s e c r e t s

Karanlık, bütün Manhattan'ı ele geçirmişti. Binaların parlak ışıklarına rağmen siyah; bütün bedenleri ele geçirmişti. Ay en tepede ışıldıyordu. Güzel olabilecek bir geceydi. Esen soğuk rüzgar da geceye gizemi katıyordu. Ve Joseph Liöth. Yunanistan dönüşü yine Manhattan gecelerine adım atan psikopat katil. Her adımında burada olmasının ne kadar tehlikeli olduğunu düşünüyor, ancak ilerlemeye devam ediyordu. Evet, Manhattan'dan ayrılmadan önceki son gecesini burada geçirmişti. Bu otelde. O gece Constance Billard'dan gözüne kestirdiği bir kızı getirmişti bu otele. Evelyn. Zengin bir ailenin tek kızı. Daha ilk senesiydi buradaki. Fransa'dan yeni gelmişlerdi. Joseph her zamanki gibi gözünü kestirdiği kızı elde etme çabaları ile başarmıştı. Kızıl, kıvırcık saçları ve deniz mavisi gözleriyle, masumiyeti resmedilmiş bir güzelliği vardı. Her erkeğin dikkatini çekecek doğallığı, Joseph'in de dikkatini çekmişti. Kızın bedeni Manhattan'ın dışında bulunan bir köyde bulunmuştu. Bedeni bulunduğunda tanınmayacak haldeydi. Tecavüze uğradığı açıklandığında ailesinin durumunu hayal edebiliyordu Joseph. Ve yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. Kızla sevişmişti, evet. Sonradında vücudunda gezdirdiği bıçak darbeleri Joseph'i daha çok azdırdığı için kızın ölü bedenine tecavüz etmişti. Ve bedeni parçalayıp gizlice bu otelden çıkartmıştı. Beyaz teninin üzerinden akan koyu kırmızı kanı hatırladıkça Joseph zevkle inlemeden edemedi. Kızın bekaretini alırken attığı çığlıklar kulaklarındaydı halen. Gülümseyerek otelin yanındaki karanlık sokakta ilerlemeye devam etti. En son cinayetini burada işlemişti. Ancak bu seferki çok ses yarattığı için Yunanistan'a, büyükannesinin yanına gitmek zorunda kalmıştı. Bir seneye yakın bir süre boyunca Manhattan'ın günahından arınmak için Yunanistan'ın beyaz-mavi dünyasına katmıştı kendini. Düşünceleri içinde kendini kaybetmişken, bir bağırış sesi ile kendine geldi. İleride iki karaltı vardı. Bağırışıp birbirlerine küfürler ediyorlardı. Joseph merakla ilerlemeye devam etti. Adımları sıklaşmıştı şimdi. Karaltılardan iri olanı; kendisinden kısa olanı duvara yapıştırmıştı. Seslerden biri tanıdık geldiği için Joseph merakla seslendi. "Hey! Neler oluyor orada?" İki beden ona döndü. Gözleri tam olmasa da bu iki kişiyi seçebilmişti. Birini tanıyamadı. Ancak diğerini görünce şaşırmadan edemedi. Blaise Morrell. Manhattan'ın en çapkın çocuğu. Joseph'i şaşırtan onun berbat haliydi. Gözlerinin altındaki torbalar zor birkaç gece geçirdiğini gösteriyordu. Sol gözünün yanındaki çizik, dudağındaki kan ve daha bir çoğu bu adam ile bir sorunu olduğunun kanıtıydı. Hızla adama bir yumruk indirdi ve Blaise'i omzundan yakalayarak koşmaya başladı. Blaise'i adeta peşinde sürüklüyordu ancak adamın tehlikeli olduğu belliydi ve Joseph Blaise'e ne olduğunu merak ediyordu.

"Geçmiş, anılarla doludur. Bazıları acı verir insana. Bazıları da yaşamak için tek umutlarıdır. İnsanlar hayatlarının bazı dönemlerinde, çok büyük adımlar atarlar ve bu onlar için bir dönüm noktasıdır artık. Bazen çok büyük bir hatadır bu, bazen de en doğru karar. İkisinin de kesiştiği noktadır ölüm. Bu dönüm noktalarında bir kişi bekler hep. Bir nevi yol gösterici, bazen de hata yaptıran kişi. Hayatınız boyunca hiç umursamadığınız biri, dönüm noktanızda bekleyen kişi olabilir. Sonuçta katil doğulmaz, katil olunur. "

Blaise güne güzel başlamıştı. Hatta ilk kez bu sabah babası ile kavga etmemişlerdi. Akşama doğru aldığı mesaj, bütün gününü mahvetmişti. Bir sene önce yaptığı büyük hatanın cezasını çekiyordu. Uyuşturucu bağımlısı biri için fazla göz önündeydi Blaise. Ve bir sene önce sırf uyuşturucu bulabilmek için bulaştığı şerefsizlerden biri, en yakın dostunu öldürdüğünde sesini bile çıkartamamıştı. O gece büyük bir parti vardı. Her yerde yarı çıplak kızlar, sınırsız içki ve müzik vardı. Kesinlikle Blaise'in ortamıydı. Ancak bir şeylerin eksikliğini hissedebiliyordu. Aile sorunlarından kaçmak için başvurduğu bu ilacı; şimdi de eğlenmek için istiyordu. Satıcısı olan adamı tanıyordu ve onunla resmen kanka olmuşlardı. O gece o adamı arayıp mal istediğini söylemişti. Adamın çağırdığı yere gidip, alıp gelmekti amacı. En yakın arkadaşının ısrarları sonucunda onu da yanına alarak arabasına binip adrese gitmişlerdi. Ona arabada beklemesi gerektiğini milyonlarca kez söylemişti. Peşinden geleceğini bilse o eve asla girmezdi Blaise. Pişmanlık, o gece olduğu gibi yine bütün bedenini ele geçirmişti. Ve evet, dostunun alnının ortasına yediği kurşun ile bedeninin yere yığıldığı görüntüsü gözlerinden ayrılmıyordu. Kendi ağzına dayanan silahı hatırlıyordu. Adamın tehditlerini, bu olayın burada kapanacağını. Tabi Blaise'in adamların hesabına geçirdiği çok sıfırlı miktarda yardımcı olmuştu onlardan kurtulmasında. Ve bu gün aldığı mesaj da o adamdandı. Paranın bittiğini ve bu sefer paranın elden verilmesi gerektiği yazıyordu mesajda. Karanlık sokakta beklerken düşünemiyordu artık. Korkuyordu. Kendine lanet ediyordu. Dostunun ölümüne sebep olmuştu. Kendinden nefret ediyordu. Yaklaşan adımları duyunca irkildi ve sokağın iki yönüne de baktı. Bir süre sonra adamın kirli sakallı çenesi ve büyük cüssesi göründü. "Getirdin mi parayı?" Blaise bu tiksindiği ses tonunu duyunca yüzünü buruşturmadan edemedi. Başını hayır anlamında salladı. Ve derin bir nefes aldı. Korkaklığın vakti değildi şimdi. Sırf bu korkaklığı yüzünden arkadaşını kaybetmişti. Bu sefer değil. Bana bak seni lanet olasıca velet. "Bana paramı getir yoksa seni de küçük arkadaşının yanına gönderirim." Blaise sinirlendiğini hissedebiliyordu. "Umurumda mı sanıyorsun? Öldür beni, hemen şimdi. Yoksa o gece hakkında bildiklerimi herkese anlatacağım. Bilmelisin ki; sen de benim uyuşturucu bağımlısı olduğum haberiyle unutulur gidersin. Ancak hapishanede. Belki de idam edilirsin seni pislik!" Cümlesini tamamlaması ile beraber suratına bir yumruk yedi Blaise. Yüzü acı ile kasılırken adamın homurdanmalarını duyabiliyordu. "Benimle oyun oynamamalıydın seni velet. Sen kaşındın. " Elinde tuttuğu bıçağı Blaise'in yüzüne doğru salladı ve bacağına bir tekme attı.. Blaise acı dolu bir çığlık atarken karnına bir bıçak darbesi daha yedi. Gözlerinin dolduğunu hissedebiliyordu. Adam kahkahalarla Blaise'i boğazından yakalayarak duvara yapıştırdı. Tam o anda duyduğu bir sesle umutlanmaya başladı Blaise. Yardım çığlığı atmak istiyordu ancak karnındaki yanma hissi buna engel oluyordu. Görüntü bulanıklaşıyordu yavaş yavaş. Ancak adamın yüzünün acı bir ifadeye büründüğünü ve adamın yere yığıldığını görmüştü. Omzundan yakalandığında çoktan koşmaya başlamıştı bile. Sağ bacağını sürükleyerek koşmaya çalışıyordu. Canı acıyordu ancak o adamdan bir an önce kurtulmalıydı. Karnındaki yanma hissi git gide artıyordu. En sonunda dayanamayarak yere yığıldı. Onu kurtaran kişinin başında eğildiğini hissetmişti. Uykusu vardı. Başı dönüyordu ve gözleri kapanıyordu. Ilithya'yı düşündü. Onunla bir daha görüşemeyecek olmaktan korkuyordu. Ölmekten korkuyordu. Ancak onu kendine çağıran karanlığa engel olamıyordu.

Koşmaya devam ederlerken Blaise'in düşüşü ile Jopseh'te durdu. Blaise'in yığılan bedenini tutamadı çünkü o da nefes nefeseydi. Blaise'in başına çömeldi. "Blaise. Blaise kendine gel. Lanet olsun. Blaise kimdi o? Senden ne istiyordu?" Blaise'in yavaş yavaş kapanan gözlerini farkedince Joseph panikledi. Tişörtünü ve ceketini yokladı. Ve eline bulaşan sıvıyı farketti. Karnındaki kesik pek derin değil gibiydi. Ancak akan kanı durdurmalıydı. Kendi eketini çıkartıp kesiğin üzerine bastırdı. Bilincinin gidip geldiğini görebiliyordu. "Bacağım." Joseph önce ne dediğini anlayamadı. Ama Blaise'in kendini zorlaması sonucu ne demek istediğini anladı. Önce sol bacağını tutarak; "Bu mu?" diye sordu. Blaise cevap vermeyince, diğer bacağını tuttu. Sormasına gerek kalmadan Blaise'in acı dolu çığlığı ile elini hemen çekti. Ne yapabileceğini düşünürken Blaise'in gözlerinin kapandığını gördü. Suratını tokatlamaya başladı. Bilincinin açık olması şarttı. Ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Ambulans çağırmalıydı. Ama Blaise'in durumunun düşündüğü kadar ciddi olmayabileceğini de düşünüyordu. Telefonunu eline aldı ve Blaise'e baktı. Hızlıca düşündü ve kuzenine mesaj attıktan sonra telefonunu kapattı. Blaise'i yavaşça kaldırdı ve küçük ancak seri adımlarla otelin yan kapısına doğru ilerlemeye başladı. Bu lapıyı en son buraya geldiğinde kurban kızı çıkartmak için kullanmıştı. Ne ironi ama! Kapıya geldiğinde durdu ve dinlemee başladı. Ses çıkmayınca ilerlemeye devam etti. Çalışanların asansörünün önünde durdu ve Blaise'i kapıya yaslayarak biraz dinlendi. Sonra yine onu omuzladı ve gelen asansöre binip üst kata doğru çıkmaya başladılar. Kendi katlarına gelene kadar kimsenin asansör çağırmamış olmasına sevindi Joseph. Blaise'in acı dolu inlemeleri dışında koridorda ses yoktu. Bu yüzden rahatça odasına girebilmişlerdi. Joseph Blaise'i büyük yatağa yatırdı ve ceketi yaranın üzerinden kaldırdı ve incelemeye başladı. Hızla banyoya gitti ve ilkyardım çantasını alıp geri döndü. Tişörtü de çıkartıp Blaise'in yarasını temizlemeye başladı. Temizledikten sonra yarayı sargı bezi ile örttü ve bacağı ile ilgilenmeye başladı. Pantolonunu sıyırıp yaraya baktı. Büyük bir çürük olmasına rağen kırık gibi görünmüyordu. Joseph incinmiş olabileceğini düşünüp oraya kas gevşeltici sürdü ve son olarakta Blaise'e ağrı kesici ve uyku hapı verdikten sonra kendini koltuğa attı. Gerçekten de çok yorulmuştu. Ama merak edşyordu; Blaise gibi birinin o adamla ne işi vardı? Yada neden bu hale gelmişti?