n o t e .

Konu: n o t e . Cuma Tem. 30, 2010 2:18 am

Aurelia Maitland & Raina Maitland
Yer, Zaman: Maitland'ların evi, 6:00pm.
Kurgu: Raina annesinin çantasından bulduğu eski bir notu annesiyle paylaşmak ister.

Alex'le mükemmel geçen bir günün ardından eve döndüğünde elinde tuttuğu notu annesine bildirecek olmanın sevinciyle zıplaya zıplaya mutfağa atladı. Köpeği Dice'ın kafasını okşadıktan sonra, mutfakta bulaşıkları yıkayan annesine arkasından sarıldı. "Anneciiiiiiiiiiim. Napıyorsuuuun?" Yüzünden eksilmeyen neşe dolu, kocaman bir gülücük vardı. Alex'i gördüğü andan itibaren oradan hiç kaybolmamıştı, hayatının en güzel günlerinden birinden sonra da gülümsemesini eksik etmeyeceğine emindi. Alex'le Gammiword Fıskiyesi'ne gitmişlerdi ve ardından onu en sevdiği gizli göle götürmüştü. Gammiword Fıskiyesi'nin oradayken, boyalarını koymak için annesinden ödünç aldığı annesinin, yani Mrs. Maitland'ın çantasının içinden, gerçekten eski yıllara ait bir not bulmuştu. Annesi ve babasının tanışmasına dayanan bir not.

A, okuldan sonra dondurma yemeye ne dersin?

T.

A harfi tabi ki de annesinin adı olan Aurelia'ydı, T de tabi ki babasının adı Thomas. İkisinin lisede tanıştığını biliyordu, annesi bunu ona uzun uzun anlatmıştı ama gerçek bir notu ellerinde tutmak, gerçekten nostaljiyi hissetmesine neden olmuştu. Annesinin saçları da bir zamanlar şimdi Raina'nınkiler gibi kıvırcıktı ancak kızıl renkteydi. Şimdi ise yaşların getirdiği yorgunluk ve ağırlıkla kızıl saçları eskisi kadar kıvırcık değildi fakat o dalgasını da kaybetmemişti. Aslına bakılırsa annesini lisede düşünemiyordu, o zamanlarda lise hayatının şu anki Manhattan olaylarından çıkan lise öğrencilerinin skandallarıyla dolu hayatları gibi olduğunu hiç zannetmiyordu. Zaten, annesi ve babası Amerika'da tanışmamışlardı, İngiltere'de, Londra'nın küçük bir mahallesinde yaşıyorlardı. Tüm ailenin, herkese sevimli gelen bir İngiliz aksanı vardı, Amerika'da bazı insanlar bunu çekici buluyordu. Raina ise bazen, kelimeleri fazla süslü söylediğini düşünürdü ama aksanından utanmazdı.
Şimdi annesini incelediğinde, lise zamanındaki o gülümsemesini yitirmediğini, annesinin 16 yaşındaki halini görmese bile fark edebiliyordu. Annesi mutfakta, Raina'nın en sevdiği tarçınlı ve çikolata parçacıklı kurabiyenin hamurunu yoğurmakla meşguldu. Babası ise dışarıda en az ailesi kadar sevdiği bitkilerini suluyor olmalıydı. "Bunu hatırlayan var mı A?" dedi annesine haylaz bir gülümsemeyle ve notu annesinin gözü önünde sallandırmaya başladı. Nedense bu küçük not onu çok mutlu etmişti, doğmasına neden olan bu iki mükemmel insanın notlaşmasını annesinden dinlemek için can atıyordu.

Konu: Geri: n o t e . Cuma Tem. 30, 2010 2:36 am

Kızının sesini duymak, ona en sevdiği kurabiyeleri yaparken yüzüne bir gülümseme koymuştu. Dünyaya getirdiği bu harika insanı her gün bir kez daha keşfediyor, ne kadar gurur duyduğunu her geçen gün daha iyi anlıyordu. Çünkü belliydi, kızı diğer Manhattan klişelerinin içinde kaybolmuş diğer zeki olduğunu sanan saf kızlardan çok daha farklıydı ve kızının bunu belli eden her hareketinde onunla gurur duyuyordu. Raina akıllı bir kızdı ve Aurelia onda hep kendi geçmişini görüyordu. Saf ve masum bir güzelliği vardı ve Aurelia'nın gençken sahip olduğu o kıvırcık saçlara sahipti. Aurelia'nın zamanında, tüm genç yakışıklılar saçlarını çok tatlı bulurdu ve tüm kız arkadaşları böyle saçları olsun isterdi. Hani derler ya, düz saçlılar kıvırcık saç ister, kıvırcıklar düz diye. Maitland ailesi için bu tamamen bir saçmalıktı. Annesi de her zaman kıvırcık saçlarını sevmişti ve bu saçları sevme sırası kızı Raina'daydı ki, kızının konuşmaya başladığından beri bir kere bile 'Keşke düz saçlarım olsaydı.' dediğini hatırlamıyordu. Hele de her şeyin sorun edildiği şu ergenlik döneminde bile Raina'nın ağzından buna benzer bir cümle çıkmamıştı.

"Bunu hatırlayan var mı A?" Kızının o tanıdık sesi kulağında çınlayınca ona doğru dönmek istedi ancak kızının elinde sallanan bir parça kağıdın etkisiyle tekrar önüne döndü, daha doğrusu kağıda odaklandı. "Bu da neyin nesi Raina?" Kızının yüzündeki haylaz gülümseme, Aurelia'nın dudaklarını da kıvırmıştı. "Bilmem, sen oku bakalım."
Raina mutfak tezgahının üzerine oturdu ve kağıdı annesinin hamur yoğuşturmaktan hafifçe yağlanmış eline bıraktı. Aurelia, kağıdın üzerindeki yazıyı okuduktan sonra, bir kez daha okudu. Ve belki birkaç kez daha. Bu Thomas'ın, lisedeki notlaşmalarında ona attığı notlardan biriydi ve birbirlerine attıkları her notu hatırlamasına rağmen Aurelia'nın en fazla hoşuna gidenlerden biri bu not olmuştu. Kızından ona geçen haylaz gülümseme, şaşkınlık ve mutluluk gülümsemesine dönüştü. "Bunu nereden bulduğun hakkında bir fikrim yok Rain ama gerçekten çok eski olduğunu söylemeliyim. Babanın bana attığı notlardan biriydi, bu notu çok iyi hatırlıyorum." Her şeyi rayına oturtuyormuş gibi bir edayla devam etti. "İspanyolca dersinde babanın oturduğu en arka sıradan, elden ele tekniğiyle benim oturduğum en ön sıraya kadar gelmişti." Aurelia'nın yüzünde eksilmeyen bir neşeli gülümseme vardı, adeta gözlerindeki parıltıdan, 'Tanrım, Rain. Gerçekten uzun zaman olmuştu. Ne diyeceğimi bilemiyorum.' dediği belli oluyordu. Ki öyleydi de, uzun zaman öncenin bu muhteşem hatıralarını hatırlamak belki de ona yaşlandığını hatırlatmıştı. Ancak Aurelia yaşlardan ve yıllardan korkmayan bir kadındı, mutluluğunun sebebi ise Rain'e geçmiş yıllara dair her şeyi anlama isteğiyle birleşmiş Thomas'a eskilerden beri duyduğu bu derin aşktı.