Burası boş mu acaba?

Konu: Burası boş mu acaba? Perş. Ağus. 05, 2010 10:41 pm

~ Blanche Ivalyn x Valentine Romé Folliero

Telefonumun sesini duyduğumda evde Blysse ile konuşuyordum. Telefonuma bakmak için vaktim yoktu çünkü hâlâ Chad ile birlikte olmanın tam bir saçmalık olduğunu Blyss’e anlatamamıştım ve bu beni deli ediyordu. Neden anlamamak için elinden geleni yapıyor bilmiyorum. Onun iyiliği için konuştuğumu bile bile hâlâ yanlışlarına devam ediyor ve bende burada film izler gibi izliyorum onu. Artık bir şeyler yapmak istiyorum ama ne yapacağımı bilmiyorum. Ama yenilgiyi kabul etmeyeceğim. Sonunda anlayacak. Anladığında her şey için çok geç olmasından korkuyorum. Ayağa kalkarak bağırıyorum. ‘ Anlamamaya devam et! Bakalım bu iş nereye kadar gidecek! Bakalım ne zaman burnun sürtecek çok merak ediyorum! ’ çantamı da alarak evden çıkıyorum. Gelen mesaja bakarak ilerlemeyi sürdürdüm. Mesaj Valentine’den geliyordu. Yapacak bir işim olmadığı için yönümü değiştirip dediği gibi Starbucks’a yöneldim. Uzun bir yürüyüş değildi ama güneş ve beraberinde getirdiği sıcak yüzünden hiç çekilmez olmuştu. Arabamı almadığım için kendi kendime didişiyordum bir yandan da. En azından ince bir kot pantolon ve tişört giydiğim için şanslıyım. Starbucks’a geldiğimde rahat bir nefes alıp içeriye giriyorum. Gözlerim hemen Valentine’i aradı tabii. Masalardan birine oturmuştu. Yanına gidip karşısındaki sandalyeyi çektim. ‘ Burası boş mu acaba? ’ sesimde alaycı bir ton vardı. Valentine’de gülümseyince sandalyeyi çekip oturdum. Neden beni çağırdığını merak ediyordum ama o söyleyene kadar bir şey demedim. Sessizlik uzadıkça uzarken sıkılmaya başlıyordum. ‘ Eee nasılsın bakalım? ’ diye sordum.

Konu: Geri: Burası boş mu acaba? Cuma Ağus. 06, 2010 3:30 pm

Mutfakta elimde eksik malzemelerimle durduğumda kafama dank etti. Hatta sinir kat sayım yükseldi ve güzelim ev arkadaşımın cici evini yerle bir etmek istememe rağmen sinirli halimle elimdekileri duvara fırlattım. "Cazzo*! Nasıl olur da bir İtalyanın domatesi olmaz! Domatessiz nasıl yemek yapabilirim ben?" dedim bağırarak. Salon olarak adlandırdığım ama mutfakla aynı odada olan yere gidip koltuğu tekmeledim. Tamam aslında güçlü biriydim ama koltuk da baya sertti doğrusu. Ayağımın acısı hemen yüzüme yansıdı ama ev arkadaşım Milene tuvaletten ne olduğunu sormak için geldiğinde sanki acımıyormuş rolü yapmak zorunda kaldım. "Evde domates yok!" diye hırladığımda gözlerini devirip daha önemli bir şey sandığını söyledi. "Bundan önemli bir şey olabilir mi be? Bu bir Scandalo**!" dediğimde de tuvalete geri döndü. Bu ne vurdum duymazlık! Babamı arayıp en yakın zamanda domates yollamasını söyleyeceğim. Hem de koli koli! Sinirli bir şekilde dışarı çıkıp kapıyı da arkamdan çektiğimde içeri doğru "Bu evde domates bulunmadığı sürece bir Folliero da bulunamaz!" dedim. Biliyorum akşam olunca unutup geri döneceğim ama böyle aniden patlamak çok eğlenceli. Apartmandan inip sokağa çıktığımda nereye gideceğim konusunda hiç bir fikrim yoktu. İlk bir sigara yakıp sokakta yürümeye karar verdim. Salına salına yürürken elimi çakmağın ateşine siper edip sigarayı yaktım sonra da bankın tekine oturup içime dolan dumanı burun deliklerimden dışarı verdim. "Bu nasıl bir ülkedir ki, hiç bir yerde Italyan domatesleri satılmaz?" diye isyan cümleleri kurarak yoldan geçenleri rahatsız ettikten sonra sigaradan alabileceğim zehrin hepsini aldığımı fark edince izmaritini çöpe sallayıp ilk gördüğüm dükkanın kapısından içeri daldım.

İçerisi aşırı tanıdıktı ve İtalyada da gördüğüm bir yeri andırıyordu. Kafamda harflerin belirmesi için 2-3 saniyenin geçmesi gerekmişti ama sonunda nerede olduğumu anlamıştım. Zaten bu kahve kokusundan çıkarmam gerekiyordu. Starbucks'tı burası. Pek haz ettiğim bir yer değildi ama gene de sığınacak bir yerdi en azından. Beni kovmasınlar diye bir cheescake aldıktan sonra masaların birine kuruldum ve telefonumu çıkardım. Elimle telefon listemi ileri geri hareket ettirip rasgele birini seçtim. Seçimim de yerinde olmuştu. "Blanche" Sıkıntımı ve sinirimi unutabileceğim ve istediğim kadar yavşayıp laf atabileceğimi düşündüğüm kızlardan biriydi o. Her ne kadar onun benim hakkımda ne düşündüğünü bilmesem de fark etmiyordu bana. "Çok önemli bir şey oldu! Starbucks'a koş hemen!" diye bir mesaj attım. Biraz abartmakta hiç bir sakınca görmüyordum, hatta daha acele ederdi, ki bu işime gelirdi. Biraz garson kızlara laf atıp onlardan küfür yedikten sonra biri gelip karşımdaki sandalyeyi çekip oturmak istediğini söyledi. Blanche'ydi bu. Ne çabuk gelmişti. Bu "Acele et" olayı işe yaramıştı belli ki, onu koştururken düşününce gülümsedim. O da oturması için gülümsediğimi sanarak sandalyeye kuruldu. Konuşmayıp daha da eğlenmeye karar verdim. Biraz daha meraklanması çok hoş olurdu büyük ihtimalle. Sinir bozucu bir sessizlikten sonra dayanamamamış olsa ki ilk o konuşmaya başladı. Nasıl olduğumu sorunca kıkırdamamak için kendimi zor tuttum. Suratıma mutsuz bir ifade vererek "Pek iyi değilim... İşler kötüye gidiyor." dedim. Sandalyeyi kaydırarak Blanche'nin dibine gittim. Başımı omzuna koyarak ağlıyormuşcasına "Çok umutsuzum." dedim.

* "Shit" gibi bişey xD
** Skandal

Konu: Geri: Burası boş mu acaba? C.tesi Ağus. 07, 2010 10:27 pm

Valentine sandalyesini yanıma çekerken ne yapmaya çalıştığının farkındaydım ama aldırmadım. Benim için sorun yoktu zaten. Eğer Valentine’e katlanamayacağımı düşünseydim buraya hiç gelmezdim zaten. Bir bahane olur evde kalırdım. Zaten Blysse’yi aklımdan atmam için birine ihtiyacım var ve bu neden Valentine olmasın ki? Başını omzuma koyup ağlıyormuş gibi yapıyordu. İtiraf etmeliyim hoşuma gitti. Kendimi çocuğunu avutan bir anne gibi hissetmekten hemen kurtarım elimi Valentine’in saçlarında gezdirmeye başladım. ‘ Aa? Neden umursuzsun ki Valentine? ’ diye sordum. Elim hâlâ saçlarındaydı. Çok güzel saçları vardı aslında. Valentine’i zaten hep hoş bulmuşumdur. Bazı insanlara sırf biriyle fiziği yüzünden birlikte olmak çok yanlış gelse de bence tamamen doğru. Zaten ona da bu yüzden katlanıyorum. Güzel bakışları ve insanın içine işleyen bir gülüşü olmasa bana yaptığı şeylere katlanmazdım zaten. Ama benimde hoşuma gidiyordu. Yani demek istediğim işte bu yüzden buradayım. Valentine’in saçlarında ki elimle garsonlardan birine el işareti yapıyorum. Buraya çok sık geldiğim için çoğu garson zaten beni tanıyordu ve hemen hep içtiğim sıcak çikolatayı getirmek üzerek gözden kayboldu.

Valentine olanları anlatırken dikkatle dinledim. Mantıklı bir şey olmasını hiç beklemiyordum. Bu yüzden kendimi tamamen gülmemeye alıştırdım. Valentine anlatmaya başlayınca ciddi bir yüz ifadesiyle onu dinledim. Başlarda ‘hı-hı’ desemde sona gelince hiç beklemediğim bir şey yapıp kahkaha patlattım. Mantıksız olmasını bekliyordum ama bu kadarını tahmin edememiştim. Evde domates olmadığı için ortalığı birbirine katan tanıdığım tek kişi Valentine’ydi herhalde. Anlamadığım hiç mi domates yok? Git al yani. Çok güzel yemek yaptığını biliyordum ama yemeğe bu kadar düşkün olduğu aklıma gelmemişti. Bizim evde yemek yapmaması daha iyi olurdu herhalde. Bir malzeme eksik çıkıp ortalığı birbirine katmasını izlemek çok güzel olurdu ama diğerlerinin de öyle düşüneceğini hiç ama hiç sanmam. ‘ Ne yani tüm sorun bu mu? ’ dedim. Sesin şimdi daha ciddiydi. En azından gülmemek için kendimi zor tutmuyordum. Gelen sıcak çikolatamdan bir yudum aldım. İşte bu iyi geldi.

neden bu kdar iğrenç oldu ki ya?

Konu: Geri: Burası boş mu acaba? Paz Ağus. 08, 2010 8:37 pm

Blanche saçımı okşamaya başlayınca ürperti geldi. Neden bilmiyorum ama biri saçımla oynayınca ürperiyorum. Hafiften titriyorum diyelim. Kafamın üstünde garip garip hareketler yapıyordu belli ki, belki de iki kulak falan yapıyordur diye bir his doğdu içime ama belli etmedim. Sonunda can alıcı soruyu sorduğunda mikrofon bendeydi. "Evde yemek yapmaya uğraşıyordum." dedim kafamı kaldırırken suratıma sevimli bir ifade vermeye çalıştım. "Bilirsin yemek yapmak beni rahatlatıyor, yoksa sigaraya veriyorum kendimi. Aslında bundan şikayetçi değilim ama neyse." dedikten sonra Blanche'nin elini avuçlarımın içine alıp arkama yaslandım. "Evde..." dedikten sonra yere baktım bir süre. "Evde domates bitmiş. Delirdim resmen. Tüm malzemeleri duvara fırlattım, evin altını üstüne getirdim. Milene de çok şaşırdı ama pek takmadı sonra zaten evde dolaşan hayalet gibi bişey." dedim aslında bunu dedikten sonra kendimi iyi hissettim. Hem uzun süredir kimseye dertlerimi anlatmamıştım hem de bunu ingilizce yapabilmem ingilizcemin geliştiği anlamındaydı.

Karşımda kahkaha atan Blanche'ye ben de gülümsedim. Aniden ciddileşip bunun önemli bişey olmadığını söyleyince ciddileşme sırası bendeydi. "Cazzo! Salsa olmadan yemek yapabilir miyim sanıyorsun? Bu büyük bir sorun! Hem amerikano domatesleri salsaya iğrenç bir tat veriyor!" dedim kızgın bir şekilde, hatta anladığım kadarı ile kızdığım zaman ingilizcemin içine italyancalar giriyor ve aksanım aşırı belli olmaya başlıyordu ama yapabileceğim bir şey yok. Ah bu kızlar beni anlamıyor ki. Eminim ki 'Gel telefon klübesinde sevişelim' desem nasıl da heycanlanırdı. Neden öyle biri değildim peki? İçimden mi gelmiyordu yoksa? Aseksüel falan mıydım?

Konu: Geri: Burası boş mu acaba? Ptsi Ağus. 09, 2010 1:28 pm

Valentine karşımda ciddileşince bende gülmeyi kestim. Aslında aşçı ya da kendini yemek yapmaya vermiş biri için gerçekten çok ciddi bir sorun olabilirdi. Ama hiç kimsenin tüm malzemeleri duvara fırlatıp evi talan etmesini beklemiyordum sadece. Gerçi izlemek isterdim o ayrı. Daha önce Valentine’in hiç sinirli haline tanık olmamıştım bu yüzden izleyip izlemememin nasıl olacağından da emin değilim. Salsasız yemeklerden ve Amerikan domateslerinin iğrençliğinden bahsederken hiçbir şey yapmayıp dinledim. Aslında nedense ilgimi çekmişti. ‘ Ne yani? Hiç İtalyan domatesi bulamadın mı? ’ diye sordum. Domateslerin ülkelere göre değiştiğinden hiç haberim yoktu ama bunu söyleyip saçmalamak istemedim. Çantamdan bir sigara çıkarıp yaktım. Valentine bulamadığını anlatırken bende birkaç nefes çektim. Daha yarısına geldiğimde sigaranın ucunu masadaki küllüğe bastırarak sönmesini sağladım. İçmeyi biraz biraz azaltmak istiyorum sadece o kadar. Valentine’in bakışlarından şaşırdığını görebildim. ‘ Ne var yahu? ’ dedim umursamaz bir tavırla. Valentine’in yemek yapma sorunları bitince birkaç dakika sessiz kaldık. Açıkçası ne diyebilirim onu bile bilmiyorum. Nereden konu açacağıma karar veremediğim için sadece sustum. Sonra aklıma bir fikir geldi. ‘ Michelle Sparcel? Tanıyor musun? ’ sesim son derece umursamaz çıkmıştı. Ellerimi de bacaklarımın üzerine koyup arkama yaslandım. Oldukça iyi rol yapabiliyordum zaten. Valentine’in düşünmesini beklerken sıkıldım ama belli etmedim. Tırnaklarımla oynamaya koyulmuşken bir cevap vermesini umuyordum.

Konu: Geri: Burası boş mu acaba? C.tesi Ağus. 14, 2010 12:45 pm

İtalyan domatesi bulamadığıma şaşırmış gibiydi. Evet! Çünkü şaşılacak bir şeydi bu. Nasıl olur da etrafta hiç İtalyan domatesi olamaz. Parmaklarımla kaşlarıma masaj yaparken "Hayır." dedim hırıldayarak. "Ne kadar aradım bilemezsin." hah! Aslında aramamıştım. Söylenip söylenip sonra da buraya gelmiştim. "Herkes, yok bu domatesler Amerika'da üretildi dedi. Sanki çok asil bir olaymış gibi! Hem ben anlarım tamam mı? Gezdiğim bi yerde adam beni kandırmaya ve saçma sapan bir domates satmaya çalıştı ama yemezler!" Sonra duraksayıp Blanche'ye baktım, ondan istediğim tepkiyi alınca devam ettim. "Nasıl yemek yapacağım peki? Domatessiz, salsasız yemeği düşünsene! Ah, öldüm ben, ama babama söyleyebilirim! Evet! Babama söylersem yollar ki. Ah, Blanche sen bi dahisin!" dedim kendi kendime konuşarak ama planım harikaydı. Blanche'nin ellerini tutup öptüm, sigara kokuyordu ama umursamadım.

Bir müddet sesiz kaldık çünkü ben planımı kafamda kuruyordum.Önce babamı arardım, olayı anlatırdım, sonra aşçıya en iyi domateslerden seçtirmesini isterdim... Harika! Blanche'nin bi kız hakkında sorduğu soruya da başımı salladım. "I ıh tanımıyorum." dedim ama aslında kimi sorduğunu bile dinlememiştim. Sandalyeye astığım üstümü kapıp ayağa kalktım. Planı hemen uygulamalıydım yoksa domatessiz biraz daha yaşamam gerekirdi. Blanche'ye birşey demeden yanağına öpücük kondurdum. "Sağol singora! Sen en iyisin." gidene kadar bağıra bağıra onu övdüm ve kapıdan çıktıktan sonra koşar adım evin yolunu tuttum. Bu sırada da telefonumda babamın numarasını çevirdim. Hale bak güya domatessiz evde Folliero olamazdı. Geri dönüyordum işte. Telefon çaldı çaldı ve sonunda babam açtı. "Ahhh! Papa!"

Spoiler:

Konu: Geri: Burası boş mu acaba? Perş. Ağus. 19, 2010 5:32 pm

Rpleriniz puanlanmıştır.

» A-ov. Burası fazla mı sessiz ne?
» Burası neden bomboş? :P