Küçük Bir Kutlama

Konu: Küçük Bir Kutlama Ptsi Ağus. 16, 2010 11:15 pm

Lydia McCarthy & Connor Mead

Küçük Bir Kutlama TS_9

~ Küçük bir kutlama

Ryan'nın çalışma odasının kapısının önünde durdum ses çıkarmamaya çalışarak.Bariz olarak konuşmak için daha uygun bir zamanı beklemek benim için daha mantıklı olurdu.En azından böyle yapmayı planlıyordum.Ta ki Ryan'nı yakında bir iş seyehatinin beklediğini öğrenene kadar.Doğru zamanı bekleyecek kadar vaktimiz olmadığından,içimdeki tüm dilekleri bu ziyaretin güzel ve olumlu geçmesine adıyarak,kapıyı ritmik bir biçimde çaldım ve içeriden cevap gelmesini bekledim. "Gelebilirsiniz." Uzun bir zamandan sonra sonunda Ryan'nın tiz,kendinden emin ve kusursuz ses tonuyla karşı karşıyaydım.Kapıyı nazikçe araladım ve yüzümdeki tebessüme bütün içtenliğimi katarak otuz iki dişimi gösterdim: "Ryan'nın belli bir süreliğine evinde olduğunu duydum ve küçük bir ziyaretin beni de onuda mutlu edeceğimi düşündüm." Sesim öyle olağanüstü bir derecede tatlı ve güvenilir çıkmıştıki bir süreliğine kendimle gurur duymuştum.Ryan,gözlerini bir yığın kağıttan ayırarak, gözlüklerinin arasından mutlu bir şekilde bana baktı ve hızlı bir atakla sandalyesinden kalkarak,bana doğru ilerlemeye başladı. O sandalyede iki üç saatten fazla oturmuş olmalıydı,kalktığında bir kaç kemiğinin çıtırdadığına yemin edebilirdim.Ryan'nı her zamanki gibi bir takım elbise sarmıştı. Pastel ve koyu renkleri yine birbirine yakıştırmayı başarmışdı.Aslında o pek alışveriş yapmayı sevmezdi.Ama yinede zekliydi işte. "İnanki bu ziyaretin beni herşeyden çok mutlu etti Lydia." Bunu duyduğum en içten ses tonuyla söylemişti. Daha doğrusu Ryan'dan duyduğum en içten ses tonuyla.Cümlesine yine yüzümü saran içten bir gülümsemeyle cevap verdim.Kısa bir süre nazikçe birbirimize sarıldık. Ardından bana masasının önündeki iki sandalyeden birini göstererek "Otursana Lydia'cığım" diye teklifte bulundu.Başımla onaylayarak gösterdiği sandalyedeki yerimi aldım.Aramızda uzun bir konuşmanın geçeceğini hissediyordum.Gossip Girl'ü duymamış olması benim için büyük bir avantaj olacaktı. Belkide bu kadar yoğun olması sonunda işe yarardı,ha? Kendimi balerin gibi hissediyordum.Hareketlerim o kadar yumuşak ve naziktiki sanırım umduğumdan daha cici olmuştum.Yine yumuşak bir hareketle çantamı önümdeki masaya bıraktım.Ortama biraz sesin hakim olması isteğiyle: "İşlerin nasıl Ryan,herşey yolunda mı?" dedim senfoni misali bir sesle.Bu soruma büyük bir ilgi göstereceğini biliyordum."Koşturmaca Lydia'cığım. Ama benim işlerim hiçbir zaman kötü olmadı biliyorsun canım" Cümlesini samimi bir göz kırpmayla süsledi.Ardından cümlesini eksik bitirdiğini düşünerek: "Senin hayatın nasıl Lyd? Connor'la iyi anlaşıyor musunuz?" Bunu söylerken yine bir yığın halinde olan kağıtlarını karıştırmaya başlamıştı."Herşey yerli yerinde Ryan. Connor'a gelince,her zamankinden daha iyi ve şaşırtıcı bir derecede düzgün.Yakında bir bruch vermeyi düşünüyor.Ama bunu sizden izin alamadan yapamayız.Ciddiden benim içinde önemli olacak.Tabi izninizle gerçekleştirebilir miyiz? Birşeyle uğraşırken çok titiz ve başarılı,sizin oğlunuz olduğunu belli ediyor."Bunları sanki ezberlemişçesine akıcı bir biçimde söylemiştim.Etkilenmiş gibi gözlerini açtı:"Sana inanmadığımı zannetme Lyd.Kim olursa olsun sana inanmayı yeğlerim ama Connor'la ilgili kulağıma gelenler pekte iyi değil bu sıralar." Cevabım hazırdı:" Ryan,Connor okulda kıskanılan bir çocuk.Her insanın olduğu gibi onunda hataları olabilir.Ama sana söylenenler kulağa su kaçırmak amaçlı şeyler olmalı." Emin misin? anlamında gözlerini kıstı ve kafasını hafif bir biçimde sağa yönlendirdi."Sana hiçbir zaman yalan söylemeyeceğimi biliyorsun." Evet. İşte bunun için hiçbir zaman Connor'u affetmeyecektim.Yalan,benim için gereksiz birşeydi. Ama böyle durumlarda ihtiyaç duyulabiliyordu.Aslında bu yaptığıma tamda yalancılık denilmesede bir nevi bazı yerlerde oyunculuk yeteneğimi kullanıyordum demek daha doğru olurdu. Aslında benim için zor olan bu yeteneğimi sevdiğim bir insan üzerinde kullanmaktı.Yemi yutmasını bekledim.Yüzü o kadar ifadesiz kalmıştıki,ne düşündüğü konusunda emin olamıyordum.Bir süreliğine bana diktiği bakışlarını yine kağıtlarına çevirdi ve gözlüğünü düzelterek onlarla ilgileniyormuş gibi davranmaya başladı.Ama ben düşündüğünü seziyordum.Yüzüm cevap istediğini resmen bağırıyordu.İşlerin daha fazla zorlaşmaması için Tanrı'ya dua ediyor,bir yandanda kötü olabilecek durumlar aklıma geliyor,lanet ediyordum.Sabırsızlığımı belli etmek amacıyla iç çektim.Belkide amacım bu değildi,sadece hala burada olduğumun sinyalini veriyordum.Ryan,kendini yığın halinde duran kağıtlarına kaptırmış gibi görünüyordu.Onu böyle görmek işle aşkı özleştirmeme neden oluyordu.Ryan,tek kelimeyle işine aşıktı.Olacak durumlara karşı odaklanmış beynim,farklı bir ayak sesiyle düşüncelerden uzaklaştı.Yavaş ama emin ayak sesleri.Connor. Kafamı Ryan'a çevirdiğimde Ryan bana bakıyordu.Ayak sesleri ise durmuştu.En tatlı gülümsememi yüzüme hakim kıldım."Çok,çok önemli,lütfen." Ryan,bu bakışıma dayanamadığından mı,dediklerime inandığındamı bilmiyorum ama tatlı bir gülümsemeyle: "Tamam izin veriyorum.Ama Connor'un yanlış birşey yapmasına izin verme.O,sana emanet."Umarım bunu Connor duymamıştır.İstemsiz olarak ellerimi şaklattım ve masasının yanından geçip iki yanağınada öpücük kondurdum.Ardından bir peçeteyle yanağındaki pembe ruj lekelerini sildim."Çok,çok teşekkür ederim,Ryan"benim sevincime kısa bir süreliğine katıldı.Sonradan -garip birşeymiş gibi-kağıtlarına odaklandı.Odanın kapısını kapatırken otuz iki dişim mümkün olduğunda gözüküyordu.Kapıyı kapatır kapatmaz sırtımı kapıya dayayıp derin bir iç çektim ardından varlığını farketmediğim Connor'u bir anda yanımda görünce yerimden zıpladım."Resmen kendimi günaha batmış çıkmış gibi hissediyorum.Ahh cehenneme kadar yolum var." bunu fısıldayarak ve şakayla karışık söylemiştim.