Bisiklet ve Boyalar

Konu: Bisiklet ve Boyalar Salı Tem. 27, 2010 6:04 pm

Alex Mclain&Raina Maitland
Yer: Bisikletin üstü genelde.
Zaman: Pazar günü, 1.00 pm
Konu: Önceden kararlaşan Alex ve Raina, resim yapmak için bisikletlerini kapıp şehirde gezintiye çıkarlar.

Alex'in birkaç gün önce motor kazası getirmiş olması yüzünden bisikletini hazırlamış, evlerinin bahçesinde bulunan eski hamaklarına kurulmuştu Raina. Alex, Becky'den evinin adresini almış, bisikletine binmiş ve yanına yağlı boyalarını, çizim kalemlerini almış yolda pedal çeviriyor olmalıydı. Hava fazlasıyla sıcak, sıcaktan çok da boğucuydu aslında. Belki de sadece Brooklyn'de böyledir diye düşünmeden edemedi Rain. Her zamanki gibi pembe gözlükleriyle bakmıştı olaya. Belki NY'nin başka bir yerinde hava daha serin ve rahatlatıcıydı. Her zaman favorisi olan, kendi küçük kot pantolonundan kesip biçtiği kot şortunu geçirmiş, üzerine ise en sevdiği tişört tipi olan sloganlı tişört kolleksiyonundan bir tanesini geçirmişti. (Nobody dies virgin, life fucks us all!)
Hamakta bir ileri bir geri, henüz babası tarafından sulanmış topraktaki ayaklarından güç alarak sallanıyordu. Her şeyi hazırdı, yağlıboyaları, kurşun kalemleri, silgisi, kalemtıraşı, eskiz defteri ve diğer şeyler. Yanına bir iki tane de atıştırmalık almıştı ve biraz da para. Belki Alex yanına aldığı şeylerden yemek istemezdi. Bileğindeki, annesinin ona 10. yaş gününde aldığı gümüş bilekliğe baktı. Nerede kalmıştı? Beklemeyi sevmeyen bir karakteri vardı Raina'nın. Genelde böyle sıkılmazdı aslında, her zaman yapacak.. Ah, işte. Tam bunları düşünürken neyin eksik olduğunu anlamıştı. Koşa koşa içeriye gitti, annesine gülümsedi, merdivenleri ikişer ikişer çıktı ve bohem bir tarzla döşenmiş odasının tahta başucundan kitabını aldı ve omzuna çapraz taktığı çantasına koydu. Ardından aynı hızla aşağıya indi ve mutfakta akşam için yemek hazırlayan annesine bir kez daha gülümsedi. Tam kapıdan çıkarken, annesinin sesini duydu ve mutfağa doğru döndü.
"Çok geç kalma tamam mı? Akşam yemeğe Beckett'lar gelecek. Marie seni görmek için çok sabırsızlanıyor, ona örnek oluyorsun Rain." Marie, küçük ve sevimli bir aile olan Beckett'ların, sekiz yaşındaki kızlarıydı. Sarı ve dalgalı saçları, yosun yeşili neşe dolu gözleri vardı. Açıkçası Rain her ne kadar çocuklarla uğraşmayı sevmese de bu küçük yaratık kendisini sevdiriyordu. Raina, Marie her eve geldiğinde, yanında getirdiği hikaye kitaplarını ona okurdu ve sonra da kendileri hayal dünyalarından hikayeler ve karakterler yaratır, bir masal yazarlardı. Sonra Dice ile oynar, her taraflarına çamur bulaştırır annelerinden azar işitirlerdi. En azından Marie, Mrs. Beckett'tan işitirdi. Raina'nın annesi ise Rain'in bu tavırlarına alışkındı ve hiçbir rahatsızlık duymazdı.
Cinsi Golden Retriever olan köpeği Dice'ın kafasını elinde hissetti Raina. Sonra Dice'ın kafasını okşayarak annesine cevap verdi; "Tamam anne, Mrs. Beckett'a söyler misin, Marie'ye kitap getirmesini söylesin. Unutursa gerçekten üzülecektir." Mrs. Maitland kızına doğru 'tamam' dercesine bir bakış fırlattı ve patatesleri ayıklamaya devam etti.
Raina bahçeye çıktığında, Alex'in kapının önünde, bisikletinin üzerinde bekliyor olduğunu gördü, ah Tanrım. İnsanları bekletmeyi hiç sevmezdi ve bu gibi heyecanlı durumlarda bazen saçmalayabiliyordu. Her ne kadar aslında kendisini bilen ve sözcük cambazı biri olsa da. "Ah, özür dilerim Alex, evde bir şey unutmuştum da." diye seslendi evin kapısında gülümseyerek bekleyen çocuğa. Sonra bisikletinin üzerine atladı ve yanına kadar sürdü. Bisikletinin önündeki sepete resim çantasını koymuştu.
"Sandığımdan da.." dedi Raina ve bekledi, Alex'in sevecen gözlerini, uzun saçlarını inceledi. "farklıymışsın. Ama yanlış anlama, tatlı olarak. Ya da işte. Neyse." dedi ve mahcup gülümsemesini yere doğru döndürdü. Neden böyle olduğu hakkında bir fikri yoktu.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Salı Tem. 27, 2010 8:48 pm

O gün tahmininden de farklı başlamıştı olanlar.
İlk olarak bol, çizgili eşofman altıyla mutfağa bir şeyler atıştırmak için inmişti. Havayı soğuk da olsa sıcak da olsa uyurken bunaltıcı bulduğundan üstsüz uyuyordu. Buzdolabından bir kutu süt çıkarıp bardak alma tenezzülünde bulunmadan kafaya dikti. Kimse bilmedikçe sorun olmazdı. Dolabın içine doğru eğilip bulduğu pastanın kremasını parmakladı. Kremalı eliyle kaba etini kaşıdıktan sonra kapağın önünde bir sinek öldürdü ve bunu umursamadan dolaptaki yiyecekleri parmaklamaya devam etti. Bütün tavuğun budunu koparıp kemiği kalıncaya kadar yedikten sonra kemiği buzdolabının arkasına attı ve yağlı elleriyle kafasını kaşıdı. Buzdolabından içeri bakarken geğirdi ve yarım bıraktığı dondurma kabındakileri de kaşıksız yiyip dibini yalarken buzdolabı kapağını kapadı. İşte babasının asilzade görünümlü bir yığın insanla beraber resmi bir kahvaltı yaptığını da o dondurma kabını suratından çektikten sonra fark etti. Ağzı dondurmaya bulanmış, kafası yağlı, üstsüz bir şekilde kalabalığın karşısında dikilirken gergin bir sessizlik yaşandı. Yıllar gibi geçen sessizliğin ardından Alex utangaç bir tebessüm etti ve koşarak odasına fırladı. Rezaletinin ardından fısıldanmalar başlamıştı. Babası eliyle yüzünü sıvazladı öfkeli bir ifadeyle Alex’in arkasından bakmadan önce. Alex kapıyı kapatıp sırtını yaslayarak gözlerini kapadı. Başından aşağı kaynar sular dökülüyormuş gibi hissediyordu. Utancın büyük bir kısmından arındığında temizlenme faslına gelmişti sıra. Aslında pis ve obur biri değildi, Cleo’dan tekmeyi yedikten sonra kendini çikolatalı dondurma ve türevlerine adamıştı. Sakallar belli belirsiz çenesini sarıyordu yabanıl otlar gibi. Duşa girip soğuk suyun omuzlarından aşağı akmasına izin verirken ürperdi. Isıtma ihtiyacı bile duymamıştı. Bir süre sadece suyun altında dikildi. Suyun darbelerine o kadar alıştı ki bir süre sonra duvar fayanslarına gözünü dikmiş daldığını unuttu. Sadece kafasındaki kendi sesini duyuyordu yoğun su sesinin arkasından. O da musluktan akan bir su gibi geliyordu gerçi. Kaç dakika geçtiğinden emin değildi bir süre sonra ayılıp duşunu tamamladı. Clem bu halini görseydi kendisine gelmesi gerektiğini aksi taktirde onu pataklayacağını söylerdi. Cidden, adam gibi seveceği bir meşgaleye boğulmalıydı. Telefonunu kapıp son zamanlarda hayatının en masum hislerini yaşatmış kişiye mesaj attı. Onu uzun süredir tanımıyordu, hatta çok kısa bir zaman geçmişti. Bunun için Becky’e teşekkür etmeliydi. Raina’ya mesaj çekerken yüzüne bir gülümseme oturmuştu. Cevapla beraber yatağın altından tişörtünü kapıp giydi ve kotunu beline çekip çantasını da aldıktan sonra evden fırladı. Tekrar o güruha denk gelmek istemiyordu.
Adresi bulduğunda bisikletini kenara çekip kapının önünde beklemeye başladı. Kapıyı çalmalı mı emin olamıyordu, ya bir aile üyesi açıp ona hesap sorarsa? Gereksiz bir paranoyaydı. Sonunda çabuk geçen bir bekleyişin ardından Raina göründü. Alex anında gülümsedi, tam beklediği biriydi. İlk kez karşılaştığı için heyecan beslediğini gizlememişti. Bir gidip gelmenin ardından karşısındaydı işte. Özellikle saçlarına hasta olmuştu Alex. Mahçup gülümsemesi bile şirindi. Tüm dişilere sulanabilirdi ama o anki kararına göre sarkamayacağı tek kişi Raina’ydı. O böyleyken sarhoş olsa bile yapamazdı bunu. “Sense tam beklediğim gibisin.” Dedi elini ensesine götürüp. “Evet hatta tam olarak böyle düşünmüştüm. Sanatçı kişiliğine yakışıyorsun.” İstemsizce Raina’nın saçlarıyla oynadıktan sonra bisikletinin üzerine çıktı. “Söyle bakalım kaptan, istikamet neresi?” Onu olabildiğince rahatlatmaya çalışıyordu o an.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Çarş. Tem. 28, 2010 4:03 pm

"Teşekkür ederim, sen de öyle. Kaptan konuşuyor, istikamet; ben nereye gidersem orası! Yani beni takip et, sürpriz olacak." dedi ve tüm içtenliğiyle Alex'e gülümseyerek, onu beklemeden pedalları büyük meşe ağacına doğru çevirmeye başladı. Sunwood sokağı, yani Rain'in evinin olduğu sokak, herhalde dört mevsimin tam anlamıyla yaşandığı bir sokaktı. Bunu da Maitland'ların ve komşuları Reiling'lerin evlerinin tam ortasındaki dev meşe ağacına borçluydu. İlkbahar gelince, meşe ağacının yaprakları yemyeşil olur, dibinde renkli renkli canlı çiçekler biterdi. Kışın, gökten inen beyaz kar taneleri, ağacın yapraklarının üzerine kurulur, ağacın üst kısmını bembeyaz yapardı. Sonbahar gelince, o güzelim yeşil yapraklar, önce sarılaşır, sonra kurur ve boydan boya kurumuş yapraklar Sunwood sokağını kaplardı.

Meşe ağacının yanından geçtikten sonra, Rain uzun zamandır bisiklete binmediğini fark etti. Kıvırcık saçlarının sallanması, yüzünü yalayıp geçen o muhteşem serinliğin huzur verici hissi. Evet, gerçekten de bunu çok özlemişti. En son geçen yaz bisiklete bindiğini hatırladı ve pişman oldu. Keşke bunu her zaman yapsaydı.
Rain, önde giderken arkasına yani Alex'e bakmaya bile tenezzül etmemişti, çünkü arkasından geldiğini biliyordu. Ona takip etmesini söylemişti. Ancak birkaç dakika sonra Alex gümüş rengi bisikletiyle tam yanında bitivermişti. Raina yüzündeki şaşırma ifadesiyle beraber gülümsedi, Alex'in twitter'ında gördüğü resimlerden farklı olduğunu anladığında başını Alex'e çevirdi. "Sanırım, biraz sakalın çıkmış?" dedi ve yine o mahcup ve sevecen gülümsemesini takındı.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Çarş. Tem. 28, 2010 5:44 pm

Alex sürpriz olduğunu öğrendiğinde yapmacık bir hoşnutsuzluk edasıyla homurdanıp gözlerini devirdi ve Raina ardından pedal çevirmeye başladı. Motor fikrini elbette tercih ederdi ama kazadan sonra boynunu kırmadığına ve hala ciğerlerini taze havayla doldurup hayatına yeni anılar ekleyebildiği için minnettar olmuştu. Erin olmasaydı o kazada muhakkak ölürdü çünkü o olmasa virajın birinde motoru yatırma taktiğini deneyeceği kesindi. Kask takmayı saçları yüzünden bunaltıcı bulduğundan zaten takmayacaktı ve muhtemelen Leonardo’nun uyarılarını kale almayıp kendini bir falezden aşağı atacaktı. Motor işi de Cleo’dan sonra çıktığından çoğunlukla onun tepesindeyken ölümü umursamıyordu. Elbette yaşadığı anlar hariç. Sonuç olarak Alex motor işinden bir süre elini eteğini çekmişti. Motoru Bronx’a götürdüğünde Leo’nun yüz ifadesini çok net hatırlıyordu. Adam iyi bir azar çektikten sonra bir süre buna binemeyeceğini söylemiş ve hurdaya dönmüş motor üzerinde çalışmaya başlamıştı. Popülerliğini ve parasının çokluğunu umursamadan ona azarı çekebilecek tek kişi de oydu. Yine de Alex gümüş grisi bisikletini seviyordu. Bisikleti ona Becky hediye etmişti, bisikleti gördüğünde aklına Gümüş Sörfçünün geldiğin ve bunun kaderinde olduğu gibi bir şeyler saçmaladıktan sonra Alex’e takdim etmişti. Alex de onun hatırı uğruna bisikletine ‘Surfer’ demeye başlamıştı. Her ne kadar motor kazasından sonra akıllanacağını düşünmüş olsalar da konu adrenalin oldu mu Alex iflah olmaz bir sürücüydü. Araba olunca kendine hâkim olabiliyordu ama motor ve bisiklette artistlik hareketler yapmadan duramıyordu. Ellerini direksiyondan çekmiş, arkasına yaslanır gibi sürüyordu bisikleti. Bacak kasları sağlam olduğundan denge sıkıntısı yoktu sadece dönerken problem yaşıyordu. Ellerini direksiyona koyup hızlandı ve Raina’nın yanında yerini aldı. Kızın saçları rüzgârla dalgalanıyor, ona sevimli bir hava katıyordu. Alex önüne bakmadan başını ona çevirdi ve gülümsedi. Yolları yutarcasına pedal çeviriyorlardı. Rain’in tespitiyle Alex yeniden şaşırtıcı bir hızla gitmelerine rağmen ellerini bırakıp çenesini sıvazladı. “Ciddi misin? Gerçekten, uzamışlar, hım.” Rain’e yeniden baktığında hafif bir kahkaha attı. “Bisikletin önünü de kaldırayım mı? Biliyor musun bir gün bisiklet önünü kaldırdığımda Becky’nin arkamda oturduğunu unutmuşum. Benimle bir hafta konuşmamıştı.” Yüzüne inci dişlerini belli edecek sevecen bir gülümseme yayıldı.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Çarş. Tem. 28, 2010 7:06 pm

Raina, Alex'i izlerken küçük bir kahkaha patlatmadan duramayacağını anlamıştı. Bu çocuk kendisine o kadar benziyordu ki. "Tamam ama bir yerini yaralamanı istemem. Motor kazası olayı için gerçekten üzgünüm. Ama biz genciz, hatalardan ders almamız gerekmiyor. O yüzden," dedi Raina, Alex'e göz kırptıktan sonra. Alex bisikletinin önünü kaldırdı ve arka tekerleği üzerinde ilerlemeye başladı, bir yandan da Raina'ya bakıp, 'Gördün mü, yapabiliyorum.' dercesine bir bakış attı ve tekrar iki tekerleğin üzerinde sürmeye devam etti. "Cümlem yarım kaldı ama. Bak şimdi, hatalardan ders çıkarmam, bu yüzden.." dedi Rain biraz önce söylediği cümleyi tekrar ederek ve sonra da aynen Alex'in yaptığı gibi ön tekerleğini havaya kaldırdı ve birkaç saniye arka tekerleği üzerinde sürdü. O saniyelerde saçlarının hepsi arkaya doğru sallanıyordu ve korkunç bir şekilde sanki arka tekerleğe takılacakmış gibi, yani o kadar yakındılar. Neyse ki olası bir problem doğmadan Rain de ön tekerleğini zemine değdirdi ve Alex'e dönerek; 'Bunu yapan sadece sen değilsin.' bakışı attı ve gülümsedi. Bu seferki, utangaç bir gülümsemeden çok eğlenen bir gülümsemeydi. Hatta derler ya, otuziki diş. Öyle bir şey.
"Tamam şimdi sağdan takip et beni." dedi Rain, iki yolun ayrıldığı bir sokak ortasında. Bisikletin üzerinde ilerlerken birkaç komşusu ona el sallamıştı ve Rain de onlara yanıt vermişti. - Bahçesini sulayan Mr.O'craig, salıncağında sallanan küçük George ve mutfağın sokağa bakan penceresinden Mrs. Beckett.-
"Sürpriz yapmak istedim, ilk götüreceğim yer biraz kalabalık olduğu için pek hoşlanmıyorum ama salı günleri sakin ve tenha oluyor bu yüzden oraya genelde salı günleri giderim." Birkaç pedal daha çevirdikten sonra, yeşilliklerle sarılı bir süs havuzunun girişine gelmişlerdi. Burası gerçekten çok güzeldi. Buz gibi su, iki heykel balinanın sırtından yukarıya doğru yükseliyor ve aynı hızla aşağıya düşüyorlardı. Süs havuzunun kenarında, birkaç ressam oturuyordu. Fıskiyenin manzarasını kendilerine göre tasarlayıp, kağıda yansıtıyorlardı. Ressamların oturduğu bankların hemen arkasında, portakal ve limon ağaçları vardı. Daire şeklinde bir meydandı burası ancak meydan denmeyecek kadar da küçüktü. Alex'in şaşırmış suratına bakarak gülümsedi Rain. "Ben genelde havuzun kenarındaki oturma yerlerinde çizerim. Banklarda değil. Çünkü havuzu değil, havuzu çizenleri ve havuzun etrafındakileri çizerim. Genelde insanları falan. Ama sen istersen banklara da oturabiliriz." Yüzünde yine o kapatamayacağı kocaman gülücükle Alex'in gözlerine neşeyle bakıyordu.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Perş. Tem. 29, 2010 7:21 pm

Alex Raina’yı dinlemiyordu. Bisikletin önünü kaldırıp hala Leo ile motor kullanma çalışmaları yaptıkları zamanı hatırladı. Bunu o koca alete uyguladığında omuriliği neredeyse etten duvardan dışarı fırlayacak gibi olmuştu ama böylece gürleyen motorun üzerinde uçmaktan da güzel hissetmişti. Şimdi bisiklet sağlık toplarıyla çalışan birinin eline normal basket topunu alması gibi hissettirmişti. Raina konuşmasını tekrar edip aynı şeyi yaptığında Alex önce şaşkınca onu izledi, ardından ellerini yine direksiyondan koparıp kızı alkışlarken rock grubu dinleyen hayran modunda bir tezahürat patlattı. Doğrusu Raina mükemmeldi, komik, sanatçı ruhlu, eğlenceli, sevimli. Alex’in Clem’den sonra kirletmeye gönlünün el vermeyeceği ikinci kız da oydu. Bundan dolayı kendisiyle gurur duymuyor da değildi. Raina’nın direktifiyle direksiyonu sağa kırdı ve sırtını dikleştirerek ayakta dururcasına sert pedallara bastırdı. Bisiklet kendisiyle beraber dönerken Raina da aynı şekilde dalmıştı sokağa. Birkaç kişiye selam verirken Alex selam verdiklerini ilgiyle süzdü.Sonra unutacağı bu simalar belki gelecekte hatırlayamayacağı yüzlere dönüşecekti, yine de gülümsedi onlara. Sonunda biraz daha ilerledikten sonra yemyeşil bir alana geldiler. Alex bisikletten inerken adeta durmamış, üzerinden atlamıştı, hızını alamayıp indiğinde birkaç adım da kendi gitti. Gözlerini kısmış geldiklere yere bakıyordu. Kısılmış gözleri incelemenin getirdiği şaşkınlık karışık memnuniyetle açıldığında Raina açıklama yapıyordu. ”Hayır, çimenler iyi.” Dedi Alex gülümsemesi masa örtüsüne dökülmüş vişne suyu gibi yayılırken. Omzuna astığı çantayı yere indirip yanına diz çöktü ve büyük resim defterini ve kuru pastellerini çıkardı. Ayaktaki Raina’ya başını kaldırıp bakarken hala gülümsüyordu.“Bir ricam olacak. Manzaramda sen de olur musun? Yani biraz daha ilerime otursan olur, arkadakileri çizerken yakın planda seni de çizmiş olurum. Hatırlatırım, sözün var.” Raina’ya kaçamak bir göz kırpıp bağdaş kurdu ve kucağına koyduğu beyaz sayfası açık defterin üzerine kara kalemini koydu ve oksijeni içine çekti.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Cuma Tem. 30, 2010 1:12 am

"Ah, ben farklı olur sanmıştım. Karşılıklı birbirimizi çizeriz, birimiz model olur diğerimiz çizer ve sonra sen model olursun ben çizerim gibi değildi." Kurduğu uzun ve saçma cümleden ötürü yine o mahcup bakışıyla birleşen gülücüğünden attı Alex'e. Neden bu kadar saçmalıyordu ki? Saçmalaması bile saçmaydı çünkü Raina hazırcevap, ne dediğini bilen genç bir kızdı. Sadece, gerçekten mahcup olabileceği zamanlarda utangaç tavırlar sergilerdi ki, Gammiword Fıskiyesinin altındaki çimlerde, Alex gibi rahat biriyle çizim yaparken mahcup bir durumda olması, evet, imkansızdı.

Annesinin eski sırt çantalarından birini almıştı yanına, resim aletleri için. İlk önce kuru boyalarını, sonra çizim kalemlerini ve eskimiş birkaç fırçayla beraber küçük bir akrilik boya seti çıkardı. Ardından Alex'in kusursuz yüz hatlarını incelemeye başladı. Uzun, dümdüz ve kahvenin en koyu tonundan biraz açık saçları, saçlarıyla bütünleşen harika gözleri.. Her kızın hayal ettiği türden biriydi, sanki onun yanında heyecanlanmak zorundaydı. Ama heyecanlanmıyordu işte, sadece utanıyordu biraz. Saçma cümlelerinden ötürü. "Sanırım, kuru boyalarla renklendireceğim. Sen kuru pastel mi kullanıyorsun? Hım, bir ara ben de denemeliyim."
Gülümsedi, akrilikleri ve fırçaları eski çantanın içine koydu. Tam fermuarını kapatmak üzereyken içerisinde gördüğü bir kağıt dikkatini çekti. Kaşlarını hafif çatarak katlanmış kağıdı aldı ve açarak içinden okudu.

A, okuldan sonra dondurma yemeye ne dersin?

T.

"Aman Tanrım. Bu gerçekten çok ilginç. Sanırım babamın lisedeyken anneme yazdığı notlardan birini tutuyorum." Bir elini ağzına götürdü ve gerçekten mutlu bir şaşkınlıkla güldü. Küçük kahkahası Alex'in ilgisini çektiğinden, Alex kağıdı aldı ve notu okudu. Birkaç saniye sonra onunda yüzünde bir gülümseme oluştu. "Annemin adı Aurelia ve babamın adı da Thomas olduğuna göre, sanırım kanıta ihtiyacımız yok. Bunu anneme göstermek için sabırsızlanıyorum."

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar C.tesi Tem. 31, 2010 12:09 am

“Daha da iyi!” dedi Alex yüzünden eksilmeyen gülümsemesiyle. Oldu yerde biraz kenara kayıp kalın uçlu kalemini ve kuru pastellerini kenara, çimene attı. Çantasına uzanıp kağıt karmaşası arasına daldırdı elini ve çantanın uçsuz bucaksız gibi görünen dibinde aradı bulmayı amaçladığı şeyi. Sonunda bulduğunda elini ona sardı ve karanlıktan çekip gün yüzüne çıkardı. Sesi sonuna kadar açarken müzik sesi Frank Sinatra’nın buğulu sesi havaya karıştı. Alex’in değişmeyen şeylerinden biri de müzik zevki olmuştu. Hala eski zamanların nostaljisinden sıyrılamamış birisiydi, Ipodu Frank Sinatra ve niceleriyle doluydu. Frank I’m a Fool to love you şarkısını söylediği sırada Raina boyalarla ilgili bir şey demişti. “İstersen benimkileri alabilirsin.” Diye mırıldandı Alex kalemine davranıp Raina’yı çizmeye başlarken. Tam temellerini çiziyordu ki Raina hareket etti. Alex kalemini kağıda atıp uzattığı yazıyı incelerken gülümsedi. Kendisine ait olmayan bu eski ile hatırasını geri uzattığı sırada çimlere uzanmış ipodu şarkı değiştirip hafif bir Foo Fighters şarkısına kaymıştı. Müzik de ortamı tamamlıyordu sanki. Alex Raina’nın yüzünü gördüğünde gülümsemesi genişledi, çabucak telefonunu kapıp o mutluluk ifadesini yakaladı. Elindeki resme memnuniyetle bakarken vurgulamak istercesine havada salladı. “Mükemmel anını yakaladım, sıra bunu resmetmeye geldi. Senin için olabildiğince hareketsiz durmaya çalışacağım ama modellik zorlu iş.” Alabildiği en rahat pozisyonu alıp sırtını dikleştirdikten yeniden gözlerinin önüne düşeceğini bile bile saçlarını geri attı. Telefonunu kucağına koydu ve gördüğü ifadeyi en dürüst şekilde kağıda yansıtmaya çalıştı.

Out: Kötü oldu havamda değildim pek *-*

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Paz Ağus. 15, 2010 5:25 pm

Notu cebine koydu, eve gidince annesine yapacağı bir sürpriz olmuştu artık. Büyük ihtimalle akşam yemeğinde Beckett'lara anlatılacak bir hikaye daha. Rain küçük bir kahkaha attı. Alex'in kusursuz yüzünü inceledi, aslında onu çizmesi için hareketsiz durmasına gerek yoktu ama bu fırsattan yararlanarak birkaç saniye onu izledi, inceledi. Gerçekten, mükemmel bir gülüşü ve düzgün dişleri vardı. Burnu bir erkeğinkine kıyasla harikaydı, kısık gözlerindeki anlamları sezebiliyordu. Saçları ise Rain'i kendisine çeken en büyük özellikti. Parlak, düz ve kahverengi. Uzun zamandır yakınındaki birinde olmayan bir saç özelliği. Hah, ne saçma düşüncelerdi bunlar.
"Aslında hareketsiz durmana gerek yok, sadece gözlerinin yapısını incelersem benim için daha kolay olur hem de sen taş heykel olmaktan kurtulursun." Gülümsedi Rain. Sonra da dizlerinin üstünde Alex'e yaklaştı, aralarında bir iki parmak boşluk kalasıya kadar gözlerinin içine girdi ve inceledi. Kalbi hızlı atmaya başlamıştı, Alex'in bunu fark ettiğine inanıyordu. Sonra hiç beklemediği bir şey yaptı. Alex'in bakışlarını çözümlemeden, çocuğun dudaklarına bir öpücük kondurdu. Çok masumdu aslında, hatta masum bir öpücükten başka bir şey değildi. Üçüncü saniyede geri çekildi ve şaşkın bir şekilde Alex'in yüzüne baktı. Yanakları kızarmıştı. "Şey, ben üzgünüm. Özür dilerim, belki de bugünü bitirsek iyi olacak." Boyalarını çantasına tıkmaya başlamıştı, hızlı soluk alıp veriyordu ve kalbi yerinden çıkacak gibiydi. Ne yapmıştı öyle?

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Ptsi Ağus. 16, 2010 12:25 pm

Temel ölçüleri kağıda aktarırken gözü telefon ekranı ile kağıt arasındaki o kısa yolda gidip geliyordu. Daha önce çizmek zorunda bırakıldığı pis sakallı, iri yarı adama kıyasla daha narin bir yapısı vardı. Resme bakıp gülümsediğini gerilen yüz kaslarından anlamıştı. Rain’in sözleriyle başını kaldırdı üzerinde titrediği resim kâğıdından. “Pekala.” Derin bir nefes alıp bırakırken sırtını dikleştirdi ve yaklaşan Rain’in gözbebeklerinde kendi yüzünü görebiliyordu. Hafızadan çalışmak zor işti, Alex kafası genelde hep dumanlı olduğundan kopyalamayı tercih edenlerdendi ama bu işte başarılı olabilmek için hafızayı da geliştirmeliydi. Rain gözlerini incelerken kızdaki gerginlik adeta havaya yayılıyordu. Arkadan çalmaya devam eden müziğin sesi kulaklarını hoş tutarken egosunun bir galeyana geldiğini hissetti. Kızların onun etrafındayken heyecanlanmaları kendini daha memnun hissettiriyordu. Yine de bu Rain’den gelen öpücüğe hazırlıklı olduğu anlamına gelmiyordu. Tenini okşayan bir bahar yağmuru gibiydi bu, normalde tanıdığı ve beraber olduğu kızların deneyimli dokunuşundan uzak, daha masum bir şeydi, adeta beş yaşındaki bir çocuğun bilinçsizce yaptığı bir öpücük gibi. Rain çekildiğinde Alex şoktan donmuş bir halde bakıyordu ona. Nadiren bir kıza o gözle bakmamıştı ama şimdi kafasını kurcalayan acabalardan saklanamıyordu. Rain’in heyecanı yüzüne sevimli bir tebessüm oturttu, genelde kızlar daha arzulanabilir olduklarını düşünerek kendini beğenmiş tavırlarla yaklaşırlar ve asla heyecanlarını göstermezlerdi. Alex’in içindeki tereddüt çığ gibiydi, sonunda dizleri üzerinde emekleyip Rain’i bileğinden tuttu. “Bir saniye.” Dedi yüzünden gülümsemeyi eksik etmeden. Gözünün önüne düşen saçları bile umursamadan Rain’i kendine çekti ve az önceki sürprize bir nevi karşılık verdi. Rain’i öperken titrediğini hissedebiliyordu. Sonunda uzun sayılmayacak bir öpücüğün ardından kendini geri çekip Rain’in yüzünü inceledi. “Tamam, şimdi bitirebiliriz işte. Ödeştik.” Ayağa kalkıp elini Rain’e uzattı. Vefalı kuzenine verilmiş bir sözü vardı ve Rain’i şeytanın Havva’yı cezp ettiği gibi ayartmak sadece yeni bir günaha vesile olurdu.

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Ptsi Ağus. 16, 2010 12:46 pm

"Aslında şey, ben seni bir yere daha götürücektim ama şimdi orası olmadı sanki yani eminim evlerimize gitsek daha iyi olacak. Tabi ben eve giderim sen nereye gidersin bilemiyorum ama gidecek bir yerin vardır herhalde. Yoksa da gitmeye de bilirim kala da bilirim istersen biraz daha resim çizersin ya da istersen ben giderim sen çizmeye devam edersin." Derin bir nefes aldı, onun dudaklarıyla birleştirdiği dudakları titriyordu şimdi ve sanki hareket etmek zorundalarmış gibi kelimeler geliyordu dilinin ucuna. Heyecanlandığında olan bir şeydi bu, genelde bunu örtmeyi iyi bilirdi ve susardı ancak şimdi saçmalamakta üstüne bir insanın daha olduğunu sanmıyordu. Üstüne üstlük bir de Alex Mclain onu öpmüştü, gerçekten yani. Bu çocukta farklı bir şey vardı, ona bir sürü kızın platonik olduğunu biliyordu ama bunlardan birinin gün gelince kendisi olacağını hiç düşünmemişti, hatta bu tip düşünceler ona salakça gelirdi. Ancak şimdi o bakışlarından, yanında oluşunun o tarif edilemezliğinden, öpüldüğü dudaklara kadar Alex'in her şeyi kusursuz ve istenilesi geliyordu ona. Sanki bir büyüydü bu, Alex tarafından kızlara yapılan ama aşık olmak istemiyordu, o zaman zayıf düşerdi. Aşk, zayıflıktı işte bir bakımda. Hele ki Alex gibi birine olan aşktan bahsediyorsak ciddi sorunlar doğabilirdi insanın ruhunda. Alex'in bir daha kendisiyle görüşeceğini hiç sanmıyordu ama onun gözlerini son görüşünün bu şekilde olmasını da istemiyordu. Eğer bu son görüşmeleriyse onu çok özleyecekti, fark etmişti, ister istemez seviyordu işte. Bu kadar kısa zamanda mı? Bu kadar kısa zamanda birçok şeyi kanıtlamıştı Alex ona, belki de aylardır yaşamadığı eğlenceyi bir saat içerisinde o yaratmıştı ve o masum, utangaç gülümsemeyi yıllardır olmadığı yerine koyan Alex'ti ve o aşık bakışlar uzun zamandır gözlerini parlatmıyordu Rain'in. Üzgündü aslında, belki böyle ters bir öpücükle başlamasalardı hala bir şansı olabilirdi ancak bu sevgiyi fark etmesini sağlayan da o öpücüktü. Birkaç saniye içerisinde o kadar karışmıştı ki aklı, bir sürü soru işaretinin deposuna dönüşmüştü. Uzun uzun baktı Alex'e. "Bu seni son görüşüm olsun istemiyorum ama biliyorum, şu an benden hoşlanmıyorsun. Üzgünüm, bunu yapmak.. İstememiştim sanırım. Her neyse ben gitsem iyi olacak. Özür dilerim, bir kez daha." Yüzünde gerçek üzgünlüğün o solmuş ifadesi ve dolmak üzere parlayan gözleri vardı. Son bir kez daha baktı onun yüzüne, belki de hayatı boyunca son kezdi. Seviyor muydu, sevmiyor muydu?

Spoiler:

Konu: Geri: Bisiklet ve Boyalar Ptsi Ağus. 16, 2010 5:41 pm

Puanlandı.