Soruşturma

Katılanlar;

x

“Yemin ederim onlar benim değildi. Yemin ederim!” Yaka paça boktan bir otelin odasına sürüklendiğinde haykırışları böyleydi işte. Bir kurtulma umuduyla doğruyu söylerken onların gözünde yalandan itiraflarıyla çınlatmıştı duvarları. O an kendisini bilerek, sadece o manevi baskıyı kurmak için odada yalnız bıraktıklarında Becky ilk olarak camdan kaçmak için kurtuluşuna koşmuş, ardından kaçacak her yerin bir şekilde sürgülendiğini gördüğünde bir nevi sorgu odası misali bir yere kapatıldığını anlamıştı. Ondan sonra yıllar gibi geçen dakikalarda ne gibi bir işe battığını anlaması zor olmamış, o zaman zarfında olayı en başından beri düşünme fırsatı yakalamıştı. Arkadaşı, daha doğrusu hoşlandığı protestoculardan biri olan “Hawks” lakaplı Joey uyuşturucu işine batmış biriydi. Onun uyuşturucu kullandığını biliyordu çünkü çocuk bir keresinde kendisine de teklif etmişti ama Becky katıksız bir inatla reddetmişti. O gün gelip umutsuz bir halde yavru köpek bakışlarını takınmış ve bir paketi kendisi için saklaması gerektiğini, nükleer faaliyetlere karşı bir eyleme gideceğini ve bununla yakalanmaması gerektiğini söylemişti. Paketin merakını cezp edeceğini bildiğinden açmaması gerektiğini, bunun ona sadece bela getireceğini söylemiş, birkaç gurur okşatıcı söz ve temasın ardından ikna etmeyi başarmıştı. Olaylar hızlı gelişmiş, Becky paketin çantada olduğunu unutuvermişti. Alışveriş merkezine girerken çantası kontrolden geçmiş ve paket güvenlik görevlilerinin eline geçmişti. Sonunda olan her şey bulanıktı, bir görevli pek de nazik olmayan bir biçimde Becky’i yere yapıştırmış, ellerini arkadan kelepçeleyip debelenmesin diye sıkıca tutarken polis arabasına bindirirken tipik polis şakalarından biri olan başı araba tavanına vurma olayını bile eksiksiz yapmıştı. Becky karakola gidene kadar pakette ne olduğunu öğrenememişti, sorgu odasında önüne atılan bir kilo eroin ile yüz yüze geldiğindeyse kelimenin tam anlamıyla şok olmuştu. Otele gelişindekine benzer şeyler söylemişti, eroinden haberdar olmadığını, kendisinin olmadığını. Elbette sicili protesto eylemleri ile kabarık birine inanmaya tenezzül etmemişti burnu büyük dedektif ikilisi. Becky sinir bozucu birkaç testten geçmeye zorunlu tutulmuştu, soğuk ve ruhsuz karakol odalarında kandan idrar tahliline kadar her şeye girmiş ve başta da dediği gibi temiz çıkmıştı. Bu sırada annesini aramak için tek bir arama şansı olmuştu. Annesinin söylediğini sanki yeniden duyuyordu. “Seni yeterince hapisten alıkoydum Beckinsale, biraz yat da aklın başına gelsin!” Becky tam annesine en az dört yıl yatacağını söyleyecekken telefon yüzüne kapatılmıştı. Son anda Gabriel’a mesaj atma fırsatını bulmuştu yine de artık nafile olduğunu düşünüyordu. Tam ne derse desin kendisine inanmayacaklarına emin olduğu sırada içeri giren bir grup gözleri kızarmış insan grubu arasından Joey’i seçmişti. Kapıya koşup arkasından seslendiğinde polisler sonunda biraz daha ‘verdiği tepkilere’ önem vermeye karar vermiş ve Joey’i yanına getirmişti. Çocuk Becky’nin yüzüne bakıp umursamaz bir edayla başını iki yana salladıktan sonra “Hayır, kim olduğuna dair hiçbir fikrim yok.” Dediğinde o an Becky için her şey bitmişti. Öfkesinin yükseldiğinin farkına varamamış kaslarının kendi emirlerini vermelerine izin vermişti. Kendine geldiğinde Joey’nın alnından başlayıp burun kemiğine kadar uzanan kanlı bir tırnak izi vardı ve tehditler savurup duruyordu. Dedektifler Becky’nin varlığının burada fazla saldırganca ve tutanaksız olacağına karar verdiklerinde onu bu kokuşmuş Bronx’un Shadows Hotel’ine sürüklemişlerdi işte.

Kapı açıldığında Becky sert bir bakış attı ikiliye. Birinin rozetinde Barry, ötekisinde Brian yazıyordu. Becky ilk gördüğünde buna gülmemek için zor durmuştu, sanki birbirleri için yaratılmış gibi bir halleri vardı. Oturduğu tozlu yatak üzerinde bağdaş kurdu ve Barry ile Brian’ın karizmatik polis ayaklarına yatmalarını izledi sıkıntıyla. Biri kötü polisi diğeri iyi polisi oynarken inkar dolu dört saat geçti. Becky o kadar bunalmıştı ki artık itiraf edip sadece bu nem ve küf kokan odadan kurtulmak istiyordu. “Son defa söylüyorum. Bugün gördüğüm çocuğun adı Joey. Joey Michales. Nam-ı değer Hawks. Mal onundu. Hayatımda hiç kullanmadım.” Adamlardan biri sigarasını söndürdü ve dumanı Becky'e üfledi. Klasik.“Yani uyuşturucu bulunmaktan suçlu olduğunu kabul ediyorsun küçük hanım?” Becky parmağını adama doğrultup öldürücü bakışlar attı. “Hey küçük hanım dediğin kişiye dikkat et! Evet bulundurmuş olabilirim ama ne olduğunu bile bilmiyordum! Tanrı aşkına, üzerinde parmak izim bile yok.” Kötü polisi oynayan Brian kahkaha attı. “Bunu ne sandın, C.S.I mı? Parmak iziymiş, onu sende bulmamız bile bir olay. Malları kimden aldığını söyle, seni bırakacağız. Aksi takdirde içeri girersin.” Becky sıkıntıyla elini alnına vurdu. Dört saattir aynı muhabbete devam ediyorlardı. “Joey’den aldım ama kullanmadım! Bu onun, onu sorgulamalısınız!” Polis çenesini sıvazladı. “Çocuk seni tanımadığını açıkça söyledi. Her neyse bu iş tıkandı sanırım. Brian, merkeze dönüyoruz. Kızla birlikte.” Becky telaşla yeniden hata yaptıklarını söylemeye başlamıştı ama dinleyecek gibi görünmüyorlardı. Kapıyı açmış, Becky’i yeniden kelepçelemişlerdi. Sonunda çabalamayı bıraktı. Zaten kurtuluşunun olmadığına sonuna dek inanıyordu artık.
O sırada tanıdık bir ses duydu.

Siyah kapıyı araladıkları anda iğrenç bir bira ve ter kokusu karışımı karşıladı ikiliyi. Ortam loş olmasına rağmen çoğu yaşlı ve göbekli olan adamlar güneş gözlüklerini çıkartmamışlardı bile. Belki de üşeniyorlardır, diye düşündü Gabriel. Güneş gözlüklerinin ardından onlara doğru tehlikeli bakışlar attıklarını hissedebiliyordu. Kolunun altındaki kızı biraz daha kendine yakınlaştırdı. Vahşi insanların arasından geçip bara doğru yürüdüler. Ter ve bira kokusu burada daha da artıyordu. Burnunu kapatıp kaçmamak için direniyordu. Bara geldiklerinde Becky tuvalete gitmek için yanından ayrıldığında kendini bir kurt sürüsünün ortasında yalnız kalmış yavru bir ceylan gibi hissediyordu. Yavru ceylan benzetmesi hafiften rahatsız edici olsa da tehlikeyi ancak bu kadar iyi anlatabilirdi. Bu insanlar yabancıları her zaman bir tehdit olarak görürlerdi. “ Merhaba, ” dedi içindeki sıkıntıyı sesine yansıtmamaya çalışarak. Barmen filmlerdeki gibi elindeki bezle bardakları temizliyordu. Sesini duyunca bakışlarını kaldırıp Gabriel’ ın suratına baktı. Devam et, ne istiyorsun, gibi bir ifadesi vardı. “ Şey… Neredeyiz acaba? ” Barmen koca ağzını açıp kahkahalar atmaya başlamıştı. Oyunlarına devam edenler ise olayın ne olduğunu umursamayıp kahkahalar atıyorlardı barmenle beraber. Cehennem’ deyiz, diye bir düşünce akıp geçti zihninden. Sıkıntıyla iç çektikten sonra önündeki taburelerden birine bıraktı kendini.

Becky tuvaletten çıkarken girdiği halinden biraz farklı görünüyordu. Kız ankesörlü telefona doğru giderken Gabriel da diğer bütün aç gözlerle birlikte kızı izliyordu ama onun bakışlarındaki şey diğerlerine yabancıydı. Becky nerede olduklarını sorduğunda diğerleri yine az önceki gibi kahkaha atmaya başlamışlardı. Ahizeyi yerine koyup birkaç masanın arasında geçti ve Gabriel’ ın yanına geldi.

Adamın bağırışlarıyla irkilen Gabriel korkusunu belli etmemeye çalışarak arkasına baktı yavaşça. Üç yaşlı ve göbekli adam bara doğru sinirle –linç girişiminde bulunabilecek kadar büyük bir sinirle- yürüyorlardı. Bağıran adam tombul elinin işaret parmağını kaldırmış, Becky’ ive doğal olarak yanındaki Gabriel’ ı işaret ediyordu. Becks, saçmalama, demek istese de gerçekten ‘sıçtıklarını’ biliyordu Gabriel. Bar bir anda boşalmıştı. Az önce girdikleri kapı içeridekilerin çoğunun aceleyle kendilerini dışarı atmalarının etkisiyle sallanıyordu. Üç adam üzerlerine yürürken tehditkâr bir şekilde, içeride kalıp kavgayı izlemek isteyen beş adamdan birisi ayağa fırlayıp –resmen sandalyenin üzerine çıkarak- “ Genç adama 5 dolar! ” diye bağırdı. Fakat diğer dört adam ona katılmıyorlardı. Üçlüye çok güveniyorlardı. Bu yüzden paraları çok da umursamadan üçlüye bastılar. Barmen paraları hemen bir kavanozun içine topladı. Gabriel Becky’ i taburesinden kaldırıp geri geri tuvalete doğru yürümeye başladı. Yürürken taktik düşünmeye çalışıyordu. Bir yandan da “ Affedersiniz ama konuşup anlaşabiliriz. Gerçekten, ” diye bir şeyler söyleniyordu. Bir bilardo masasının yanına geldiklerinde Gabriel durup Becky’ nin elini tuttu. Kızın yüzüne bakmasa da onun kendisine baktığına emindi. “ Vur ve kaç, ” dedi fısıltı halinde. Sonra yavaşça kızı arkasına geçirdi. Adamlarla aralarındaki on metrelik mesafe kapanıyordu gitgide. Maçlarda –resmi olmayanlarda- bu adamlardan daha iri ve gençleriyle uğraştım, onlardan sağ çıktıysam, bu görev benim için çocuk oyuncağı, diye düşündü.

“ İsterseniz bir konuşalım? ” adamlarla aralarındaki mesafe kapanmıştı. Çaresiz görünüyordu çocuk. Aslında öyle görünmek istiyordu da. Sadece fırsat kolluyordu. Üç metre kala adamlar durmuşlardı. Birkaç saniyesi kaldığını hissedebiliyordu. Adamları harekete geçirmek için oldukça sakin konuşuyordu. “ Konuşarak her şeyi hallede… ” ve işte beklediği şey gerçekleşiyordu. Cümlesinin bitmesine fırsat bırakmamışlardı bile. Sağ tarafından ezici ve hızlı, büyük bir yumruk geliyordu. Birkaç dakikadır tuttuğu nefesi koyuverip geriye doğru bir adım attı. Adam hızını alamayıp Gabriel’ ın öndeki ayağına takıldı. Süpermen edasıyla bilardo masasına uçtu adam. Düşerken siyah bir topa kafasını vurup başka bir diyara uçtu adam. Biri gitti kaldı iki, diye düşündü. Toplar ve ıstakalar uçuşmaya başlamıştı. Saldırısı için büyük bir silah bulmuştu işte. Uzanan adamın yanındaki en kalın sopayı kaptı hızlıca. Dengesi o kadar da iyi olmasa da kendisini ve Becky’ i korumasında, buradan kurtulmalarında yardımcı olacaktı. Sol taraftaki, masaya yakın olan adam üzerine atıldı Gabriel’ ın. Sopanın sapına göre daha ince olan tarafıyla adamın boğazına vurdu. Boğazını tutup acıyla bağırırken ayağını yerden kesmek için kalın tarafıyla adamın bacağına vurdu, boğazına vurduğundan daha kuvvetli bir şekilde. Bu adam da yere yapışırken Gabriel gözünün ucuyla Becky’ ye baktı. Kız olduğu yerde Gabriel’ dan bir işaret bekler gibi görünüyordu. “ Fırla! ” diye bağırdı, gözlerini tek kalan şişman adamdan ayırmadan. Yaygaracı adamın güneş gözlüklerindeki aksine baktı. Elindeki ıstakayla Gambit’ ten farksızdı. Hafifçe sırıttı. Adam iyice sinirlenmiş gibi görünüyordu. Elini belinin arkasına attı. Belinden bir şey çıkartıyordu. Gabriel’ ın gözleri kocaman açılmıştı. “ Paralar! ” dedi Gabriel Becky’ nin peşinden. Paraya ihtiyaçları vardı. Ve bu dövüşten galip çıktıkları için bu para ödülleriydi. Adam silahın emniyetini kaldırırken Gabriel gözlükten kendine baktı yeniden. Hareket edemediğini anladı adam mermiyi namluya sürerken.

Göz bebekleri hiç olmadığı kadar büyümüştü sanki. Derin nefesler alıp verirken göğsü inip kalkıyordu. Burada mı öleceğim? Bu bok çukurunda, gerizekalı bir adamın silahının ucundan çıkan mermiyle mi? Diye düşünüyordu elindeki ıstakayı hareket ettirmeye çalışarak. Ufak bir hareket yapsa kurtulabilecekti. Ama olmuyordu. Lanet ıstaka hareket etmiyordu. En azından Becky kurtuldu, düşüncesi rahatlamasını sağlıyordu. Buraya Becky için, Becky’ i kurtarmak için gelmişti ve amacına ulaşmıştı. En azından bu noktaya kadar Becky sağ salim yolculuk etmişti. Fiziki bir yarası yoktu. Kendisini ölüme bu kadar yakın hissetmemişti hiç. Nasıl bir duygu olduğunu anlayabiliyordu. Garipti. Ayrıca huzur vermek yerine rahatsız ediyordu. Sanki vücudunda birkaç tane karınca gezermiş gibiydi. Her yerindeydiler sanki. Bir an oradalar, bir an burada… Gözlerini kırpmadan adamın güneş gözlüğünün arkasına gizlediği gözlerine bakmaya çalışıyordu. Adam mutlu olmuştu. Gabriel’ ı öldürmekten zevk alacak gibi görünüyordu. Becky’ nin yerde yatan adamlardan birinin cebine elini attığını gördü. Adamın cebinden bir şey almıştı. Daha sonra kız hızla kapıya yöneldi. Adamların oyun oynadığı masadaki paraları doldurdu ceplerine. Kızı izlemekten vazgeçti. Ölümüyle yüzleşmek istiyordu. Adam daha tetiği çekemeden Gabriel’ ın yanından hızla geçen bir şey adamın silahı tutan koluna saplandı. Adam acıyla bağırırken Becky Gabriel’ ın elinden tutup çıkışa doğru sürüklemeye başladı. Neler olduğunun farkında olmadan serin havanın ortasına çıktılar. Becky anahtarını tuttuğu motora atlamıştı bile. Gabriel’ sa daha önce sadece birkaç kez kullandığı araca bakıyordu. Ya da araçlardan hangisine binmesi gerektiğine… Becky bir anahtar fırlattı Gabriel’ a. Kırmızı olan dikkatini çekmişti. Şansına güvenip motorun üzerine oturdu. Anahtarı deliğine yerleştirip motorun gürleyen sesini içine çekti. Motoru sarsakça yola sürdü. Becky’ nin peşinden ilerlerken barın önünde toplanan ve peşlerinden küfürler savuran insanlara baktı. “ Herhalde iki küçük çocukla uğraşmak istemiyorlar, “ dedi şu anda aynı hizada olduğu Bekcy’ e. Hızlarının oluşturduğu rüzgarla dalgalanıyordu saçları her ikisinin de. Havayla birlikte aldıkları her nefes yavaşça temizlenmeye başlarken zihnine az önceki dövüşün sahneleri düşüyordu. Süperkahraman, diye düşünürken Becky’ nin suratına bakıp gülümsedi.

Rpleriniz puanlandı.