'Güzel' Kelimesiyle Betimlenebilen Bir Buluşma.

'Güzel' Kelimesiyle Betimlenebilen Bir Buluşma. Pseudovirus48

Carlie Myracle & Lydia McCarthy

Hızlı ve emin adımlarla,bir ritim tutarcasına ilerliyordum Manhattan sokaklarında.Güneş,kendisiyle aynı renk olan bukleli saçlarıma vuruyor,havanın sıcak olması ise umrumdışı bir durum olmaya devam ediyordu.Topuklu ayakkabılarımın çıkardığı sesler, hoş bir senfoni oluşturmuştu sokakta.Bana dikilen gözler rahatsız edici değildi bugün.Bugün benim günümdü.En yakın arkadaşımı uzun ve sıkıcı bir süreçten sonra göreceğim gündü.Yürüdüğüm kaldırımın Starbucks'a çıktığı konusunda tedirginliklerim başlıyınca,vücudum, Carlie'yi daha uzun bir süre sonra görme kaygısıyla istemsizce titredi.Her köşesini ezbere bildiğim Manhattan'yı sanki unutmuştum bir anda.Her adımımda yüzümdeki tedirgin ifadeyle birlikte duruyor,'doğru yere mi gidiyorum?' diye kontrol ediyordum.Şehirdeki seslerden uzak farklı bir melodi duyunca gözlerim istemsizce telefonuma gitti.

1 New Message !
From:Angel
' Sanırım buluşmamıza gelmekten vazgeçtin bayan,nerelerdesin? '

Bu mesajla birlikte elimde olmadan yüzüme tatlı ve içten bir tebessüm kondurmuştum.Starbuck'un tabelasını görür görmez içimden derin bir 'oh' çektim.Tamam,biraz geç kalmıştım ama hiç gelememekten daha iyiydi değil mi? Yüzümdeki tedirginliği sildim ve onun yerine yüzüme daha canlı ve mutlu bir ifade yerleştirdim.Artık bana huzur veren meleğimi görmenin vakti gelmişti.Starbucks'un buram buram kahve kokan girişinden içeriye doğru girdim.Kahve kokusuyla birlikte vücudumu huzur ele geçirdi.Gözlerim Starbucks'ın masalarında dört dönüyor ve Carlie'yi görmek istiyordu.Sonunda gözlerim benim saçımın rengine sahip olan,deniz mavisi gözleri olan meleğimsi kızı bulmuştu.Gözlerim yaşlı,yüzümde bir tebessümle ona doğru koştum ve aklazarar bir hızla ona sarıldım.
*"Tu me manques,ange" dedim masmavi gözlerine bakarak.

____________________

* Tu me manques,ange : Fransızcada 'seni özledim melek anlamına' gelmektedir.

Günlerdir yüzünü görmediğim melek, dakikalar sonra yüzündeki en sevdiğim gülümsemesi ile yanımda oturuyor olacaktı. Lydia ile favori mekanımız olan Starbucks'ın yolu neden bu kadar uzun görünmüştü gözüme. Yürüyor, yürüyor ve yürüyordum. Ama sanki olduğum yerde sayıyormuşum hissine kapılıyor, bu hissi içimden atamıyordum. 33. cadde üzerindeki yolun bu kadar uzun olduğunun daha önce farkına varmamıştım. Tanrım! Meleğimi o kadar özlemiştim ki. Onun masmavi okyanuslar kadar derin bakışlarını, sımsıcak sarılışını, evde verdiğimiz iki kişilik özel pijama partilerini! Ona ve ikimize ait her türlü şeyi özlemiştim. Düşüncelerim yüzüme sırıtış şeklinde yansırken, Starbucks'ın koyu yeşil tabelası, caddenin üzerine asılı bir şekilde belirmişti. Empire State binası bile gözüme batmaya başlamıştı artık! Sadece birkaç adım sonra ayağım tekrar onu göreceğim mekanda olacaktı. Bir, iki, üç, dört... ve ellerimde tuttuğum zafer!

İçeriye girdiğim anda her zaman beni sarıp sarmalayan kahvelerin kokusu bugün burnuma daha keskin ve baştan çıkarıcı geliyordu. Derin bir nefesle bu mükemmel havayı teneffüs ettim. Gözlerim ilk olarak Lydia'yı aramaya koyulmuştu ama o hala ortalıkta yoktu. Belkide ben fazla aceleci tutumumdan dolayı erken gelmiştim? Blackberry'min ekranındaki saate baktım. Tam zamanıydı. Camın kenarındaki masaya odaklandım. Karşılıklı duran, iki süet koltuk boştu. Lydia'yla ilk Starbucks günümüzde oraya oturmuştuk. Adımlarım oraya döndü ve koltuklardan birinin üzerine oturdum.

'Sanırım buluşmamıza gelmekten vazgeçtin Bayan, nerelerdesin?'

Ellerim Blackberry'nin tuşları üzerinde birkaç saniye boyunca hızla dolaştı ve gönder tuşuna basıp, mesajı alıcısına yolladı. Lydia'ma. Mesajın iletim raporu hiç gecikmeden gelmiş, ardından Starbucks'ın muhteşem kahve kokulu havasında, daha farklı bir koku sezmiştim. İşte gözlerim o an kapının oradaki meleğe kilitlendi. Bütün güzelliğiyle en yakın dostuma. Gülümseyerek bulunduğum yerden kalktım ve o bana koşarken bende ona yöneldim. Tüm gücümle sarıldım ve en yakın arkadaşımın kokusunu içime çektim. İri, mavi renkteki gözlerimi onun gözlerine odakladım.

"Tu me manques, ange!" O benim gözlerime bakarken, ben kavuşmanın verdiği mutlulukla gözyaşlarımı serbest bırakmıştım.

"Vous me manques trop! Plus! Mon Tous!" Kollarımla kendimi ondan ayırdım ve yüzüme, sadece ona karşı olan sıcak gülümsememi yerleştim. Meleğim tüm güzelliğiyle karşımda duruyordu.

*Bende seni çok özledim! Çok! Herşeyim!

"*Vous me manques trop! Plus! Mon Tous!" diye fısıldadı tiz sesiyle.Fransızca Carlie ve benim dilim gibi olmuştu adeta. Her yaz birlikte Paris'in yolunu tutardık.Küçüklüğümüzden beri bu küçük turdan hiç bıkmamıştık.İlk defa bu kadar uzun bir süreç içinde birbirimizi görememiştik.Bu bizim için destansı derecede zor bir sınav gibiydi.Eğer bu olayı sınav olarak düşünürsek,başarılı olamamıştık.Birbirimizden ayrı kalma konusunda çok acemi ve beceriksizdik.

Kahve kokusunun yoğun bir şekilde duyulduğu kadife koltuklara attık kendimizi.Her gün herşeyi mesajlaşarak birbirimize anlatmamıza rahmen,o kadar konuşacaklarımız vardıki.Bundan daha öte olan şey ise: ona müthiş bir sürprizim vardı.Ama o kadar sabırsız bir kişiliğe sahiptimki sürprizimi ona vermeyi biraz daha geciktirirsem,sabırsızlığım sürprizimi yapamadan beni ele verecekti."Carliee sana birşey anlatmam lazım.Annemin yurtdışında olduğunu biliyorsun.Orada birşeye rastlamış.Senin çok ama çok istediğin bir şeye."Ardından çantamdaki mor kadife kutuyu nazikçe elime aldım."Anlaşılan üretimine sayılı bir şekilde üretmek üzere yeniden başlamışlar.Bende kimse almadan sana bunu aldırmak istedim hayatım." Carlie boş bakışlarla ilk önce kadife kutuya baktı,sonra mavi gözlerini bana çevirdi: "Olamaz,şaka yapmıyorsun değil mi?" dedi emin olmak isteyen ses tonuyla.Bu zümrüt kolyeyi herşeyden çok istediğine adım gibi emindim. "Şakalarla pek aram yoktur bilirsin tatlım.Özellikle böyle bir konuda..." cümlemi bitirir bitirmez Carlie şaşkın surat ifadesini ufak bir gülücükle süsledi.Bu seferde sesi titriyordu:"O...ona bakabilir miyim?" Tereddüt etmeden hemen cevap verdim:"Dalga mı geçiyorsun tabikide" dedim bir yandanda kadife kutuyu açarken,kadife kutuyu açar açmaz onun kucağına koydum. "Lydia sen bi bi bi birtanesin.Ne diyeceğim hakkında en ufak bir fikrim yok." dedi kekeleyerek.Anlayışlı bir gülümseme eşliğinde "Anlayabiliyorum hayatım.Sen burada bekle ben Frappucino'larımızı alıp geliyorum" dedim.Ardından hemen Frappucino'larımızı almaya koyuldum.

Frappucino'ların hazırlanmasını beklerken aklımda Ryan eniştemi nasıl ikna edeceğim hakkımdaki kaygılarımla boğuşuyordum.Ryan enişte Gossip Girl'ü okumuşsa işim hayli hayli zor olacaktı ki büyük ihtimalle kulağına gitmişti.Ryan enişte beni severdi.Her zaman tatlı,sevecen,iyi kalpli olduğumu düşünürdü.Bunun nedeni diğer yüzümü görmemiş olmasıydı. Adlarımızın söylenmesiyle irkildim ve içiceklerimizi alıp masaya doğru ilerlemeye başladım.

Lydia, evet o dönmüştü ama klasik bir dönüş yapmamıştı. Aylardır belki de yıllardır beklediğim kolye ile birlikte dönmüştü. Bunu benim için yapabilecek nadir insanların başında geliyordu. Kendimi bildim bileli benim en yakın dostumdu ve sonsuza kadar öyle kalacağımıza dair verdiğimiz sözlerin haddi hesabı yoktu. Onu bir daha bensiz uzaklara göndermeyecektim. Ah, hayır. Bunu yapmayacaktım. Bu küçük hanımın artık peşinde kuyruk gibi dolaşacaktım. Hatta mümkünse ellerimize kelepçe falan takacaktım. Lydia birkaç dakika sonra elinde tuttuğu Frappucino'larla geriye döndü.

"Zevkimi iyi biliyorsun Lyd." Elinde tuttuğu Frappucino'lardan bir tanesini, elinin daha fazla donmasına izin vermeyerek aldım ve pipet ile birlikte bir yudum içime çektim.

"Los Angeles'a gitmeyi planlıyorum. Orayı çok özledim. Hem California Üniversitesini gezmeyi planlıyorum. Biliyorsun beni. Yıllardır en büyük hayalim orası." Derin bir iç çektim. Constance Billard'dan ayrıldığımda tabikii üzülecektim ama California Üniversitesi benim için büyük bir başlangıç olacaktı. Hayallerime doğru koskoca bir başlangıç.

Frappucino'nun çikolata aromasından büyük bir yudumu içime çekerken, aromanın serinliği tüm vücudumda dalga misali yerimi almıştı. Carlie gözlerini alamadığı elmas kolyeye bakarken yüzündeki ifadeden bir konuyu enine boyuna düşündüğünü sezdim. Benim sormama gerek kalmadan Carlie yüzünü ve sesini ele geçirmiş mutluluk ve heyecanla birlikte açıklamaya başladı. "Los Angeles'a gitmeyi planlıyorum. Orayı çok özledim. Hem California Üniversitesini gezmeyi planlıyorum. Biliyorsun beni. Yıllardır en büyük hayalim orası." dedi kendini tatmin edercesine iç çekerek.

Carlie'yi tanırdım. Bu fikir onun için yeni değildi. Küçüklüğünden beri bu hayalle yatıp kalkardı. Belirli bir süreçten sonra hayalden ibaret olması sıkmıştı artık onu. Bu süreçte de onun yanında olmam onu deliler gibi mutlu edecekti. Ve ben onun en ufak bir tebessümü için herşeyi yapardım. "Ne zaman yola çıkıyoruz?" dedim kendinden emin bir ses tonuyla.

"Ne zaman yola çıkıyoruz?"

Lydia yüzünde bir tebessümle bana dönmüştü. Beni asla yalnız bırakmayacağını biliyordum. Yıllardır ben nereye, Lydia oraya mantığıyla hareket ediyorduk. Bu bir tek Paris için geçerli olmamıştı. Ama onun da nedeni özel bir mesele olmasıydı. Şimdiyse Los Angeles'ın caddelerinde beraber olacaktık.

"Bir kaç güne. Babamı arayacağım birazdan. O biletleri ayarlayacaktır. Beverly Hills'teki evimde kalırız."

Şimdiden beynimdeki tüm fikirler canlanmaya başlamıştı. Oradaki arkadaşlarımıda gerçekten çok özlemiştim. Gider gitmez dinlenecek ve sonrasında büyük bir parti düzenleyecektim. Tüm arkadaşlarımın geleceğinden emindim. Beni görme fırsatını ellerinden kaçırmayacak büyük bir topluluk. Neşeli ve büyük bir parti. En güzeli de UCLA* da küçük bir araştırma yapmak olacaktı. Bekle bizi Los Angeles. Kalbimin ait olduğu ve hayallerimi içinde barındıran şehir.

UCLA: University of California, Los Angeles (California Üniversitesi - Los Angeles)

Puanlandı.

» Buluşma.
» Buluşma
» Bir Gün, Ama Güzel Bir Gün.
» Güzel bir gün için
» Güzel başlayan konuşmanın ardından gelen sıkıntı...