Havaalanı

Ah şu meşhur karşılama törenleri... Ella zorla üzerine geçirdiği beyaz dar bir gömlek ve dizinde biten lacivert bol kesim ince keten bir etekle iyi aile kızı görüntüsünü iyice pekiştirmişti. Tek bir eksik vardı ki elinde salaş salaş dolaştırdığı cüzdanı telefonu bir de misafirlere kendini belli etmek için yanında getirdiği şu gereksiz kağıt. Hazır buralara kadar gelmişken fotoğraflarda gördüğü yüzü çil kaplı fakat her nasıl olmuşsa iyi anlaştığı turuncu kafa kuzeni de gelse fena olmazdı hani. Ama onun burada olmasının tek sebebi İtalya'dan gelecek değişik hediyeler ve malum kuzeninin mistik anılarıydı elbette. Yolcuların geldiği alanda bitmek bilmeyen bekleyişi annesinin telefonuyla son bulmuştu. Hangi akıllı insan biletteki tarihe yanlış bakar ki ? O sırada gelen bir mesaj bir nebze olsun yüzünü güldürmüştü. Jenna ve muzlu pastayı suratına yemiş hali. Şimdi orada gülmekten kırılmak varken havaalanlarında sürünüyordu ne hoş ama. Yarı sinir küpü olmuş yarı güler bir vaziyette giderken karşıdan gelen adamı farketmemiş olacaktı ki sarsıntı ve düşüşle birlikte kendine geldi. Önce ürktü sonraysa çarpa çarpa böyle heykelvari bir adama çarpmış olduğu için sırıttı. Telefon ve arka kapağı birbirinden ayrıysa bir sorun vardır değil mi ? Yüzünü ağlamaklı bir hale getirmişti ki yardım bekleyen o 'çaresiz kız'a yardım edeceğine kalkıp kendi çantasına yönelen kaba adama karşı dudaklarını öne doğru büzdü. " Turist ahmaklar, ne olacak işte." diye geçirdi kafasından.Ardından nezaketin kelime anlamını daha yeni keşfetmiş gibi görünen genç adamın ona doğru yaklaştığını farketti. " Scusa. Dur yardım edeyim." İlk kelimesinde ne dediğini anlamasa da iyi bir şeydir muhtemelen deyip es geçti. Ve işte rezil olma vakti gelip çatmıştı. A3 boyutunda bir kağıdın üzerinde keçeli kalemle " Hoşgeldiniz Mauro Ailesi" yazıyordu. Adam eline aldığında gözünü kapasa mıydı bilemedi. En iyisi telefona ulaşmaktı. Kapağı yerine oturttuğunda nihayet çalışıyordu. Derin bir oh çekerek yakışıklı herhalde italyan adama döndü. " Teşekkürler, benim hatamdı. Kendimi parkta salına salına geziyor sandım herhalde." deyip utangaç bir şekilde gülümsedi. " Ah ben Lia" bunu neden söylediğini pek de kavrayamamıştı açıkçası. Kızarmış yüzünü allık sanması umuduyla ayağa kalktı.

"Romé"... Bir italyanın ismi de böyle olmalı ki çekici olsun değil mi ? Yakışıklı olduğu kadar şaşkın birine de benziyordu. Hatta tanıştıklarından itibaren pek de oturaklı hareketine rastlayamamıştı. Ama tam o sırada ilk kez işine yarayacak bir bilgi vermişti. Tabi biraz daha erken olabilseydi sevinebilirdi bir nebze. Fakat bu kadar bağırıp çağırması da bir süre sonra kulak sağlığına epey zarar verebilirdi ki beyefendi galiba bundan haberdar değildi. İşaret parmağını dudaklarına götürüp hemşirevari bir biçimde sessiz olması için onu uyarmaya çalıştı. Gerçi pek de değişmez insanların huyları fakat kimse havaalanının yankı yapan bir yerinde yolculuk sonrası bağıran adamlardan hoşlanmazdı. Telefonun çalıştığını gayet iyi bilmesine karşın tuşları kurcalayıp onu tamir etme çalışması kendisini tatmin etme çabası olarak da sayılabilirdi elbet. Zira çalışan tuşlar ve ışıklı ekran başka bir şeyin göstergesi olamazdı. Gel de bunu karşındakine anlat tabi. " Deli adam!" diye geçirdi içinden. "Şimdi daha iyi durumda sanırım." dediğinde bir süre kıkırdayıp " Çok teşekkürler bayım, eskisinden daha iyi sanırım." dedi. Biraz dalga geçmiş olabilirdi fakat bu ilk izlenimi pek de mükemmel olmayan adam için aşırı kaçmazdı hani. "Rochelli Rousseau" tanıdık gelmeyen bir isimdi açıkçası. "Bu kızın evinin yerini falan biliyor musun Lia? Onda kalmam falan gerekiyor." falan falan falan... Bu adam güldürme makinesi olarak mı gelmişti Amerika'ya bilinmez fakat kendisini epey eğlendirdiği de göz ardı edilemez. Şimdiden uçak vakasını bile unutur olduğu söylenebilirdi. Dudaklarını öne doğru büzüp " Üzgünüm italyan, kendisini tanımıyorum bile. Fakat ne demişler sora sora Bağdat bulunur." hafif sırıttı. Tam yavaş yavaş ayrılmaya hazırlanıyordu ki yandan yumurcağın tekinin uzaktan kumandalı oyuncağı Romé'un çantasına takıldı ve çantanın içindekilerin de yere saçılması bir oldu. Ziyadesiyle rezalet bir olayla günün mahvolması için kilit açılmıştı bile. Kısık bir ses tonuyla " Uff" deyip adama " Neyse yani.. şey.. ben, güle güle." zaten böyle umulmaz olaylarda cümleyi toparlayabildiği pek de söylenemezdi. Çocuğun safça bakışları ve Romé'un telaşla 'etraftakileri' çantaya toplamasını ardında bırakıp bir iki adım çıkışa doğru yöneldi. İçinden bir de " İtalyan erkekleri ha, şu meşhur italyan erkekleri... Romantikler ha bir de bazıları porno dergilerini yanından ayırmaz değil mi ? " dedi.

Puanlandı.