Yıllar Sonra

Laela Cryptic
Gabriel Ryan Neithan

Küçük bir çanta ve birlikte getirdiği onca umut, her şeyi mahfedebilen bir aile. Laela koca üç yıl sonunda ait olduğu yere dönebilmişti, ailesinin saçma istekleri ve kuralları yüzünden İspanya'ya gönderilmişti. Hemde Gabriel ile o kadar mutluyken. Kalbinin içinde kırılıp orada kalmış onca şey vardı ki, eğer Gabriel burada olmasa gittiği gün hayatına son verecekti. Babasının ölümü ile direk kendini New York'a atmıştı, düşünceleri güzeldi ve büyüktü. Üç yıldır Gabriel'in onu bekliyor olacağı umudu vardı. Uçaktan indiği gibi mesaj atmıştı, hiç iyi cevaplar beklemiyordu. Belki o yüzden mesajını okumadan Starbucks'a gelmişti. Elindeki küçük kahverengi bavulu ile Starbuck'dan içeri girdi, çok şey değilmişti bu şehirde, yenilenmişti, güzelleşmişti. Hala içindeki aşk nefes aldığında onun kokusunu hissettiriyordu, kimseye ait olmamıştı ondan başka. Tek bir erkeğe bile bakmamıştı, her zaman inanmıştı onun New York'da onu beklediğini. Belki Laela'a çok kızgındı belki çoktan unutmuştu. Ama tekrar karşısında görünce bir şeyler değişebilirdi. Yaşadıkları şey o kadar saf ve o kadar güzelken, bir anda her şey yokalamazdı. Ona üç yıl boyunca yaptığı her şey gün gün anlatabilirdi, çünkü asla aklından çıkmayan tek kişi oydu. Affedilmeyi bekliyordu, ona tekrar ait olmayı bekliyordu. Üstünde uzun bir ceket, beyaz bir t-shirt ve kot pantolon vardı. Gabriel onu sade haliyle daha çok seviyordu, üç yılda kısa olan saçları beline kadar uzamıştı, dümdüz ve sapsarıydı. Gitmeden önce Gabriel ile hep saçlarını uzatması için tartışıyorlardı. Üç yıl boyunca o yüzden uzatmıştı, her şeyi sadece onun mutlu olabileceği şekilde yapıyordu. Starbucks'un kapısı açıldıkça yüzünü hevesle kaldırıyor ve Gabriel olmasını diliyordu. Her seferinden başka yüzleri görüyordu. Bu şehirde hatırladığı ve özlediği tek şey de oydu. Kapının sertçe çarpıldığını tekrar duydu, gözleri parıldamıştı, kafasını kaldırdı ve Gabriel'in onu izleyen gözlerine baktı. Laela kadar mutlu görünmüyordu, gözleri de parıldamıyordu. Kötü bir ifade vardı yüzündeni Laela da ilk kafasını eğdi ve sonra gülümseyerek ayağa kalktı derdi hemen Gabriel'in kollarına atlamaktı, Gabriel ona yaklaştığı al iki kolunu korka korka boynuna sardı, gözlerini kapatmıştı, nefesini derin derin alıyordu. Hala aynı kokudaydı, özlediği gibi. Beklediği gibi...Sonra tekrar yerine oturdu, konuşamıyordu. Bir şeyler söylemesi gerekiyordu ama yapamıyordu. Sessiz kalarak ilk onun konuşmasını beklemeye başladı.

“ Niye döndün? ”

Her şeyi bitirebilecek kadar ağır iki kelimeydi. Düşüncelerini anlayabilmesi için yeterli iki kelime. Unutmuştu, belki de artık sevmiyordu. Dönüşünün yeni bir başlangıç olması umuduysa buradaydı Laela oysa ki, ama şimdi iki kelime ile kurduğu bütün hayaller suya düşmüştü. Belki Gabriel onun kadar temiz kalmamıştı geçen bu üç yılda. Belki ona olması gerektiğinden daha fazla güvenmişti. Ne cevap verebilirdi, hangi kelimeleri kullansa yüreğindeki bütün acıyı anlatabilirdi ona. Hiç bir şey değişmemişti, sanki hiç gitmemiş gibiydi Laela, o geçen üç yılda da hep Gabriel ile birlikte olmuştu. Hiç son olarak düşünmemişti ki bu gidişi, hani özlemler daha büyütürdü sevgiyi, nerde Laela'a ait olan o aşık gözler. Sesi çıkmıyordu hiç bir şey söyleyemiyordu. Öylece kala kalmıştı, kalkıp gitmeli miydi şuan da? Ellerinin için terliyordu, kendi kendine konuşmaya başlamıştı. Yapabileceklerini düşünüyordu ve eğer yaparsa sonucunun ne olacağını. Şuan bir karar almıştı, ne yaparsa ya da ne derse desin asla gitmeyecekti. İsterse bağırıp çağırsın, küfürler yağdırsın ama gene burada kalacaktı. Belki o zaman ağlardı ve affedilebilirdi.

Aklına üç yıldır sakladığı yüzük geldi, parmağına bu şehirden gittiğinden beri hiç takamamıştı. Sanki canını yakan bir şeyler vardı o yüzükte, beyaz altından yapılmıştı ve üzerinde birbirine birleşik iki tane inci duruyordu. Pahalı bir hediye olsa da madevi değeri maliyeti ile yarışamazdı bile. Çıkardı ve masanın üstüne koydu, Gabriel'in bakışlarını izliyordu. Yüzüğe kısa bir bakış attıktan sonra tekrar gözlerine dönmüştü. Gözleri ve dudakları arasında geziniyordu gözbebekleri, içindeki gezinen kıvılcımları engellemeye çalışıyordu sanki, Laela'ı bu halde görmeyi beklemiyordu. Değiştiğini düşünüyordu ve artık onu istemediğini. Ama Laela hiç değişmemişti, ne bakışlarında anlam yok olmuştu ne de düşünceleri...Fiziksel değişimlere uğramıştı, mesela boyu uzamış, yüz ve beden hatları şekillenmiş saçları uzamış ve zayıflamıştı. Başka değişen bir şey olmamıştı. Gene kalbi, ruhu ve bedeniyle bir tek Gabriel'e aitti. Bir şeyler söylemesi gerekiyordu, tek bir yüzük her şeyi açıklayamazdı. Çünkü çekip gitmişti, döndüğünde onu bekliyor olmak zorunda değildi. İstemezse çekip giderdi geldiği lanet yere. Onun için yaşamıyor muydu zaten? Bir kurşun her şeyi halletmeye yeterdi.

"Hayatını istemiyorum, sadece bil diye, hiç değişmedim sahip olduğun hiçbir şey başkasının değil. Sadece senin oldum ve sadece sana ait olarak öleceğim"

Hayatımı mahvettin, isteyebileceğin bir şey kalmadı zaten, diye bağırmak istiyordu. Bağırmak, masanın üzerindeki her şeyi etrafa saçmak gibi bir şeyler yapmak istiyordu. Ellerini pantolonunun ceplerinin içinde yumruk yapmış kızın dudaklarından dökülen kelimelerin etrafındaki seyahatini izliyordu. Ona inanmıyordu. İnanamıyordu. İçindeki o saflığı kirletmişti giderken. Paramparça etmişti Gabriel’ ı. Toparlanması çok zor bir hale gelmişti. İki yıl boyunca kimseye güvenmeyen, güvenemeyen bir yaratık gibi geçirmişti. Ve Laela şimdi geri gelmiş, seni seviyorum deyip kucağına almasını mı bekliyordu. Hayır, öyle olmayacaktı. Masanın üzerindeki yüzüğe baktı bir kez daha. Hafifçe gülümsedi. Eski günler çok da kötü değildi. Ama devamı..? Laela’ nın gidişi..? Gabriel’ ın yıkılışı..? Olmayacaktı. Olamazlardı. Her şey, herkes değişti, diye düşündü. Yeniden birlikte olamazlardı. Hala yüzüğe baktığını fark etti. Ama artık gülümsemiyordu. Laela’ yla birlikteyken daha fazla gülümseyemezdi. Laela artık acının ta kendisiydi. Bakışlarını yüzükten kaldırıp kızın gözlerine baktı. İçten bir şekilde artık birlikte olamayacaklarını söylemesi gerekiyordu. Ama içerideki o parıltı olduğu yerde durdukça demek istediği hiçbir kelime yeterli kalmayacaktı. En sonunda Laela’ nın kalbini kıracaktı, aynı kendi kalbinin kırıldığı gibi. Laela’ nın da kalbi kırılmalı, bana yaptıklarını anlamalı, diye düşündü. Ama bir yandan da o kadar kötü bir insan olmadığını fısıldıyordu kendi kendine. Hiçbir zaman olamamıştı. İşte bu da Gabriel’ ın zayıf noktasıydı. İnsanların kalbini kıramıyordu. Yani bilerek yapamıyordu bunu. Ama kırması gerekiyordu. Gözlerinden bir an bile ayırmıyordu gözlerini. Eskiden bu gözlere bitmeyecek bir aşkla bakıyordu. Ah, tabii, bitmeyecek, diye bağırdı kendi kendine. O gözlerde yine aynı aşkı bulmayı beklemiyordu. Ama hala orada durdukları belliydi. Kızın Gabriel’ ın yüzünde ne gördüğünü düşündü. Nefret… “Laela…”