İyi ki buradasın

Gece.. Karanlığının içinde beni de götürse ya. Üstümde sıyrılmış bir elbise ve elimde bir şişe içkiyle yürüdüğüm sokaklarda bir araba üstümden geçse. Alkol benim en büyük ilacım son zamanlarda. Kardeşimle düşüp kalktıktan sonra tarafından terkedilmemi, en yakın arkadaşımın şu hayatta sahip olduğum en değerli varlığın uzaklara gidişini ve hayatımın önem listesinde ilk beşe girebilecek insanların her birinin ayrı bok yoluna devrilişini düşününce debelendikleri çukurlardan çıkana kadar içmeye devam edecek oluşum hiç de mantıksız değil.
Thomas.. Ah aşkın en güzel melodisi. Adı bile dudaklarımı yakarken benden uzakta bir yerde toparlanmaya çalışıyor oluşu.. Ne kadar suçlu hissediyorum kendimi tanrım.. Öfkem kendime. Yalanlarıyla beni gülümseten dünya harikasına sonra da.. Bu kadar zayıf olmasaydım daha en başında.. Yanımda, kanımda oluşuyla yetinebilseydim. Aynı hatayı işlemeyeceğime söz veriyorum sürekli kendime. Ama karşıma gelse yine dayanamaz atarım kendimi kollarına. Yine bende benimle olmasına izin veririm. Bu dünyaya gelmiş en bencil insanım belki de. Benim olsa sadece..
Sonunu bile bile oturduğum bok çukurundan üstüm başım pislik içinde kalktım yine. Sürüngen gibiyim. Duygusallıktan değil özlemden ağlayabiliyorum. Nefretten. Ona nasıl zarar verebildim. Şimdiye kadar çok insan yaraladım. Hiç biri beni imkansız sevgilimin intiharı kadar yaralamadı. Neler yuttum bu güne kadar. Kusasım var şimdi hepsini. "Ben Clementine Crandal hepinizden nefret ediyorum ve üvey kardeşimle yattım, şimdi s*ktirin gidin hayatımdan" diye bağırabilsem. Ve tekrar kendimi yanlışın kollarında öpücüklerle öldürebilsem.
Söylediklerim sadece acıtıyorlar beni. Kişiliği kendine yetmeyen birinden sevgi beklemenin salaklığı diyordum başında. Zamanın acılarımı dindirmesini bekliyordum sadece. Ama Thomas kendiyle beraber beni de sürükledi. Beni kendisine zarar vererek yaralayabildi. Gidemiyorum bile yanına. Göremiyorum onu.. Aile kavramını lanetlemenin bir yolu olsa ya.. Kaybettiklerimin yerini doldurdum dedim kendime. Birinin kendine yalan söylemesinin faydası ne ki? Söyledim çokca bütün yalanları. Unuttumları, senden nefret ediyorumları.. Suratına hem de. Öyle değildiler işte. Her bir kaybediş her bir ters cümle daha derin bir yara bende. Kime daha güçlü olduğum yalanını söyleyebilirim. Ben bile bana isyan ediyorum üstelik.
En kötüsü de bunları itiraf edemeden kendine zarar verdiğini bilmek. Delicesine sevdiğimi söyleyemeden ölmesi ihtimalini düşünmek. Hoşçakal diyebilmenin kolaylığına kapılıp geri dön diyememişken ona ettiğim hakaretleri umursayacak kadar duyguları olduğunu bilmek. Pisliğin teki olan benim o değil. Ben kendi kardeşinin yatağında zevkin en tatlı tonunu yaşamış ve sonra bundan suçluluk duyduğu için onu suçlamış *rospunun tekiyim. Üstelik dıştan hala aynı masumiyeti savunuyorum. Kimse Cle'yi birinin yatağında hayal edemezken en kötü yatakta en güzel geceyi geçiren kadının masumiyeti..
Daha beteri en yakın dostumun gidişi. İki aşkın parçaladığı iki bedenin birbirinden ayrılışı. Sahip olduğum en güzel varlığın bana uzaklaşışı. Cleo.. İnlediğimde yanıma uçan insanın hıçkırıklarıma kilometrelerce uzaklaşışı. Daha ne kadar yara alabilirim acaba?
Bana laf atan adamları duymazdan geliyorum. Kanımızdaki alkol bizi kardeş yapıyor aslında. Bu benim için neden sorun olsun ki. Kardeşimle yatıp ölümden dönmesine neden olmadım mı zaten.. Benden uzak durun bile diyemiyorum. Sizi bile haketmiyorum.. Kardeşimi öldürdüm.. Kardeşim dediğim insanın gidişini engelleyemedim. Diğer kardeş kavramlarımın hepsi ayrı bir yerde. Bizi bir arada tutacak güce bile sahip değildim.. Şu anda da bir şey değişmiş değil..
Çocukluğumun masumiyetini özledim. Herşeyin basit oluşunu. En büyük derdimin saçımdaki sakız olduğu zamanları. Küçük ayaklarımdaki ayakkabıların ahşap zeminde çıkardığı sesleri. Caroline, Cleo, Stu ve Alexle oynadığım zamanları..
Alex. Ah dostluğuna en çok ihtiyaç duyduğum adam. Beni aynı durumda olan birinden başka kim anlayabilir. Terkedilen olmanın tadını aynı kadehten almadık mı zaten.. Kollarında rahatca ağlayabileceğim sayılı varlıklardan.. Ve sesi..
Alex! Tanrım eğer düşündüklerimi gerçekleştiriyorsan Thomas'ın iyileşmesini ve Cleo'nun yanıma gelmesini diliyorum lütfen lütfen!... Beni saran kolların verdiği huzura doyamam ki.. Birileri hala yanımda. Gücümü toplayabilirim. Thomas iyileşebilir. Cleo geri dönecek.. Lex bu gecenin büyüsünü katlıyor sadece. Kanımda kanayan büyüyü.. Göz yaşlarımı tutamadığımı Thomas'ın tadını unutamayan dudaklarımda tuz tadı alana kadar fark edemiyorum.
"Lex.. Şu anda.. İhtiyacım olan tek şey sensin. Aradığım, buraya gelişimi anlamlı kılan tek şeysin."
Ondan güç almak istercesine ona yaslanarak yürüyorum. Bir banka oturuyoruz. En azından yatmayı düşünmeyeceğim bir kardeşim daha var.. Başımı omzuna yaslıyorum. Gözyaşlarım makyajımla çamurlaşıp gömleğini lekeliyor.
"Beni burada karşılamak için ilahi bir güç tarafından falan mı gönderildin sen.? Tam da seni düşünürken.."


emoyuz biz emoyuz. ne depresyon hali bu ya. *-*

Basit bir hikayem vardı benim. Bu aralar gözyaşlarıyla ıslattığım. Üçüncü kişiler ağzından masallar gibi anlatılabilecek bir şeydi. Hatta tam olarak öyle bir şey. Başkalarının gözünde mükemmel bir Clem vardı. Thomas'ın gözünde.. Onun gördüğü Clem hepsinden farklıydı. Bu da en güzel hikayelerde anlatılırdı. Bir Tanrı vardı. Sonra o güneşten bir tutam renk kopardı. Sonra kararttı onu. Parıltısı kaldı rengi karardı.. Düşünüp biraz beyaz kattı. Bir kız yarattı. Saçlarına güneşten aldığı parlak siyahı boşalttı. Beyazı tenine döktü. Sonra yarattığı yeri göğü bulayan maviye batırdı fırçayı. İçine doğanın yeşilini kattı. Yağmur doldurdu içlerine, tuzla karıştırılmış. Doldurdu gözüne kızın. Yağmurun kapılarını kalbine zincirledi. Kalp attıkça canı yandıkça zincirler gevşesin ve dökülsün tuzlu yağmurlar diye.. Sonra dayanamadı birkaç yıldız aldı. Gözlerine yerleştirdi yeniden, parlasınlar diye. Bir kız yarattı. Dünya'ya gönderip kirlenmesin diye uzun süre yanında sakladı. Umutla besledi aç kalmasın diye. Harikalar yarattı. Kıyamadı tuttu yanında. Acıtmasınlar istedi. Gözlerine doldurduğu kalbine kapattığı yağmurları gözlerinde kalsın, yanında dursun istedi. Kız ona layıktı çünkü. Meleklerle birlikte yükseklerde dolaşmaya. Bu kadar onun gözünden masallaştırılabilirdim zaten. Sadece o beni böyle görebilirdi. Kirlendiğimi bildiği halde. Bir de bu masalın ben boyutu vardı. Kız uzaktan o küreye baktı. Mavinin yer yer yeşille karıştığı o yere. Gözleri parıldadı. Gözlerinin rengini görmenin sevincini yaşadı. Sonra insanları gördü. Onları sevdi kolayca. Kendi gibiydiler çünkü. Bir kısmı kötü olsada onun gibiydiler. Sonra bir adam gördü. Mükemmelliği gördü. Uğruna tehlikeye atılabileceğini hissetti kız. Gözlerini kapadı ve ilk yağmuru döküldü uzaklığın acısıyla. Kıyamadı Tanrı. O severek yaratmıştı ve üzülmesin istiyordu çünkü. Başa aldı zamanı. Hiçbir rahme yerleştirmediği kızı kirlenen dünyaya bıraktı. Onu korusun diye başka birini seçti. Doğursun diye bir anne belirledi. Bir baba buldu öylesine. Kadınla adama birleşmeleri gerektiğini fısıldadı. Sonucunda yarattığı mucizeyi doğurma imkanı tanıdı onlara. Melek Dünya'da mutlu olsun diye bir de kardeş yolladı yanına. Sarılsın zor zamanda diye. Kıyamadı zamanın kızı acıtmasına. Uğruna ilk damlalarını döktüğü oğlanı da yeni baştan yolladı Dünya'ya. Sonra kız dalgalarla örselenmeye razı olduğu bir hayata açtı gözlerini. Kelimeler öğrendi. Duygular tattı. Yağmurlara dayanıklıydı, kolay ağlamadı. Birkaç kişi vardı yanında, canında taşıdığı. Onlara sarılarak ilerledi, yaşadı hayatını. Zaman aktı üstünden. Kız güçlendi. Ufak tefekti, en başta yaratıldığı melek gibi. Hatırlamadığı zamanlardı onlar. Bilmiyordu nasıl yaratıldığını. Hatırlamıyordu da aslında. Ama çelik işlemişti içine. Duygulara karşı güçlendi. Kendini en iyi şekilde ifade etmeyi öğrendi. İnsanları etkiledi.. Kırmadan reddetmeyi öğrendi. Kahkahalarına yüklenen melodilerle senfoniler yarattı hayatlarda. Sonra bir adam çıktı karşısına. Tanıdıktı fazlasıyla. Bilmediği zamanlardan bir anı olduğunu anlayamadı. Ama çok yakın hissetti kendini. Uğruna en hırçın denizde kayalara çarpa çarpa ilerleyebileceği biriydi o. Tanrı'nın armağanıydı adam. Ona büyükannesi tarafından öğretilen bir tanımdı bu. Güzel şeyler hep armağandı. Bilmiyordu Tanrı'nın tesadüflerle bir şeyler anlattığını. Dünya'ya gelişinin bu adam olduğunu hatırlatmaya çalıştığını.. Kız çok sevdi adamı. Kendi Dünya'sı yaptı onu gözlerindeki dünyayı unutarak. Kendi Güneş'i oldu adam, saçındaki parlaklığı sönük bırakarak. Kendi yıldızlarıydı yol gösteren, gözlerindekilerden farklı olarak.En son cenneti buldu adamda cehenneme bulanmış.. Hayatına darbeler indi birden bire. Tanrı kızın üzülmesini istemiyordu. Birini kendinden öteye koyarak kendine zarar vermesini.. Elinden önce arkadaşlarını aldı. Ölümler yarattı, yaşadığı evrenden sıkılıp geri dönsün diye meleklerinin yanına. Kız sağlamdı. Çelik doluydu içi. Adamın aşkı işliyordu kanına yavaş yavaş. Sadece aşkla değil ihtiyaçla dolmuştu kız. Onsuz nefes alamaz olmuştu. En sonunda adamı aldı Tanrı. Geri vermek üzere aldı. Ama kız bunu bilmesin isteyerek yaptı. Kızın saçlarındaki güneş gözlerindeki yıldız da söndü adamın gidişiyle. Çelikle sarılmış olmasaydı peşinden gidecekti. Bir dala sahipti tutunacak. Zayıfladı, soldu kız. O dal da kırılmasın diye yalvardı günlerce. Onu da almasınlar diye sıkıca tuttu. Kıyamadı Tanrı son duygularını almaya. Güvendiği, hayata bağlandığı son parçasını ondan koparmaya.. Zaten eksilmişti. Harabeye dönsün istemedi. Kızı bıraktı öylece ortada. Dayanağını da yanında tuttu. Aralarına büyük bir bağ ördü. Güçlendikçe güçlenecek ve herşeyden üstün olabilecek bir bağ. Sakatlamıştı dayanağını da. Birbirlerini sararak mutlu olmalarını öğütledi. Kız toparlanabilirse Dünya'da mutlu olmaya devam edebilirse ölümlerini değil belki ama kaybettiklerini geri verecekti kucağına. Kötülerse günden güne geri alacaktı kızı yanına. Kızın ruhuna fısıldadı bunu. Kız toparlanması gerektiğinin farkındaydı. Ama aşkı elinden alınınca ortada kalmıştı. Dünya dört duvar hissi yaratmaya başlamıştı. Kendi yağmurları susmayacak şiddete ulaşmıştı. Tek dayanağı da parçalanmaya yakındı kendisi de ruhunda ve gözlerinde fırtınalarla yine onun yanındaydı. Evet bu benim masalımdı. Başkalarının ağzından beni ve benim ağzımdan başkalarını bütünleyerek anlatılan bir masaldı. Burada yanımda tutunabileceğim son parçamla birlikte fırtınalarımla birlikte duruyor olmamın tanımıydı. Gücümü toplamam gerektiğini bana anlatan buna rağmen o anda umursayamadığım bir masaldı bu. Sırtımı dayadığım bir kale vardı. Alex Mclain adındaydı. O da büyük savaşların ortasındaydı. Ama hala kolları bana sarılıydı. O benim burada kalıyor olma nedenimdi. Yüzüne baktım. Hecelerle dökülen sorusu canımı yaktı. Zaten akan gözyaşlarım şiddetini arttırdı. Boynuna sarıldım sıkıca. Otururken olduğum yerde birden ona tutunma ihtiyacıyla attım kendimi kollarına. Şaşırdığı için bir an kaldı öylece. Acım havada telaşa dönüşüp içine sızdı. Onu telaşlandırdığımın farkındaydım. Ama söylesem de değişmeyecekti bir şey. Hıçkırıklarla döküldü cümleler. Adı dudaklarımı yaktı. "Thomas." diyebildim ağlayarak. Yarım yamalak çıkan seslerin arasında hıçkırıklarım çınladı. "Kendini.. öldürdü.." Orada ona tutunmasaydım bayılırdım. Ona bunları söylerken bile içimde acımı deşen bir şeyler vardı. Canımı yakıyordu fazlasıyla..



BAŞARDIIIMM!! Yine seninki kadar güzel olmadı çelişkili saçma sapan bişey oldu hatta ama yazdım! Bi aydır yazamıyodum resmen ay boktan da olsa çok mutlu oldum şu an oley! Bişey deniyorum dediğim de buydu ahaha


Başlarda Clemi tanrıça gibi anlattım farkındayım ama tamamen karakterime aşık olmamdan kaynaklanıyo bu da ahaha bence dünyanın en nefis şeylerinden biri Clee yeha:

Puanlandı.