Tanışma...

Angela Zoey Queen ~ Valentine Romé Folliero

Öğlene yakın

1. Tekil

Kafamı dinlemek istediğimde her zaman bu parka gelirdim. Gerçekten çok iyi gelirdi. Belki küçükken de en çok uğradığım yer burasıydı. Rengarenk çiçeklerin olduğu,güneşin tepemizden bizi izlediği,köpeklerini gezdiren insanlarla doluydu. Çok güzel bir yerdi. Parkta dolanıyordum boş boş. İnsan yapacak bir şey bulamayınca boş boş bakınmaya bile razıydı. Güneşin yakıcı etkisini tenimde hissettiğimde oturma ihtiyacı duymuştum. Büyük bir ağacın altında gölge bir yerdeki banka oturdum. Önümde güvercinler dolanıyordu. Biraz uzakta ise yem satan yaşlı bir kadın vardı. Oturduğum yerden kalktım ve güvercin satan kadının yanına gidip ' Bir paket güvercin yemi lütfen ' dedim gülümseyerek. Kadına parasını uzattım kadın da bana yem paketini verdi. Daha demin ki banka tekrar oturdum. Paketi elimle açtım ve birazını elime döktüm. Ve güvercinlerin olduğu yerlere döktüm. Güvercinler,yemleri döker dökmez hemen çevresini sarmıştı. Ben hayvanları severdim. Küçükkende bir çok hayvanım olmuştu. Kedim,civcivlerim,kuşlarım ve hatta hamsterım bile olmuştu. Evde sadece kedim kalmıştı. Diğer hayvanlarım ölmüştü. Kedim Kitty hala yaşıyordu. O benim yalnız olduğumda tek dostumdu. Zaten genelde her günümü yalnız geçiriyordum. Arkadaşlarım vardı tabiki ama onları benim dertlerimle rahatsız etmek istemiyordum. Ve hemen hemen her günü tek başına evde veya böyle boş boş dolanarak geçiriyordum...

Annem ve babam iş seyahatinde oldukları için ev bomboştu. İstersem evde okuldaki herkesi çağırıp parti verebilirdim. Annemlerde izin verirdi. Ama partide bazı sürtükler dedikodu çıkarmak için bazı ters hareketler yaparlardı. Bense dedikodu malzemesi olmayı hiç sevmiyordum. Olduğumda söylenemezdi aslında. Çok dedikoduluk bir şeyler yapmamıştım. Ben bunları düşünürken güneş yine yaprakların arasından kendini belli etmeye başlamıştı bile...

Güvercinlere bakarken önümde bir adam yere düştü. Ve "Ah signora! Aiuto" dedi. Biraz daha bakınca adam diyecek kadar yaşlı olmadığını anladım. Genç'ti baya. Benden büyük görünüyordu. Fransız'dı sanırım ama benim Fransızcam hiçte iyi değildi. Yemi banka bıraktım ve gencin yanına gittim. El işaretleriyle anlaşmaya çalışarak ' Sizi anlamıyorum. ' dedim. Gencin uzun kahverengi-sarı arası saçları ve renkli gözleri vardı. Yattığı yerden bile boyu benden uzun görünüyordu.

Gencin elini tuttum ve yavaş yavaş kaldırmaya çalıştım. Kaldırdım ve kolunu omzuma attı bana dayanarak onu banka oturttum. Yakışıklı çocuktu doğrusu. Acaba dilimizi biliyor mudur diye düşünüyordum bir yandan. Yoksa gerçekten iletişim kurmamız çok zor olurdu. Annem ve üvey babam bana 10 yaşındayken Fransizca dersi verdiriyorlardı. Ama ben gerçekten hiç bir şey anlamıyordum. Neden öğrenmek istemediğini sorduklarında ' Anlamıyorum ' cevabını vermiştim. Şimdi öğretseler yine hiç bir şey anlamazdım gerçi ama... En azından bu gençle iletişim kuracak kadar Fransız'cam olsa çok iyi olurdu. Acaba yolunu mu kaybetmişti ? Evim buraya yakındı ona bir bardak su verebilirdim yada yemek falan. Gerçekten çaresiz gibi görünüyordu...

Çocuk bana baktı ve "Signora, Problema?" dedi. Ben yine anlamadığım için çocuğa sadece baktım. Çocuk Fransız olmayabilirdi de. Ülke dilleriyle aram gerçekten berbattı ! Bunu en yakın zamanda düzeltmek için aklımın bir köşesine not ettim. Çocuk kafasınıı iki yana sallayıp "Yok hayır signora İngilizce biliyorum. " dedi. Çocuk ingilizce bildiği için çok şansılıydım. İngilizce bildiğini öğrendiğimde içim rahatlamıştı. Çocuk bunları söylerken ellerini havaya kaldırmıştı. Ama daha sonra çocuğun ellerinin kanadığını farkettim. Ellerini pantalonuna sürdüğünde pantalonunda kan lekesi çıkmıştı. Endişeyle çocuğa baktım kötü görünüyordu. "Kötü bi düşüş yaşamışım ama ölmem merak etme. Bu arada..." dedi ve nefes aldı sonra "ben Romé ve sen de..." diye devam etti. Ben gülümsedim ' Bende Angela Zoey istediğini diyebilirsin. Memnun oldum ' dedim ve elini sıkmak için elimi uzattım. Tatlı çocuk diye düşündüm içimden...

Onunla bir yere gidip yemek yiyebilirdim aslında. Hiç fena da olmazdı hani. Sonuçta çocuk yani Romé çok çaresizdi ve bende onayrdım etmek için elimden geleni yapıcaktım

"Peki o zaman Anzoey demeye karar verdim sana." dedi Romé. Ben bu fikrine gülümsedim. Romé elimi sıkmak için elini uzattı. Ama elini sıkmamla acı içinde elini çekmesi bir oldu. Rome eline baktı kanıyordu. Ona gerçekten yardım etmeliydim. Romenin elindeki kan benim elimede geçmişti. Rome acı içinde bir kahkaha attı ve "Pek iyi bir fikir değilmiş." dedi. Ve bacaklarını kontrol etti. Pantalonunda kekikler oluşmuştu ve bacağında biraz sıyrıklar oluşmuştu. Yüzünü buruşturdu Romé. Ve tekrar bana dönerek "Suratım kanıyor mu?" dedi. Çantamdan selpak mendil çıkarttım ve elimdeki kanı sildim. Sonra buruşturup yanımdaki çöp kovasına fırlattım. Rome içinde bir selpak mendil çıkardım. Rome'ye döndüm ve yüzündeki ufak sıyrıkların üstünde gezdirdim. Selpak mendil değince yüzünü buruşturdu. ' Biraz hafif sıyrıklar var ' dedim. Sonra ' İstersen bir eczaneye gidelim yada evde pansuman yapabilirm sana ? ' diye sordum. Suratında çok bir şey yoktu ama elleri gerçekten fena kesilmişti. Sonra Rome'nin ellerini tutup avuç içini çevirdim ve elini bacağıma koydum. Selpakla silmeye başladım. Yanımda merhem olsaydı pamukla silebilirdim ama merhem taşımıyordum yanımda. Bundan sonra yanımda merhem taşımayı aklımın bir köşesine tekrar not ettim. Çünkü böyle bir şey benimde başıma gelebilir ve zor durumda kalabilirdim.

Rome'nin elini yavaşça sildikçe Rome yüzünü buruşturuyordu. Gerçekten canı çok acıyor olmalıydı. Turist olabilirdi ama turist olduğunu pek sanmıyordum.

Çocuğun canı acıdığı çok belliydi. Mendille suratına her değdirdiğimde hafif iniltiler çıkartıyordu. Çok fena düşmüş olmalıydı ki bu kadar yaralanmıştı. Yaralarının daha deminki haline göre biraz daha iyi göründüğüne emindim. "Kaç yaşındasın?" diye sordu. Gerçekten çok güzel bir aksanı vardı. Kibar konuşuyordu. Nereliydi acaba ? İtalyan'da olabilirdi. Gerçekten çok cahildim. Her insan konuşmalara göre nereli olduklarını anlıyordu. Yani sorun bendeydi.

Ona gülümsedim ve ' 17 sen kaç yaşındasın ? ' diye sordum. Çocuğun yüzündeki ve ellerindeki tüm yaralrı sildim ama bacakları için yapabileceğim bir şey yoktu. Çocuğun yaralrını sildikten sonra peçeteyi buruşturup yanımdaki çöp kovasına attım. Çocuğun hala nereli olduğunu bilmiyordum. Yada burada ne aradığını ? Neden New York'a geldiğini ? Bunları sormam için benim bolca zamanım vardı ama çocuğun ne kadar zamanı olduğunu bilmiyordum. Acaba ona güvenebilir miydim ? Karnı aç olmalıydı. Bir şeyler yesem hiçte fena olmazdı hani.