Geç Farkedilen Mesaj

Bu hayatımın en garip gecelerinden biri. Olmaz dediğim şeyler başıma geliyor. Cleo beni bırakmaz, Thomas kardeşimdir, biri bana asla el kaldıramaz, Connor Mead ve onun gibilerden nefret ediyorum ve Lex güvenebileceğim çok az insandan biri. Kısa süre içinde Cleo gitti, Thomas'ın hayatını ben kararttım, babam tarafından yüzüme atılan bir tokada maruz kaldım, Connor Mead'le bir gece geçirdim ve iyi biri olduğu ihtimalini düşündüğüm oldu.. Ve Lex ona en ihtiyacım olduğu zamanlardan birinde yanımda yoktu.
Hastanede ve sonrasında olanlardan sonra Lex'in hep yanımda kalacağını düşünmüştüm. Ne olursa olsun.. Kızsam da kızdırsam da hatta yüzüne bakmasam da günlerce hep yakınımda yanıbaşımda olacağına duyduğum inanç artmıştı. Zaten sahip olabildiğim bir tek o vardı ve bu beni rahatsız etmiyordu var olduğu sürece. Bu olanlar ona duyduğum sevgiyi etkilemedi, etkileyemez de. Ama bir parçamla "her durumda Lex'e güvenmekle hata mı ediyorum acaba" diye düşünmüyor da değilim. Her durumda yardımıma koşmasını beklemek bencillik belki. Ama bir süredir ihtiyacım olduğunda arayabileceğim tek kişi. Sanırım daha fazla sığınak inşa etmeliyim kendime.
Uyandığım oda yabancıydı bana bu sabah, burada bulunan diğer insan kadar en az. Ama bir şeyler kırıldı dün gece. Eski nefretim yok yerinde. Kumdan kaleleri tekmelercesine delikler açtı o sert nefretimde. Burada ikinci bir gece geçirmek ihtimal dahilinde bile değil ama dün gece buraya gelmek seçebileceğim en düzgün şeymiş. Hele Mead insan gibi davranınca benim için gayet güzel bir sığınak oldu, tek gecelik de olsa. Boş boş olduğum yerde bakınırken telefonumun sesiyle dikkatim dağılıyor. Lex. Ah geç kaldın. Şu anda yanına gelmek yerine burada Connor için süper bir sofra bile hazırlayabilirim. Hatta oturup onunla güzelce bir şeyler yedikten sonra günü burada geçirebilirim de. Şu anda yanına gelmektense bütün bu ihtimaller daha çekici bana göre..
Olduğum yerde boş boş birkaç saat daha geçirdikten sonra kendime lanet etmeye başlıyorum. Lex'e karşı uzun süre katı kalamıyorum ve bu benim için fazlasıyla zayıf bir yön. Telefonumu alıp tekrar inceliyorum mesajı. *Lanet olsun Lex günlerce orada beklemeyi hakediyorsun aslında.* Kalkıp üstümü başımı düzeltiyorum. Daha fazla orada tek başına beklemesi ihtimaline dayanamıyorum. Ben kızgınım tamam, ama onu biraz tanıyorsam o da suçluluk duyuyor olmalı. Son zamanlarda yaşadıklarımızdan sonra daha fazla acıya ya da suçluluğa ihtiyacımız yok zaten. Bulduğum ilk aynada yüzümü inceliyorum. Kızarıklığın tamamı geçmiş ama dudağım fazlasıyla şiş hala. Elimle hafifçe dokunup verdiği hissi anlamaya çalışıyorum. Parmaklarım sertleşmeye başlayan kabuğa değdiğinde sızlıyor dudağım. Çabuk geçse hiç şikayet etmem.
Otelin önünde bekleyen taksilerden birine atlayıp nereye gideceğimizi söyledikten sonra aklımda bin düşünceyle birlikte yolun etrafımdan akıp gidişini izliyorum. O kadar bekletmiş olmama kızdı mı diye düşünebilmek beni rahatsız ediyor. *Kendine gel Clee! O sana değil sen ona kızgınsın!* Onu orada, dondurma dükkanının duvarının dibinde otururken görünce kızgın olan kısmımla üzgün olan kısmım gerçek bir savaşa giriyorlar. Hangisine yenileceğimi merak ederek ilerleyip yanında dikiliyorum.
"Alex."


Eaaa bok oldu book. Ne yazıcağımı bilemediğimden o da. Geliştikçe toparlarım heralde *-*

İçimdeki ateş yerini uyuşmaya bıraktıkça beynimdeki farkındalık azalıyor. Suçluluğum içimde alev alev yanarken Lex'in bir şey söylemeden öylece durması canımı yakıyor, bunun nedeninin ben olduğumu bilmeme rağmen. Karşımda öyle duruşu acıtıyor. Kızgınlığıma rağmen acıtıyor.. Dudakları kıpırdasa bile sesi gelip kulağımı okşamıyor. Sanki ona yapması gerekeni söyleyecek birini bekliyormuş gibi duruyor öylece. Yanımda oturmasının bile huzur getirdiğini farkındayım ama bu sessizlik öldürecek birimizi. Ayağa kalktığında bırakıp gideceğini düşündüm bir an. Yapsa fena olmazdı hani. Onu tutar ve özür dilerdim. Özür dilemesi gereken ben olmasam bile bu iyi gelirdi. Konuşulmuş olurdu. Dokunup sıcaklığını hissettiğimde aramızdaki buzlar çözülmüş olurdu. Oysa gitmek yerine dondurmacıya girdi. Rüzgar çanının sesi bana özlediğim pek çok şeyin anısını getirdi.
Thomas ve Cleo'nun yokluğunda iyi eğitilmiş evcil hayvanlar gibi kaldık biz. Görüşümüz bulanıklaştı. O bin farklı sürtüğe ben alkole saldırdım. Bizi sarhoş eden duyguların bağımlısıydık, seks ya da alkolün değil. Bunun bilinciyle Thomas geldiği gibi o duygunun yeri dolacağından tekrar alkole ihtiyaç duymayacakmışım gibi geliyor. Ama o duyguyla yaşıyorum bir süredir, bir bağımlının kaçma şansı yoktur zaten. Kanımın akın edip yaktığı dudaklarım hala soğumamışken ve kokusu hala burnumdayken sağlıklı düşünemiyorum ki kaçmaya çalışayım. Bakışları, sözleri, gülüşü, kokusu, şakaları, öpüşü… Kendimi kaybetmemem imkânsız gibi bunlar aklıma geldikçe. Peri masalında gibiyim onu hissederken. Yaşadığımı hissettiriyor bana. Ona kalbim itaat ederken beynimin isyanı hiçbir işe yaramaz yaramadı da zaten. Beni kendine hapsettiği için kızmıyorum ona. Onun gülümsemesinin yitmesi benim için kâbus sadece. Onu seviyorum, gerçekten. Her şeyim onun olabilir ve bunu şikayet etmeden yapabilirim. Bu teslimiyet bana acı vermesi gerekirken zevkten eritiyor zaten. Ona bu kadar uzakken bir de Lex'in gülmediğini görmek acıtıyor sadece. Sözde kimseye ihtiyacı olmayan Clementine'ın başka birini kaybetmeyi kaldıracak gücü yok. Birileri bunu anlamalı ve canımı yakmayı kesmeliler.
Bir dakikadan az süren bir boşlukta bu kadar şey düşünebildiğim için yakında bip bip lemeye başlamalıyım. Bir robota dönüyorum muhtemelen. Lex elinde dondurmalarla yanıma geliyor. Yüzüne bakıp gülümsememek için zor duruyorum. Elime uzattığı dondurmayı kavrayıp yanıma oturmasını bekliyorum. Dondurma. Çocukluğumuzun af dileme aracı. Oyuncaklar. Birbirimize güvendiğimizin kanıtı. Çikolata. Sır saklamak için verilen rüşvet. Geçmişin anısı dudağımdaki yara gibi sızlıyor . O günlere dönebilmek için o zaman sahip olduğum bütün oyuncaklarımı, bütün hayatımı feda edebilirim şimdi. Parmağımı dondurmaya değdirip elime bulaşan dondurmayı Lex'in yüzüne sürüyorum. Bana dönen yüzüne ve bulaşan dondurmaya gülümseyerek bakıyorum. Hepsi geçti. Basit bir özürden daha basit bir biçimde onu affetmemi sağlayabildi.

Gün güzeldi. Olan ve olacak her şeye rağmen güzeldi. Lex'le düzelebilmek iyi gelmişti. Başımı omzuna dayayıp dondurmamı yerken iyi hissediyordum bu yüzden. Cinnet sonrası ayağa kalkmış bir şizofren gibiydim.Gözlerimi açınca gökyüzü doluyordu içime. Gördüklerim hüzün bulutuydu sadece. Ve parlak bir mavi. Bulutlar yalnızken mutlu bir mavi, bir araya geldiklerinde gök gürültüsünden ürken mavi. Her bulut birer insan, her insan birer yalnızlık içinde. Duygular hep yanyana içlerinde. Yanyana durmaları değiştirmiyor bir şeyleri onlar yine hep yalnız bir biçimde. Sükunetin asıldığı beyinler taşıyan bebek vücutlar huzura değil başka bedenlere öpücükler dağıtırken bile yalnızlar. Onların beyni düşünmez, onların vücudu yapar. Onların etrafındakiler onları anlamama konusunda diplomalıdırlar. Bu yüzden hepsi kendini sevdirebilmek için başka yataklarda zevkle sabahlar. Bu benim için geçerli değil derim hep. Bu yakada bakışlarıyla anlaşabildiği birilerine sahip olan çok az insandan biriyim. Ama görülen o ki Lex onlardan biri değil. Sözlerini duyduğum anda balyozla beynime vurulmuş gibi oluyorum. Lex'in beyni üstüne patladığı her kızla birlikte akıp gidiyor olmalı. Yoksa bunu bana söylemezdi. Öyle bir cesareti kendinde bulamazdı. En alkollü halinde bile bunu yapmaması gerektiğini bilirdi. Aynı şekilde karşılığında alacağı tepkiyi de bilirdi. Ama tokadımı yüzünde hissetmeyi hiç beklemiyormuş gibi duruyor.
Bunu nasıl yaptım bilmiyorum. Hele bana bu olanlardan sonra birine nasıl tokat atabildim. Bundan bu kadar tiksinirken elim nasıl kalktı hala emin olamıyorum. Ve bunu Lex'e yapmak zorunda kalacağımı da hiç düşünmemiştim. Ama haketti. Fazlasıyla haketti. Yani içim rahat bir biçimde yine olsa yine yaparım diyebiliyorum. Beni tanımıyormuş gibi nasıl bunu sorabildi. Thomas'la olan onca şeyden sonra ve bunun beni nasıl etkilediğini en iyi bilen adamken, her anımda yanımdayken bunu nasıl söyleyebildi. Dün geceden sonra güvenimi sarstığını biliyordum. Ama bu derece birbirimizden uzaklaşmamıza ne neden oldu merak ediyorum.
Bir şey söyleyemeyecek haldeyim. Sinirden gözlerim doluyor. Oturduğum yerden kalkıp hızla ilerlemeye başlıyorum. Ayağımın altında yer sallansa umrumda olmaz, ki onu sallayan ben olurum bu sinirle. Lex arkamda hala ne olduğunu anlayamamış biçimde otururken ben fazlasıyla ilerlemiş durumdayım. Sonra birden sesini duyuyorum. "Clee! Bekle!" Sesiyle daha çok sinirlenip daha sert ve hızlı adımlar atıyorum. Ama o bana yetişip kolumdan tutuyor.
"Canın cehenneme Lex! S*ktir git başımdan!"


uğursuz bu rp -.-

Kendime notlar diye defter tutmalıyım artık. Madde bir spora başla, mümkünse koşuya olmalı. Lex beni yakalamakta zorlanırdı ve rahatca bir otele gidebilirdim bu sayede. Ama başarısız olduğum bir konu Lex'ten hızlı olmak. Bir de beni tutup özür dilemeyi başardığında şoktan kalakalıyorum. Lex'in dudaklarından o kelimenin dökülmesi çok zordur. Lex her zaman haklıdır karşı taraf hatalıdır düşüncesini savunur hatta özür dilememek için. Bu nedenle ikinci hareketiyle beni daha da şaşırtıyor. Lex birine ancak yataktayken böyle sıkı sarılır. Ve algı sorunum yoksa şu an gayet giyinik bir biçimde ayakta duruyoruz. Ellerim açık yüzümde salak bir şok ifadesiyle orada öylece dikildiğimi farkedene kadar bir şey yapamıyorum. Ama onun bu haline dayanamıyorum, o da bunu biliyordur eminim. Kollarımı ona sarıp affettiğimi tekrar farketmesini sağlıyorum. Bu gün tarafımdan iki kere affedildi ve ikisinde de haketmiyordu. Tanrım fazla zayıfım konu o olduğunda. Biraz daha domuz gibi davranabilsem nolur sanki. Orada öylece birbirimize sarılmış bir biçimde dikilirken aklıma gelenler yüzünden gözlerimin dolacağını hissediyorum yanmalarından. Ama benim fazlasıyla sulu gözlü olduğum son günlere rağmen bunu engelleyecek bir şey söylüyor Lex. O kadar uzun süre ağzım açık bir biçimde kalıp cevap veremiyorum ki benden uzaklaşıp yüzüme bakıyor iyi olup olmadığımı anlayabilmek için. Sonunda zar zor konuşabiliyorum. "Ciddi olamazsın!" Yüz ifadesi şok halimi destekliyor. Lex'in kafasına cidden odunla vurmuş olmalı birileri. Bunun ne demek olduğunu anlayamayacak kadar salaklaşmış heralde. Yüzüne bakıyorum. Sonra parmaklarımla sayarak konuşmaya başlıyorum. "Bunun ne demek olduğunu farkındasın değil mi? Eve kız getiremeyeceksin çünkü ben olacağım? Yattığın kızların sayısı yarıya düşecek? Sürekli her hareketini kontrol eden biri olacak? Lex sen iyi misin cidden?" Yüzüme alayla bakıyor. Bunları düşünmeden böyle bir şey der miyim aptal dercesine hatta. Yüzümde çarpık bir gülümseme oluştuğuna eminim, çünkü yüzümün gerildiğini fazlasıyla hissediyorum. Sonra o gülümsemeden bozma şey şüpheye dönüşüyor. "Bunu yapmak zorunda değilsin Lex biliyorsun. Eve dönmeyecek olmam her gece başka yatakta uyanacağım anlamına gelmiyor. Benim için bunu bir görev gibi yerine getirmesen de başıma bir şey gelmeyecek falan. Biliyorsun değil mi?"


Bakalım daha ne kadar kısaltabilicez. Son mesaj ok by olucak diye korkuyorum artık.

Clem’in yüzüne gülerek baktım. Bana şu kız avcılığı konusunda engel olabileceğini düşünüyordu. Aynı evde kaldığımızda da bunu yapacağına kesin emindi. Yüzümdeki gülümseme bilmediği bir şeyi bildiğimi açıkça gösteren bir gülümsemeydi. Clem en sıkı kankamdı, hatta ultra sıkı kankamdı ama o bile buna engel olacak güce sahip değildi. Doğrusu başlarda bunu düşündüğümde kendime engel olabileceğimi düşünüyordum. Sadece öylesine kızları eve attığımı, bunun gelip geçici bir şey olduğuna emindim. Zamanla yalnız bir gece geçiremez olmuştum açıkçası. Bu artık bir bağımlılıktı, alkol gibi. Tek başıma kaldığım anda melankolizm damarlarıma işliyor, bütün gece uykusuz, boş tavana bakarak zaman harcıyordum. Bu hem yorucu hem de tüketici bir eylemdi, üstüne bir de o sırada ayık olursam bariz acı çekiyordum. Cleo aklımdan gitmiyor, gümüş maskesi yeniden avuçlarımdaymış gibi hissediyor, telefonunu duvara atıp parçaladığımı sonra da Becky’nin telefonunu alarak ona saldırmaya devam ettiğimi ama o sırada gözyaşlarımın görüşümü örttüğü anlarını hatırlıyordum yeniden. Clem ile sadece yattığım ve uyumaya çalıştığım zaman bile bunlardan biriydi, hem de o gece en kötüleriydi. Sırtımdaki ve burnumdaki ağrı, pişmanlığın baskısı yanında hiçti. Clem’in derin uykuya dalmasını bekledim. Hıçkırıkların sesi düştüğünde ve sonunda tükendiğinde çok yavaşça çekilmiştim yanından onun sıcaklığını da beraberimde götürerek. Küveti doldurmuş, ılık suya uzanmış ve suyun altına dalarak dalgalanan duvar fayanslarına dikmiştim gözlerimi. O an delicesine kendimi suda boğma dürtüsünü yerine getirmek için küvet musluğuna bile tutunmuştum ama hayatta kalma dürtüsü kaslarımı çözmüş ve su yüzeyine çıkmamı sağlamıştı. Oysa zamanın durduğunu bile düşünmüştüm, keşke dursaydı. Başımı ellerim arasına gömüp saçlarımı geriye taramış ve soğuyan sudan çıkıp marihuana sarıp onu içtikten sonra Clem’in yanına geri dönerek gözlerimin önünden geçen beneklere gülümsemiştim. Küçük bir çocuk gibi.
İşte Clem ile bu yüzden aynı evde yaşamak istiyordum. Onun güvenliğinden korkmamın yanında kendi güvenliğimden korkuyordum. Çünkü babam muhtemelen kendimi öldürsem ölümümü bile yurtdışı gezisi olarak gösterirdi. Zaten Clem dediğim gibi, kız işinin önüne geçemezdi. Bunun için hala boş otel odaları ve bar arkasındaki dar sokaklar vardı. Bunu Clem’e söylememe gerek var mı? Sanmıyorum.
“Biliyorum.” Dedim sıcak bir gülümsemeyle. “Ama umursamıyorum.”
Belki de büyük bir hata yapıyorduk. Ama denemeden hata yaptığımızı anlayamazdık, değil mi? Kolumu Clem’e atarken onunla beraber yürümeye devam ettim. Geride Thomas’ın hatırası gibi kazınmış dondurmacıyı bırakarak.



Finito.

Puanlandı.