Şerefe!

İçtiği kaçıncı bardak votka bilmiyordu lakin kendini hiç bu kadar serbest bulmamıştı, serbest ve sorunsuz... Çok uzun zamandır böyle hissetmemişti. Hoş, çok uzun zamandır da içmiyordu ya. Bardağı masaya hızlıca çarptıktan sonra çıkan sesten irkildi. Az önce kendi kuvvetini mi kontrol edememişti? Sessizce sırıttı; en azından Syl, barın o aşırı gürültüsünden bile sıyrılabilen kahkahasından ziyade sessizce sırıttığını zannediyordu. Başını, masaya uzattığı kolunun üstüne koydu. Kendisini hiç bir zaman hem bu kadar dinç, hem de bu kadar bitkin hissetmemişti.
İnsanlardan gelen yüksek bir "OO.." sesi, sanki onu uzun bir uykudan uyandırmış gibiydi. Gözlerini araladı ve başını kaldırdı. Pembeden maviye, maviden yeşile, yeşilden sarıya dönen ışıklar başını sanki daha da fazla ağrıtıyordu. Kırmızı duvarların üzerine çekilmiş beyaz şeritler ışıklarla birlikte renk değiştiriyor, duvarların üzerine asılmış tek tük resimlerdeki insanlar ha bire renk değiştiren ışıklarla masallardaki korkunç karakterlere benziyorlardı. Hangi manken bu kadar çirkin görünmeyi kabul ederek bir gece kulübünün duvarına resmini astırırdı ki?
Uzun sarı saçlarını arkasına itti, kesinlikle berbat göründüğünden emindi. Kaç saattir buradaydılar; üç, dört? Muhtemelen tüm makyajı akmıştı. Zaten büyük olan gözleri akmış makyajı yüzünden dahada büyük gözüküyor olmalıydılar, bu da onu her zaman korkunç gösterirdi. Üzerindeki lacivert elbiseye baktı, fazla abartılı değildi. Zaten öyle olsa bu makyajla, bazılarının ağızlarının suyu aka aka izlediği, o basit kadınlardan görünüşte ne farkı olurdu ki?
Karşısında duran kişinin Beta olduğundan emin olmak için suratını ona biraz daha yaklaştırdı. Evet oydu; abartılı bir şekilde parlayan beyaz teninden ve karanlıkta kaybolan siyah saçlarından onu tanımamak mümkün değildi. Ona bakması için kolundan Beta'yı dürterek
"Beta, sen de kendini benim kadar sarhoş mu hissediyorsun?" dedi ve bir yandan gülerek omuzlarını dikleştirdi.

Bardağı barmene doğru uzatıp üstüne şuursuz bir öpücük attı. Biliyordu yanında Vonn varken sürekli günahlar şehrinde olduğunu. Şahsi şeytanıydı adeta. Olduğu yerde dans etmekten sıkılmıştı ki şöyle bir ayağa kalkıp gezinmeye karar verdi. İlk adımı her ne kadar dengesizce olduysa da düşmeden ikinci adımını atabilmişti. Biraz biraz yürüyordu işte.

Ortama uygun giyiniyor sayılmazdı. Beyaz, dizinin üç dört parmak yukarısında biten gömlek-elbise tarzı bir kıyafete bulduğu kahverengi bir kemerle biçim vermeye çalışmıştı fakat bunlar ayıkken olmuştu. Şimdiyse gömleğin düğmeleri açılmış yakası yamuktu.Bu halde gömleğini bile ilikleyebileceğine inanmıyordu. Kenardaki birkaç sabit kadını itip ön taraflarda müziğin vuruşuna göre hareketler yapmaya başlamıştı. Burada genellikle striptizci kızlara bakarken ağızlarından çeşme misali salyalar akan erkekler vardı. Boş gözlerle o da kızlara doğru baktı ve "Bu yaptıklarına karşılık bir de para mı istiyorlar." dedi ancak kendisinin duyabileceği bir sesle. Galiba arkadaşının yanına dönmek en iyisiydi. Kahkahalarla yerine dönüp şu öpücük attığı barmenin içkisini çoktan tazelediğini farketti. Fondip yapmaya çalışsa da öksürükle sonuçlandı denemesi. Az önce döndüğü pislik sürüsünden gelen sesle irkilse de omuz silkip " Ne var be çığırtkanlar korosu gibi.." cümlesinin devamını getirecek güç bile bulamamıştı.

Sarı bir cismim ona yaklaştığını farketti. Yok o Vonn olmalıydı. Dürtüden sonra tam emin olmuştu. "Beta, sen de kendini benim kadar sarhoş mu hissediyorsun?" dalga mı geçiyordu bu ? " Senin ne kadar sarhoş olduğunu anlayamadığıma göre durum iyi değil. Hadi burada kazık gibi oturacağımıza bir şey yapalım." Her zamanki gibi bu kız onun gevezelik hormonunu tetikliyordu. " Şu karşıdaki şapkalı herifi görüyor musun ? Onu öp iki bardak içkin benden. Eh tabi becerebilirsen.." Gaza getirmek en sevdiği şeydi. Barmene dönüp dudaklarını böne doğru büzdü ve " Senin bu kadar yakışıklı olduğunu ilk kez farkettim." deyip sağına soluna baktı adamın. Gerçekten de kontrolsüzleşmişti.

Gözlerini bir an için Beta'dan uzaklaştırıp uzağa dikti. Bir striptizcinin etrafındaki binlerce erkek, alışık olmadığı bir tablo değildi. Kırmızı ışıklar ile muhtemelen çekici gösterilmeye çalışılan bu kadınlar kendilerine bir beden küçük sutyenleri ile ne kadar komik göründüklerinin farkında değildiler, en azından hemcinsleri için... Sahne görevlileri de bunun farkına varmış olacaklar ki onun saçlarını uçuran hafif bir esintiyle, striptizcilerin zaten bir yerlerini kapatmayan eteklerini havalandırmaya çalışıyorlardı. Kızların etrafındaki bir grup zavallıya da tiksinerek baktıktan sonra gözlerini Beta'ya çevirdi. Bir süredir konuşuyor gibiydi. Oldukça yüksek sesle bağırdığı için yaklaşmaya gerek duymadan onu dinledi
"...Hadi burada kazık gibi oturacağımıza bir şey yapalım." Ah, Beta her zamanki gibi aklını okuyordu. Birden neden onunla çok sık görüşmediğini hatırladı. Düşüncelerinin bilinmesinden rahatsızlık duyuyordu lakin şu anda onu bir türlü anlamayan onca insan arasında Beta ilaç gibi geliyordu. Beta'nın devam etmesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. Bu sefer sanki duyulmasından korkar gibi daha da kısık bir sesle konuşuyordu ya da duyma duyusu da teklemeye başlamıştı. Biraz yaklaştı ve gözlerini onun gözlerine dikti, kafaları bu kadar bulanıkken saçma bir şey yapmasalardı bari!

"Şu karşıdaki şapkalı herifi görüyor musun? Onu öp iki bardak içkin benden. Eh tabi becerebilirsen..." İşte, işte korktuğu olmuştu! Gerçi Beta'yla bir striptiz kulübüne gelirken ne umut ediyordu ki? "Uslu" olup bir kaç votka devirme aşamasını çoktan geçmişlerdi. Hayır demesi gerektiğini biliyordu lakin şu durumda "hayır" ona hiç de çekici gelmiyordu. Gözünü şapkalı adama çevirdi. Taktığı şeye "şapka" demek biraz zordu. Modası ne zaman geçmişti, on dokuzuncu yüzyıl? Sarı bir şapka'nın o dönemlerde bile moda olduğunu zannetmiyordu. Peki ya giydiği şeye ne demeli, bir takım elbise mi? Erkekten ziyade, turuncu takım elbisesini muhteşem bir şekilde tamamlayan sarı kravatıyla bir sandviçe benziyordu. Garip bir şekilde deli gibi güldükten sonra Beta'ya döndü. Kendisini kışkırtan o gülümsemesi bu durumlarda suratından hiç eksik olmazdı zaten. Ya da her zaman ona öyle gelirdi. Beta'yı kendi içindeki, her zaman aklını karıştıran çatışmaya benzetirdi.

"Tanrım, onu yemek istiyorum!" diye mırıldandı. Sandviç benzetmesinden sonra öğleden beri bir şey yemediğini fark etmişti. Az önce "mırıldandığı" şeyi Beta'nın duymuş olma olasılığı bile onu rahatsız etmiyordu aksine bunu düşündükten sonra yüksek sesle güldü.

İki bardak içki… Bu Beta ne zamandan beri bu kadar pintiydi? Eğer gerçekten sandviç gibi giyinen bir adamı öpmesini istiyorsa kesenin ağzını biraz açması gerekiyordu. Ya da zor bulunan bir şey... Gözlerini kırpıştırdı, bu kadar sarhoşken bile hala içki düşünebiliyordu. Beta'ya biraz yaklaştı ve kulağına sadece onun duyabileceği bir şekilde
"Absinthe istiyorum, gerçekten bunlar biraz hafif değil mi?" dedi kahkahanın eşliğinde. Gerçekten içkiler o kadar "hafif"ti ki ne yaptıysa zil zurna sarhoş olamamıştı!

Yavaşça yerinden doğruldu. Siyah parlak zemine bastığında, diğer ayakkabılar gibi kendi ayağındakiler de yere imzasını bırakmayı ihmal etmemişlerdi. Sarı saçlarını geriye atarak önüne çıkan bir grubun ve onların peşinde dolanan iğrenç ter kokusunun içinden sıyrıldı. Onu gördüğü an "Sandviç Adam"ın dudaklarına yapıştı. Adamın suratını görmüyordu ama ya çok şaşkın ya da çok sevinçli olduğunu tahmin edebiliyordu, hoş kendisi gibi o da hiç bir şeyin farkında olmayabilirdi. Yaptığı şeyden ne kadar tiksindiğini fark edince “En azından diğerleri gibi ter kokmuyor” diye düşündü. Sandviç'in kendisini saran kollarından kurtulduktan sonra Beta'nın bile duyabileceği bir sesle
"Hey! Umarım bunu görmüşsündür, bir daha sarhoşken bile asla yapmayacağım bir şey olabilir!" diye haykırdı ve gülerek bulduğu ilk sandalyeye çöktü.

"Absinthe istiyorum, gerçekten bunlar biraz hafif değil mi?" Absinthe ha ? Şaka mı yapıyordu hanımefendi. Arada bir annesine hak vermeliydi eh, yanlış arkadaş denmese de çılgın bir arkadaş olma konusunda eline su dökülmezdi. Yüzünü hafiften ekşitip " Yat demedik adamla, daha neler? Peki sen biliyor musun acaba kredi kartı ekstresini görünce annemin beni bir kaşık suda boğma ihtimalinin yüzdesini,ha ? " Ve mükemmel dakikliğiyle annemin araması herhalde günün sürpriz yumurtasından çıkan en berbat haberdi. Açması halinde öleceğini, açmaması halinde daha kötülerine maruz kalacağını biliyordu. Bir anlık cesaret yıldırımıyla kırmızı tuşa bastı ve ardından cesaretin her zaman iyi bir şey olmadığını hatırlayıp az önce sinir küpü olma yoluna giren annesine " Vonn çok kötü. Erkek arkadaşı onu hamile bırakmış olabilir. Yarın hastaneye gideceğiz. Ona destek olmalıyım anne." Gerçekten de güzel kurguydu. Elinde telefonu sabırsız bir biçimde sallarken Vonn her nasıl olmuşsa çabucak 'yakışıklı adamına' doğru salına salına yürüyordu. Mesaj sesiyle Vonn'un öpücüğünün aynı ana denk gelmesi de çok hoştu doğrusu. Birinci dereceden yakınlara öncelik vermek en mantıklısıydı. " Bir de utanmadan söylüyor musun ? Hala bu kızın yanında beş dakika durmanın ne büyük bir hata olduğunun farkında değilsin. Hemen eve geliyorsun. Yoksa bilemem artık çocuk mu büyütürsünüz beraber." annesinin iğneleyici laflarından her zaman korkmuştur. Bağırsa çağırsa çok kızmazdı fakat böyle demesi her zaman bir soruna işaretti. Süt çocuğu etiketinden ne kadar nefret etse de hayatındaki tek kalıcı şey annesiydi ve onu kaybedeceğine kendisini kaybederdi, ki bu daha iyiydi. Diğer yandan bu içkili halini nasıl açıklayacağını bilmiyordu. "Hey! Umarım bunu görmüşsündür, bir daha sarhoşken bile asla yapmayacağım bir şey olabilir!" görmediğinden biraz afallasa da umursamazca " Hı hı" dedi. Absinthe fiyatlarından haberdar değildi pek sadece pahalı olduğunu biliyordu. " Ne kadar senin istediğin şu şey ?" parasını verip uçmayı planlıyordu. Zira evde terminatör gibi bir anneyle karşılaşmak ruh sağlığı açısından pek de iç açıcı değildi.