Blaise Hastanede

Buruşmuş çarşaflarının üstünde elinde beyaz porselen fincanındaki sıcak kahvesi, önünde bilgisayarıyla öylece oturuyordu. Az önce gördüğü şeyle o kadar şok olmuştu ki neredeyse kahvesini elinden düşürecekti. Sakin olmalıyım. Belki de yanlış gördüm. Yazıyı yeniden okumadan önce kahvesini temkinli bir şekilde yatağında hemen yanında bulunan süt rengi etajerine bıraktı ve başını yeniden bilgisayarına çevirdi. Bir kez daha okudu, bir kez daha, bir kez daha... Orada şok olmuş bir halde ne kadar hareketsiz durduğunu bilmiyordu. Sonunda olayları yavaş yavaş algılayınca 'Olivia! Çabuk bana giyecek bir şeyler getir.' diye seslendi. Normalde ona karşı bu kadar kaba davranmazdı ama Blaise şu an yoğun bakımdaydı, acele etmesi gerekliydi. Birkaç dakika sonra itaatkar kadın ona giysilerini uzattı. Getirdiği elbiseyi ve ceketi yatağına fırlatarak küçüklüğünden beri yanında olan bu kadının tombul yanağına küçük bir öpücük kondurdu. 'Kabalığım için üzgünüm Olive. Ama şu an gerçekten acelem var.' Bunu söyler söylemez kadının artık yaşlanmaya başlamış olan yüzünde sevecen bir gülüş belirdi ve odasından hızlıca çıktı. Roche ise onun gitmesiyle beraber üzerinde olan uçuk mavi saten geceliğini alelacele çıkararak şu an göremediği bir yere fırlattı. Yatağında duran çiçekli pembe elbiseyi kaptığı gibi üzerine geçirdi ve kısa topuklu ayakkabılarını giyerek odadan toz oldu. Evin çıkışına geldiğinde kahverengi deri çantanın tekini kaptı ve eline tutuşturduğu telefon ve cüzdan gibi malzemeleri içine tıktı. Asansörlere doğru yürürken 'Bu sefer çok ileri gittin Joseph.' diye mırıldandı. Onu çok tanımıyordu, belli bir ilişkileri de yoktu ama pisliğin teki olduğu herkes tarafından bilinen bir gerçekti. Asansör bu sefer çalışıyordu şansına. Binadan çıkar çıkmaz koşa koşa kaldırımların kenarına gitti ve bir taksi çevirdi. Olabildiğince çabuk olmalıydı.

15 dk. sonra.

Hastaneye girer girmez koşarak danışmaya gitti ve Blaise'in kaldığı odayı sordu. Kadın kayıtları inceliyordu ve bu fazlasıyla yavaş sürüyordu. 'Tekrar söylüyorum, Blaise Morrell. Tanrı aşkına, bir numarayı söylemek bu kdar zor mu?' Anlaşılan kadına öyle bir bakmıştı ki kadın kekeleyerek numarayı söyledi. Roche ona teşekkür bile etmeden doğruca odaya doğru gittiğinde kapıda kalabalık bir insan topluluğu buldu. Herkesin yüzlerinden endişe okunuyordu. Çocuğun tekine dönerek 'O iyi mi?' diye sordu ancak karşısındakinin ne yüz ifadesi değişti ne de bir cevap verdi. Kimseden bir cevap alamayınca elleri titreyerek karşıda duran sandalyelerin birine kendini bıraktı. Blaise. Nasıl böyle bir şey olabilirdi ki? Ona sanıldığından daha fazla değer verirdi, eğer şu an şokta olmasaydı muhtemelen hüngür hüngür ağlayacaktı. o mükemmeldi, kusursuzdu, ona bir şey olamazdı. Sanki hiç yaşlanmayacak, hiç ölmeyecek, hep şu anki gibi kalacaktı. Eğlenceli, hayat dolu olacaktı hep. Düşüncelerine boğulmuşken bir süre sonra gına geldi, orada oturmaktan bıktı artık. İzin verip vermemeleri umurunda değildi, o odaya girip arkadaşının yüzünü görecekti. Ayağa fırlayıp 'Üf yeter bu kadar oturduğum. Madem kimse bir şey söylemiyor ben de gidip kendim görürüm o zaman.' diyerek odaya doğru yürüdü ve ani bir hareketle odanın kapısını açtı. Şaşkınlığı daha da artmıştı, o kadar solgun görünüyordu ki Blaise. Çok cansızdı, dokunsanız ölecek gibi görünüyordu. 'Tanrım, ne oldu sana böyle?' Ona odadan çıkmasını söyleyen hemşireye dönüp çok keskin bir bakış attı. 'Hadi beni geçtik, bu odada bulunan diğer iki kızı engelleyebileceğinizi sanıyorsanız yanılıyorsunuz.' Haklıydı da, belki o kadar önemli değildi kendisi ama şu an biri Ilithya'ya dokunursa parçalayacak gibiydi. Yanındaki Evie'nin hali de daha iyi değildi, oradan ayrılmamaya kararlı görünüyordu anlaşılan. Şu an Blaise'e bakmaya hakkı yok gibiydi, onun için daha değerli olan kişiler orada durmalıydı. Bu yüzden arkasında bulunan duvara sırtını dayayıp sessizce sıranın kendisine gelmesini bekledi.