Daniel Webster Heykeli Önünde

Konu: Daniel Webster Heykeli Önünde Çarş. Tem. 28, 2010 9:42 pm

x

Daniel Webster Heykeli Önünde Danneel-Harris-danneel-harris-13099331-100-100

Zaman; Sabahın erken saatleri
Kurgu; Kyndra'ya gelen gösterişli zarftan çıkan davetiye ile broşür üzerine bir kaç haftadır prova yapmamış ve birlikte dans etmemiş ikili, Central Park'da buluşurlar.

Ardına kadar açık perdelerimin arasından süzülüp, yüzüme vuran güneş ışığıyla araladım göz kapaklarımı. Yumuşak ve geniş yatağımda doğrulduktan sonra, görüşümün netleşmesi için parmaklarımı gözlerime bastırarak ovalamıştım. Kollarımı yukarı kaldırıp olabildiğince uzatmış, omuzlarım ile kalçamı geriye doğru mümkün olduğu kadar ittirerek belimi esnetmiştim. Dağılmış saçlarımı elimle düzeltirken, bacaklarımı yatağın kenarından sarkıttım ve yüksek sayılabilecek yataktan kalktım. Ancak o zaman az önce kucağımda duran, katlanmış kağıdı fark edebilmiştim. Eğildim ve ayağımın üzerine düşen kağıdı aldım. Not babamdandı. "Seninle kahvaltı edemediğim için üzgünüm tatlım, hastalarımdan birinin durumu ağırlaşmış. Seni seviyorum, bu gece yemekleri hazırlama sırası sende." Ah, yemek hazırlama meselesi. Sessizce iç çektim. Annem babamı bir kaç gün önce terk etmişti ve babam itiraf etmek istemese de zorlanıyordu. Belki de alışkanlıklarından vazgeçmekti onu bu kadar yoran. Yatağın bir tarafı ona ait değildi artık, ama ne zaman odasına girsem onu yine kendi tarafında, daha da kenara ilişmiş olarak bulurdum.

Ahşap merdivenleri koşar adım inerken, duvardaki fotoğraflara bakıyordum göz ucuyla. Bir çoğunda annem vardı. İç çektim ve kendi kendime evi, babama uygun bir hale getireceğime söz verdim. Ona eski günleri hatırlatan bu kadar çok şey varken unutmayı nasıl başarabilirdi ki?

Merdivenlerin sonuna vardığımda, alçak dolaptan biraz lavanta alıp dolabın üzerindeki porselen tabağa yerleştirdim. Kibritle ucunu tutuşturduktan sonra da kokunun iyice yayılmasını bekleyip, mutfağa geçtim. Her zaman ki gibi mutfak masasının üzeri yine zarflarla doluydu. Hepsini elime alıp sırayla ayırmaya başladım. "Babama, babama, fatura, bana, bana..." Zarfları ayırdıktan sonra, elime sadece bana ait olanları aldım ve ahşap sandalyelerden birine oturdum. Yanında oturduğum sürgülü pencereyi açtıktan sonra sabah esintisinin boynumu ve yüzümü yalayıp geçmesine izin verdim mutlulukla, ardından gelen mektuplara bakmaya başladım. Çoğu gereksiz şeylerdi. Açılışlar, okul tanıtımları, ürün tanıtımları. Her zaman ki şeylerdi işte, belki bir gün açarım diye kenara koyduklarımdan.

Zarflardan birini iki parmağım arasında gevşekçe tutmuş, sanki içinde ne olduğunu açmadan anlamaya çalışıyormuşum gibi dikkatlice bakmıştım. Üzerine bir etiket yapıştırılmıştı ve benim adım vardı, klasik beyaz zarf yerine daha kırık bir renge sahipti. Etiketin üzerinde yazan bir şey daha vardı, o da bunun bir tür yetenek gösterisiyle ilgili olduğuydu. Nefesimi tuttuğumu kısa bir süre sonra fark edebilmiştim. Pekala, bir çok konuda iyiyim ve böyle bir şey için heyecanlanmak bana göre değildi. Ancak bir tutkum vardı ki, o da dans etmekti. Tür ayırt etmezdim, müzik seçmezdim. Sadece dans ederdim.

İşaret parmağımı zarfın kıvrıldığı yere geçirip, sabırsızca yırtarak açtım dakikalarca incelediğim mektubu. İçinden kitapçık olmak için ince, broşür olmak için kalın bir şey çıkmıştı. Gözlerimi hızla üzerinde gezdirdim. Genç yetenekler için kendilerini gösterme fırsatı. Bir çok ünlü dansçı ve koreograf orada olacaktı. Kaçırılamayacak bir fırsattı doğrusu, görmezden gelinemeyecek kadar büyüktü.

Elimde tuttuğum "broşürü" hızla okuduktan sonra, merdivenleri koşarak ve ikişer ikişer çıkarak odama girdim. Baş ucumda duran telefonumu kaptığım gibi, şimdiye kadar ki tek dans partnerimin numarasını tuşladım. Telefonu cevaplamasını beklerken odada bir uçtan ötekine hızla yürüyor, arada bir sabırsızca tepinip attığım turlara devam ediyordum. İlkinde açılmamıştı. Uyuyor olabileceğini düşünmeden, tekrar arama tuşuna bastım. Sonunda açtığında, hızla konuşmaya başladım. "Neden bu kadar geç açtın acaba?" Cevap vermesine fırsat vermeden konuşmaya devam ettim. "Her neyse. Buluşmamız lazım, hem de hemen." Cevap verdiği için birazcık olsun sakinleşmiştim ve aynada kendime bakma fırsatı bulabilmiştim. O sırada buluşma yerimizi ve saatimizi söylemişti, ben de sadece boğazımdan çıkan basit bir "hı-hı" ile onaylamıştım.

***

Hazırlanmam uzun sürmemişti. Elbette ki elime geleni giyip çıkmamıştım, ancak dolabım her zaman düzenli olduğundan güçlük çekmemiştim aklımdaki kıyafeti ararken. En alttaki kaburgama kadar gelen dar, kısa kollu bir bluz giymiştim. Altıma da dar, açık renkli kot pantalon giymiştim. Ve tabii ki topuklu ayakkabı. Evden çıkarken kapının yanındaki yüksek dolabın kapağını açıp, içinden yine açık renkli kot ceketimi almayı unutmamıştım. Kolları uzun değildi, dirseğe kadar geliyordu. Ceketi giydikten sonra saçlarımı ensemden çıkarttım ve çantamı aldıktan sonra kapıyı ardımdan kapattım.

***

Kısa bir süre sonra Central Park'a gelmiştim. Taksi şoförüne parayı verdikten -ve üstünü bıraktıktan sonra- hızla arabadan indim. Doğrusu onu nerede bekleyeceğimi bilmiyordum. Koca parkta nasıl buluşacağımızdan emin değildim. O yüzden rastgele yürümeye başladım, onu görebilmek umuduyla. Bir yandan da söyleniyor, beni bekletmemesini umuyordum. Sonunda tekrar telefonu elime aldım ve ona mesaj attım. "Seni Daniel Webster'ın heykeli önünde bekliyorum." Ardından kollarımı göğsümde kavuşturdum, ve etraftaki insanları izlemeye başladım.

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 12:44 pm

Çok az açık olan perdelerin arasından vuran güneş ve kuş sesleriyle gözlerimi açtım, saate baktım daha çok erkendi daha da uyumaya çalıştım ama bir türlü uyumayı beceremedim. Şu anda yapılabilecek en mantıklı şey uyanmaktı. Yatakta biraz kıvranıp gözlerimi ovuşturup her yerimi esnetip yatağın kenarından bacaklarımı sarkıtıp yere basmıştım yavaş yavaş yataktan kalkmıştım. İlk işim soğuk bir duş almak olacaktı yavaş ve emin adımlarla banyoya doğru gidiyordum. Tek yaşamamın faydalarından biride banyo hep boş oluyordu, soğuk bir duş aldıktan sonra odama üstümü giyinmeye gidiyordum. Üstümü giyindikten sonra ilk işim telefona bakmak olmuştu pek telefon meraklısı olmasam da mesaj yâda arama var mı diye bakmak gerekti. Şu ana kadar hiçbir şey yoktu telefonda.Merdivenlerden yavaşça inerken ev bana her zamanki gibi farklı gelmişti her kalktığımda böyle oluyordu sebebini bende bilmiyordum etrafta hiçbir şey yoktu eve biraz renk getirmenin zamanının geldiğini düşünüyordum. Pek fotoğraf çekilmeyi sevmiyordum onun için benim fotoğraflarımın olacağını düşünmüyordum en iyisi dışardan birkaç tablo alıp asmaktı.Merdivenlerden sonuna varınca, mutfağa girince içerinin son derece berbat koktuğunun farkına vardım. “Bu berbat kokuda nerden geliyor” bu konunun nerden geldiğini çözemesem de içerinin güzel kokmasını sağlayabilmiştim. Mutfağa giderken kapının önüne yığılmış zarflara hiç dikkat etmemiştim hepsini elime aldım mutfağa tekrar gidip bir tane sandalyeye oturup teker teker bakmaya başladım.Neredeyse hepsi fatura, açılışlar, tanıtımlar bunları bir kenara ayırıp geri kalanlara bakmaya başladım. Geriye kalan tek mektup yetenek gösterisinindi biraz heyecanlanmıştım açıkçası böyle mektuplar çok geliyordu ama bunda heyecanlanıştım nedenin bilmesem de bu zarfta beyaz yerine başka bir renk kullanmışlardı. İçini bir heyecanla açmıştım üzerinde bir göz gezdirdim Genç yetenekler için kendilerini gösterme fırsatı birçok ünlü isim orda olacaktı benimde dans konusunda kendimi göstermek için bu yarışmaya katılmam gerekti.Tam yarışmak için evden çıkıyordum ki lanet olası telefonumu yatağımda unutmuştum, tekrar merdivenlerden yavaş yavaş çıkarak odama yöneldim. Dağınık odada telefon bulmak biraz zor olsa da sonunda bulmuştum. Kahretsin bir tane cevapsız arama kim olduğuna bakamadan bir kez daha aradılar bu sefer açmıştım. Daha konuşmaya fırsat vermeden "Neden bu kadar geç açtın acaba?" yine cevap vermeye fırsat olmadan "Her neyse. Buluşmamız lazım, hem de hemen." Bu ses çok tanıdıktı ama bu uykulu kafayla sesi çıkartmak biraz zor olacaktı “ Tamam Central Park’ta beni bekle” diyivermiştim oda basitçe “hı-hı” demişti. Cevapsız aramaya bakmıştım Kyndraydı sanırım daha demin konuştuğumda oydu. Son kez aynada kendime baktıktan sonra her zaman yaptığım gibi merdivenlerden birer birer inip kapıya yönelmiştim. Kendimi dışarıya sonunda atabilmiştim. Arabamla gitmek yerine taksiyle gitmeyi tercih ediyordum çünkü uykulu kafayla hiçbir zaman araba süremezdim. Yoldan geçen bir taksiyi durdurup binmiştim “Central Park’a gidelim.” Hemen sürmeye başlamıştı bende telefonu kurcalamaya başlamıştım yeni mesaj var mı diye ama yoktu. Telefonu bir kenara bırakıp etrafı incelemeye başlamıştım her ne kadar bir şeyi incelemeyi sevmesem de ama takside yapacak pek bir şey yoktu etraf özenti doluydu buda beni üzüyordu. Taksi kısa bir süre sonra Central’a gelmişti şoföre parayı uzatıp yürümeye başlamıştım. Kahretsin nereye gideceğimi bilmiyordum bunun için biraz duraksadım imdadıma telefon yetişmişti çalıyordu ve arayan Kyndraydı telefonu açtım "Seni Daniel Webster'ın heykeli önünde bekliyorum." Bunu duyduğumda direk yürümeye başladım ve birkaç dakika sonra Kyndray’ı bulmuştum hemen yanına gittim "Eee bu saatte benimle buluşmanı gerektiren şey nedir?"

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 1:15 pm

"Eee, bu saatte benimle buluşmanı gerektiren şey nedir?" Sonunda Corey'in sesini duymak beni rahatlatmış, ancak evden çıkarken hissettiğim o tuhaf coşkuyu da yeniden alevlendirmişti. Yüzüme sıcak bir gülümseme yerleştirdim, göğsümde kavuşturmuş olduğum kollarımı serbest bıraktım ve elimi çantama daldırdım. Bir süre, sadece basit bir mırıltı kadar kısık sesle çeşitli lanetler okuduktan sonra, gözlerimi devirerek diz çöktüm ve çantamı yere koydum. Bu sefer iki elle arıyor, evde bırakıp bırakmadığımı hatırlamaya çalışıyordum. Sonunda, büyük sayılabilecek çantadaki her gereksiz eşyayı elimle bir kenara çektiğimde, hafifçe kıvrılmış olan broşürü bulabilmiştim. "Ah, işte burada." dedim sanki Corey anlamamış gibi ve ondan destek alarak ayağa kalktım tekrar.

Güçlükle bulduğum broşürü ona uzattıktan sonra, en yakındaki banka doğru ilerledim. Beni takip edip etmediğini bilmiyordum, ancak bir kaç metre ötesindeki bankta oturan beni kaybedecek hali yoktu ya? Hala yavaş yavaş esen rüzgarın dağıttığı saçlarımı elimle düzelttim. Gün, hala her zamanki sıcaklığına kavuşamamıştı. Neyse ki, çünkü pek akıllıca davranmayıp pantalon ile gelmiştim. Ah, birde kot ceketim vardı. Annemin küçüklüğümden beri söylediği şeyi içimden tekrar ederek banka oturdum. Güzellik acıdır tatlım, acıtır.

Oturduktan sonra çantamı da bankın koluyla bedenim arasındaki boşluğa koydum, ve başımı Corey'e çevirdim. Açıkçası tepkilerini ölçmeye çalışıyor, ne düşündüğünü anlamaya çalışıyordum. Aptallıktı bu, hiç konuşmadan nasıl öğrenebilirdim aklından geçenleri? Kendinden emin bir ifadeyle tekrar gülümsedim ve konuşmak üzere dudaklarımı araladım. "Ee, ne düşünüyorsun?" Bir yandan da reddetmesi halinde nasıl fikrini değiştirebileceğimi düşünüyordum bunu yüz hatlarıma yansıtmadan. "Cazibemi" mi kullanırdım, yoksa yalvarır mıydım? Belki de tek katılma olasılığını düşünmeliydim. Ama hayır, sahnede iki farklı cinsiyetin uyumu kadar estetik başka bir şey olamaz. Saçmalıyorsun diye söylendim kendi kendime, Kabul edecektir.

Kendi kendime, kimsenin beni reddetmeyeceğini hatırlatmak istercesine bacak bacak üstüne attım, ve kibirli sayılabilecek bir ifadeyle rüzgarın hafifçe saçlarımı savurmasına izin verdim.

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 3:47 pm

Acaba beni neden çağırmış aklımın köşesinde hep bu soru yatıyordu. Benim sesimi duyunca rahat tavır sergilemeye başlamıştı her şey bana garip geliyordu elini çantasına atmıştı ama aradığı şeyi bulamayınca çantayı yere koyu iki eliyle aramaya başladı birkaç dakika sonra “Ah, işte burada” demişti. Ben ise hayla meraklı gözlerle ona bakıyordum benim desteğimi alıp ayağı kalkmıştı hayla bir açıklama yapmasını bekliyordum. Çantasından çıkardığı broşürü bana uzatmıştı bu bugün bana gelen broşürle aynıydı bana neyi ima etmeye çalışıyordu galiba bu yarışmada ikimizin dans yeteneğinin aynı sahnede olmasını istiyordu. Yavaş adımlarla banka doğru gidiyordu ben ilk önce biraz duraksadım rüzgârda saçları dağılıyordu onu düzenleyim banka oturmaya gitmişti bende biraz sonra onun yanına gittim. Kyndra bugün ayrı bir güzeldi, uykunun verdiği bir sahraoşluktan dolayı güzel gözüküyor olabilirdi. Dans partnerimdi onunla her dans ettiğimde gözümde normal bir kızdı ama şuan gözümde çok güzel bir kız olmuştu. O oturduktan hemen sonra yanına oturmuştum. Beni baştan aşağı süzmüştü bu benim hoşuma gitmişti. Ama aklım hayla o broşürdeydi acaba bana neyi ima etmeye çalışıyordu çok merak etmeye başlamıştım biraz süzdükten sonra "Ee, ne düşünüyorsun?" Assında tek düşündüğüm şey o dans yarışmasına katılsam mı yoksa katılmasam mı? Kyndra olduğu sürece katılmayı düşünüyordum çünkü tek başıma dans kabiliyetimi sergileyemiyordum. Bende nasıl söliyecem diye düşünüyordum ya da bu teklifimi kabul edermiydi, etmese nasıl ikna edecektim bu ikilem arasındaydım “Tek düşündüğüm şey o yetenek yarışması” diye karşılık vermiştim tabi sıcak gülümsememi de eksik etmemiştim. Onunda aklında bu vardı sanırım yoksa bu saatte burada beni çağıracak biri değildi.

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 4:11 pm

"Tek düşündüğüm şey o yetenek yarışması." Pekala, demek ki aklından "kesinlikle katılmayacağım" şeklinde bir düşünce geçmiyordu. Bunun verdiği güvenle gülümsedim ve ona doğru uzandım. Bedenimi Corey'e doğru çevirdim. "Jürideki isimleri tanıyorsun, öyle değil mi?" diye sordum kaşlarımı kaldırarak, bildiğine emindim ama yine de kontrol etmek istemiştim. Dans eden herkes, onları tanırdı. Corey'in başıyla onaylamasının ardından, önüme düşen kızıl bir saç tutamını gösterişli bir şekilde arkaya attım. Elimi ona doğru uzattım ve tuttuğu broşürü aldım. Bu esnada bilerek eline değmiş, ancak fark etmemiş gibi davranmıştım.

Broşürde hızla gözlerimi gezdirerek ödüllerle ilgili bilgilendirmenin olduğu paragrafı buldum. Hiçbir şey söylemeden onun eline tutuşturdum yine broşürü. O okurken, ben bankta ona doğru biraz daha kaymıştım. Hala yan oturuyordum, gözlerimi onun cezbedici yüz hatlarına dikmiştim. Bu sırada kolumu bankın arkasından sarkıttım ve bileğimi, bankın sırtına yerleştirdim.

Başını kaldırınca aklının karıştığını ifadesinden anlayabiliyordum. Belki beni yüzünü incelerken bulmaktı sebebi, belki de bedenlerimizi bu kadar yakın görmek. Abartılı olmayan, samimi bir gülümsemeyle konuştum. "Bence kaçırmamamız gereken bir fırsat bu." Sonunda fikrimi söylemiştim. Doğrusu erkeklerde iletişim problemi vardı, ne olursa olsun aklından geçenleri tam ifade edemiyor gibi görünüyorlardı. Gerçi bu yarışmaya katılmamak için aptal olmak gerekirdi. Profesyonel bir dansçı olmak için, atılması gereken ilk adımdı bu. Öteki yarışmalardan farklıydı, hem de çok. Birinde ödül sadece para iken, bunda açılışlarda çıkma, gösteri yapma ve en önemlisi çevre edinme fırsatı vardı.

Bankın sırtındaki elimi alıp, parmaklarımı saçımdan ince bir tutama doladım. Alt dudağımın kenarını ısırıyordum, Corey'e belli etmemeye çalışıyor gibi görünerek. Derin bir iç çektikten sonra saçıma doladığım parmaklarımı kurtardım. Aynı elimi omzuna koydum, ve tekrar sordum. "Pekala, kararın nedir?"

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 6:52 pm

Bu yarışma fikri aklıma yatmıştı kendimi göstermek için iyi bir fırsattı bu kaçırmamam gereken şeylerin başında bu geliyordu artık. Bide bu yarışmada Kyndra ile yakınlaşma ihtimalim vardı. İçimden “Kahretsin her güzel beni bulmak zorunda mı?” Dedim ama gerçekten de öyleydi her güzel beni buluyordu bu benim için çok güzel fırsatlar yaratıyordu. Ben bunları düşünürken o bedenin bana çevirdi sıcak bir gülümse atarak "Jürideki isimleri tanıyorsun, öyle değil mi?" Bu güzellik karşısında donup kalmıştım adeta sadece başımı sallayıp onaylamakla yetinmiştim. Önüne düşen kızıl saçlarını gösterişli bir biçimde arkaya atmıştı elimdeki broşürü almıştı bu esnada elimde bir sıcaklık hissettim ama ne olduğunu çözmüş değildim. Sanırım eli elime deymişti ama bundan pek emin değildim, o bunun takmıyor gibi gözüküyordu. Broşürü aldığı gibi bakmaya başladı biraz baktıktan sonra geri elime verdi eli yine elime tutmuştu o anda o sıcacık ellerini tutasım geldi ama kendimi tutsam daha iyi olacaktı. Ben broşürde ödüllere bakarken bana birazda yaklaşmıştı bir yandan broşüre bakarken bir yandan göz ucuyla onu izliyordum ama tabikide bunu ona çaktırmadan yapıyordum öğrense ne olurdu acaba bunu da düşünmüyor değildim. Başımı bir an broşürden kaldırdım ve gözlerini benim üzerimde bulmuştum biran kafam karıştı. Bu kafa karışıklığının üzerine "Bence kaçırmamamız gereken bir fırsat bu." Bence de bu kaçırmayacağımız bir fırsattı ama kafam şuan çok karışıktı bir yandan bana yaklaşmak isteyen biri bir yandan da yetenek yarışması bu karışıklığı biran önce düzeltmem lazımdı. Bu kızları hiç anlayamıyordum, ilk başta değişil bir tavır sonrasında değişik bir tavır kızların geneli böyle ya da benim tanıdıklarımı böyleydi yine bir kafa karışıklılığı daha bugün kafamın karışması için birçok neden vardı. Bu yarışmak konusu kafama yatmıştı kesinlikle katılacaktım Kyndranın tavırlarından da anlaşıldığı kadarıyla oda katılacaktı biran içimden oh çekmek geldi. Yine aynı yaklaşma tarzıyla "Pekâlâ, kararın nedir?" Kararım açıktı evet olacaktı. “Kararım açık ve net, Evet.”

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 7:11 pm

"Kararım açık ve net, evet." Bunun üzerine zaten kenarları yukarı doğru kıvrık dudaklarımın arasından küçük bir kıkırtı çıkmıştı. Aslında bir an uzanıp boynuna sımsıkı sarılasım gelse de, bunu yapmamıştım. Ah, yapılabilecek en büyük hata dans partnerinle duygusal bir ilişki içerisinde olmaktır. Bir süre her şey yolunda görünür, sanki aşkını seyircilerin önünde yaşıyor ve onları büyülüyor gibi. Ama bir ayrılık kararı, mükemmel çifti tamamen ayırır. Elbette ki Corey'e aşık falan değildim, uzun zamandır kimseye öyle duygular beslememiştim. Aynı şeyin onun için de geçerli olmadığından emin olmak istiyordum sadece.

Sevinçle banktan kalktım, çantamı hızla omzuma astıktan sonra Corey'in iki bileğini de sıkıca kavradım. "Haydi, kalk bakalım." derken, bir yandan da var gücümle onu kaldırmaya çalışıyordum. Hoş, yerinde oturmaya niyetli olsaydı denemekle yetinirdim.

Central Park'ta amaçsızca yürürken, ona karşı dürüst olmaya karar vermiştim. Başımı, topuklu ayakkabılar ile aynı boya gelebildiğim çocuğa çevirdim. "Şey, bir konuda seni uyarmalıyım." diye lafa başladıktan sonra kendi kendime konuşuyormuş gibi kısık bir sesle ekledim. "Gerçi zaten biliyor olmalısın." Bir süre söyleyeceklerimi hesaplamaya çalıştım. Sonunda tekrar Corey'e döndüm. "Pekala, ciddiye aldığım şeyler karşısında ben biraz şey olabiliyorum..." Düzgün kelimeyi seçmek yerine, aklıma gelenleri sıralamıştım ona. "... Cadı, çatlak, kontrol manyağı, kibirli bir sürtük, ve aynı anlama gelebilecek hangi sıfatlar varsa."

Bir süre öylece dolaştıktan sonra, ona evime gitmeyi teklif ettim. Ah, kötü bir niyetim yoktu kesinlikle. Sadece biraz yarışma üzerinde çalışabilirdik. Hem şu anda klimalı bir ortamda olmayı gerçekten çok isterdim. Bunu ona teklif ettiğimde beni geri çevirmemişti. Central Park'ın çıkışlarından birine hızlı adımlarla yürüyüp bir taksi çevirdikten sonra, evime doğru yola çıktık.

Konu: Geri: Daniel Webster Heykeli Önünde Perş. Tem. 29, 2010 9:44 pm

Aura / +5 puan
Mike / +5 puan

» Daniel Loga Alvarez