. Janice Marchant
. Lara Jade
. Onu tanımaya çalışmayın. Sadece kendisi isterse size gerçek yüzünü gösterir. Yalancı biri değil. Bazen gerçekleri saklayabiliyor o kadar. Yaratılışından gelen soğukluk onda da var elbette. Fakat yerine göre gülümsemeyi de biliyor. Tabi bu gülümsemenin ne kadar gerçek ne kadar sahte olduğunu anlamanız zor. Onu sevdiniz mi? O zaman şansınızı deneyebilirsiniz ve eğer güvenini kazanırsanız onu gerçekten tanıma şansı yakalayabilirsiniz. Onu sevmediniz mi? O zaman sadece uzak durun. Ona bulaşmanız size pahalıya patlayabilir çünkü.
. Marchant ailesi için NYC'nin ileri gelen ailelerinden demek mümkündür. David Marchant 40 yaşında bir holding sahibi, eşi Armilla ise bir mimardır. Tek çocukları Janice'dir. Şehrin birçok yerinde aileye ait evler ya da dükkanlar görmek mümkün. 3 katlı bir köşkte yaşayan ailenin şehirdeki saygınlığı tartışılmaz.
. Öğrenci
Odasının kapısının hızla açılmasıyla uyanması bir oldu Armilla’nın. Annesi elinde bir mektupla içeri girmişti ve mektubu henüz uyku sarhoşluğunu üzerinden atamamış olan kızın gözüne sokmaktan hiç çekinmiyordu. Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı. “Tebrik ederim tatlım!” Hala uykusunu açmaya çalışan kızının yanağına küçük bir öpücük bırakıp odadan ayrılmıştı kadın. Armilla neler olduğundan habersiz eline tutuşturulmuş bir mektupla baş başa buldu kendini. Nihayet uykusunu yendiğinde olanlar anlamlı bir hal almıştı. Şu elinde tuttuğu beyaz zarf tam da düşündüğü şeydi evet. Okula kabul edilmişti! Mektubun Alabasta’dan geldiğini anlaması için uzun uzun incelemesine bile gerek yoktu. Yine de emin olmak için zarfı açıp mektubu birkaç kere okudu. Sonunda olmuştu işte. Sınavın ardından geçirdiği stresli günler son bulmuştu. Nihayet kurtuluyordu monoton hayatından ve annesinin gevezeliğinden. Sarı uzun saçları ve yeşil gözleriyle Armilla’dan çok daha gösterişli olan kadın kızını küçümsemekten pek bir keyif alıyordu nedense. Sınavdan önce de sonra da sürekli Armilla’nın kazanamayacağı ile ilgili konuşup durmuştu. Armilla asosyal ve özgüvensiz bir kızdı – ona göre! Hiçte öyle olmadığını sınavda göstermişti Armilla. Elindeki zarfta bunun en büyük kanıtıydı işte. Annesinin az önce yaptığı küçük sevgi gösterisi tamamıyla bir oyundu. Kızının başarısını kaldıramamıştı besbelli. Öyle ki kızının sevincini paylaşma zahmetine katlanmadan gitmişti. Gerçi Armilla için sorun değildi. O küçük öpücük olmasa da kuru bir tebrikle yetinebilirdi. Annesinden gelen hiçbir şeye ihtiyaç duymuyordu çünkü. Yatağından kalkıp dolabına doğru ilerledi. Biran önce hazırlıklara başlamalıydı. Gus ne haldeydi acaba? Kendisi kazandıysa kuzeninde kazanacağından hiç şüphesi yoktu aslında. Dolabına göz atıp giderken götüreceği şeyleri ayırma çabalarına girdi. Bunun için erken olduğunu biliyordu fakat umurunda değildi. Kurtulmalıydı biran önce. Kurtulması gereken sadece annesiydi elbette. Su altını seviyordu. Suyun saflığını seviyordu ve kesinlikle gideceği yerde bunu özleyecekti. Fakat özellikle son zamanlarda annesinin olduğu her yer zindan gibi geliyordu ona. Zindan’dan kurtulma fırsatı verilmişti ona. Sealeaqon’dan ayrılma pahasına değerlendirecekti bu fırsatı.
1 Hafta Sonra #
İşte beklenen gün! Artık son hazırlıklarını yapıyordu Armilla. Bavulunu 2. kez kontrol ederken geride bir şey bırakmadığından emin olmaya çalışıyordu. Annesi odasının kapısında durmuş yüzünde zorlama bir gülümsemeyle kızını izliyordu. “Tatlım? Hepsini götürmek istediğinden emin misin? Sonsuza kadar gidiyor değilsin sonuçta değil mi?” Annesinin sesindeki nefreti ve kıskançlığı sezebiliyordu Armilla. Kendi kızıyla yarışa giren zavallı bir kadının son çırpınışlarıydı bunlar. Ona acımıyordu kesinlikle. Cevap verme gereği de duymamıştı bu yüzden. Bavulunun fermuarını çekip annesine döndü. İstemese de vedalaşmak zorundaydı. Zaten annesi çoktan kollarını açmıştı kızını sarmak için. Armilla’da annesinin oynadığı oyuna katılıp yüzüne zoraki bir gülümseme yerleştirdi. Bir yandan bavulunu çekiştirerek annesine doğru ilerleyip kendisinden bekleneni yaptı son kez. Kısa bir sarılma anından sonra ayrıldılar. “Hoşça kal anne.” Sesi bir veda konuşmasından uzak, neşeli ve yüksek çıkmıştı. Üzüldüğünü belirten her hangi bir titreme ya da hüzün yoktu sesinde. Annesi kadar iyi değildi demek ki oyunculuk konusunda. Çünkü karşısında duran kadın neredeyse ağlayacaktı. "Evet, şey... Kendine iyi bak!" Armilla bu tabloya daha fazla dayanamayacağını anladığında hızla odadan çıkıp evden ayrıldı. Sadece annesine değil bu zaman kadar yaşadığı yere veda ediyordu aslında. Mavi dünyadan ayrılıyordu artık. Sarışın insanlardan fazlası olacaktı etrafında. Yeni ırklar tanıyacağı tamamen farklı bir gezegene gidiyordu. Tüm bunlar onu üzmeli miydi? Armilla üzüntünün yanından bile geçmiyordu oysa.
Her şeye rağmen su altını özleyeceğinden yolu olabildiğince uzatıyordu Armilla. Uzun bir süre burada yüzemeyecekti. Neredeyse bütün hayatı değişmek üzereydi. Tamamıyla farklı bir gezegen dolayısıyla tamamen farklı bir yaşam biçimi. Nelerle karşılaşacağını da bilmiyordu henüz. Durumu heyecanlı kılan da buydu zaten. Yolu daha fazla uzatmaktan vazgeçip boyut kapısına doğru ilerledi. Heyecandan çok tedirgin hissediyordu. Daha doğrusu ne hissettiğini bile bilmiyordu. Korkuyordu ama bir yandan da merak içindeydi. Nihayet boyut kapısına ulaştığında birkaç görevliyle karşı karşıya buldu kendini. Yardım istemek için onlara yaklaşırken onlarda sanki kendisini bekliyorlarmış gibi karşılamışlardı Armilla’yı. Kısa sarı saçları ve yeşil gözleriyle gülümseyen adam kızın elinde ki zarfa baktıktan sonra onu portala doğru yönlendirmişti. Portal odasına girdiğinde derin bir soluk bıraktı Armilla. Ve yavaşça kapattı gözlerini. Kısa süre sonra daha ne olup bittiğini anlamadan bambaşka bir hayata açıldı mavi gözleri.
Anasayfa 
Paz Ağus. 08, 2010 4:22 pm
