Baskı

Sabahın köründe kim mesaj atmıştı yine? Şu telefonu kırmak istiyordum, gerçekten. Gece herhangi bir parti bulamayınca evde kendi kendime içmiştim ve uyuyakalmışım anlaşılan. Gerçi Versace saatime baktığımda görüyorum ki çoktan bir buçuk olmuş bile. Eee, ne var? Benim gibi biri için erken bile sayılır. Şu lanet telofonun biplemesini susturmak için kimden mesaj gelmiş bir bakmalıyım, sonra yeniden uykuma dönebilirim. -Öğleden sonra saat üç. Kütüphane. Soru sorma. Oha. Alex bana böyle bir mesaj mı gönderdi? Gerçekten şaşırdım. Ve hazırlanmak için sadece bir buçuk saatim var. Doğru düzgün bir banyo yapamayacağım bile.

Fazlasıyla kısa süren duşumdan çıkar çıkmaz hemen üzerime iç çamaşırlarımı geçirip her zaman giydiğim Dolca&Gabbana kot şortlarımdan birini giyiyorum. Üstüne kırmızı bir askılı bluz iyi olur, evet. Süpersonik bir hızda makyajımı yapmalıyım ama bu gözaltlarım beni öldürecek. Gerçekten bu kdar geç yatmamalıyım, erken yaşlanırım bu gidişle. Olabildiğince fazla fondoten sürerek kapatmaya çalışıyorum ve üzerinde fazlasıyla uğraştıktan sonra başarılı oluyorum. Her zaman sürdüğüm parlak kırmızı rujlarımdan birini sürmem yeter. Evden bir an önce çıkmalıyım.

Asansör beklemeye bile uğraşmadan koşarak indim. Fazlasıyla geç kalmasam elbette asansöre binerdim. Her neyse, oyalanmayı kesip jet hızıyla arabaya binip okula gitmem gerek.

Okula gelir gelmez devasa merdivenlerden koşarak çıkıp kütüphaneye doğru yol alıyorum. Kahretsin, saat üçü on beş geçiyor. Geç kaldım, gerçi biraz beklemekten ölmez değil mi? Kütüphanye daldığımda Alex çoktan gelmiş, hatta bir ansiklopediye gömülmüş bile. Ben buradaki kitapların hepsini okudum ve hepsini biliyorum tabii ki, uğramama gerek bile yok. Oturduğu yerin karşısındaki sandelyeyi çekip kendimi üstüne bırakıyorum. Uzun bir koşma maratonunda sonra fazlasıyla yoruldum. Alex beni fark edince konuşuyor. 'Sonunda. Hoşgeldin bebek.' Söylediği sözcükler fazlasıyla şaşırtıyor beni ve alayla kaşlarımı kaldırıp gülüyorum. 'Bebek mi? Seni tanımasam bana sarktığını düşünürdüm.' Kısa bir sessizlikten sonra yeniden konuşuyorum. 'Uykumdan uyandırıp beni niye çağırdın buraya? Önemli bir şey değilse kafanı kopartacağım.'

O manalı bir şekilde gülümserken ben de uzun parmaklarımı ahşap masada tıkırdatarak cevabını bekledim. Beni sinir etmek için yapıyordu, biliyorum. Beklemem hoşuna gidiyor, aynı benim de onu beklettiğim gibi. Bu hareketini umursamamam gerekiyordu ama elimde değil. Sabırsız biriyim, beklemekten gerçekten nefret ediyorum. Gördüğüm kadarıyla Latince ansiklopedinin sayfalarını çevirirken parmağında küçük bir kırmızılık belirdi ama o bunu umursamadan kitabı incelemeye devam etti. Uzun süren bir bekleyişten sonra konuştu. 'Konu ben olunca her şey önemlidir.' Ukala şey. Gerçi Alex böyle konuşmazdı çoğu zaman, bir şeyler olmuş olmalıydı. Bunu söyleyince gülümsemesi de değişti, imalı olmaktan çıkıp zevkli bir sırıtışa büründü. 'Neyse konuya dönelim. Twitterda sana sürtük dediğim için üzgünüm ama anlamaya çalış, en yakın arkadaşımla beraber olmanı yediremiyorum.' Sürtük olduğumu bilmem için bunu onun söylemesine gerek yoktu her gün defalarca duyuyordum zaten bu kelimeyi. Bunu söylediğinde en ufak bir biçimde dahi kırılmamıştım, o gün söylediği sözler beni sadece sinirlendirmeye yetmişti. Konuşurken dalgınca biçimli elleriyle hareketler yapıyordu, evet gerçekten bir şeylere sıkılmış olmalıydı. 'Yine de Thomas senin için yanlış kişi, buna hala eminim. Ona aşık olduğunu düşünebilirsin ama gün gelecek ikiniz de gözünüzü yabancılara dikeceksiniz, hiç şüphen olmasın.' O gün geldiğinde görüşürüz demek geldi içimden ama susmaya devam ettim. Neler olacağını ve neler yapabileceğimizi bilemezdim sonuçta. Alex ansiklopedinin sayfalarını incelemeyi bıraktı ve konuşmasına yatıştırıcı bir sesle devam etti. Kızdığımı düşünmüş olmalıydı, oysa ben umursamamıştım bile. 'Uzun ilişkilere yakışmıyorsun Roch. Hafifmeşrepsin, ama sana uyan da bu. İltifat ediyorum, lütfen bana kızma.' Cidden çok eğlenceliydi. O karşımda kızdığımı düşünedursun ben keyifli bir gülümseyişle arkama doğru yaslandım. Oysa dirseklerini masaya dayayarak öne doğru eğildi. Biz birbirimizle bakkışırken kütüphaneci sert bakışlar atarak yanımızdan geçti. Ben zaten takmamıştım hiçbir zaman bu kadını, Alex de beni bir kez daha şaşırtarak ona aldırmadı. Ellerini çenesinin altında birleştirdi ve bana doğru daha da eğilerek gözlerini kıstı. 'Kırmızı rujun dudaklarını enfes gösterdiğini söyleyen olmuş muydu?' Başımı arkaya doğru eğerek bir kahkaha patlattım. 'Emin ol bu sözleri her gün duyuyorum. Ben sadece etkilenmek istediklerimden etkilenirim Alex, ve sen artık bu kategoriye girmiyorsun. Yani şunu söylemeye çalışıyorum; Ucuz numaralarınla beni kandıramazsın.'

Ondan beklediğimin aksine sinirlenmedi, sadece alaycı cevaplarına devam etti. 'Ciddi misin? Oysa ben sadece onları özlediğimi düşünerek söylemiştim. Ama kim söylediyse haklıymış.' Sözlerini tamamladıktan sonra bana göz kırptı ve ellerini ahşap masanın üzerine koyarak oturduğu sandalyeden kalktı. Masanın yanından geçip parmaklarını ansiklopedi cildine vururken gözlerimi ondan ayırmıyordum. Biraz yakınıma gelip masaya oturduğunda da ne yaptığını anlayamamış olan halimi ters bakışlara bıraktım. Onun bu hareketi sonucunda kütüphaneci gözlerini yeniden bize dikti, ben de başımı çevirip ona küçümsercesine baktım. 'Masadan iner misiniz Bay Mclain?' Azarı yiyen ben olmadığım için yeniden geriye doğru yaslandım. Alex ise başını tıknaz adama doğru çevirip ona bir böcekmiş de kendisi ona ezecekmiş gibi bakıyordu. Bu bakışına rağmen yine de masadan kalkarak adamın yanına doğru gitti. Bense şaşkın bir halde olanları izliyordum. Adamın takımının yakalarını düzeltti, gözlüğünü de adamın kısık gözlerinin tam önüne gelecek şekilde itti. Şaşırmıştım, gülmek istiyor ama kendimi tutuyordum. Kütüphaneci öfkeden kızarmıştı ama dudaklarını kapalı tutmaya devam etti. Alex şimdi de yapmacık bir şekilde minnet duyarmış gibi gülümsüyordu. 'Uyarınız için teşekkür ederim. Hatırlamaya çalışacağım. Umarım siz de babamın bu kütüphaneye yaptığı yüklü bağışları hatırlarsınız.' Ah, evet bunu hepimizin aileleri yapmıştı. Herkes okula yeni gelmiş küçük bir ezikken bir an önce ünlenmek amacıyla okula çeşitli bağışlar yapılmıştı. Tabii ben bu kategoriye girmiyorum beni her zaman tanırlardı. Alex'i bu durumla böbürlenmesi beni asıl şaşırtan durumdu, bir kez daha. Gerçi şikayet edemem, bu hali daha eğlenceli olmuş. Kütüphaneci öfkeden kıpkırmızı bir halde yanımızdan uzaklaşırken Alex yeniden bana döndü. Kendini beğenmiş tavırlarını şimdi de bana kullanacaktı anlaşılan. Masaya ellerini koydu ve bana doğru eğildi. Bundan biraz rahatsız oldum, normalde benden böyle bir şey yapmam beklenmez ama göğüs dekoltemi düzeltme ihtiyacı hissettim. Eski sevgili olsak da, dediğimiz gibi; eski. 'Geçmişi unutalım, yeniden tanışalım. Ben Alex Mclain. Babam iş adamı annem oyuncunun tekiyle yatıp kalkan bir kaltak. Resme ve kadınlara düşkünlüğüm var. Peki ya siz 'tanımadığım seksi şahıs', siz kimsiniz? Bunları kilişe sarkma cümleleri sayma, içten konuşuyorum. Ciddiyim.' Fazlasıyla umursamaz olan bu yeni Alex'le biraz işim vardı anlaşılan. 'Peki öyleyse. Adım Rochelli Rousseau, Fransızım. Babam bir iş adamı, annemse yazar. Ben de müzikle ve kitap okumakla ilgilenirim, bir de erkeklerle. Ve senin tam bir gerizekalı olduğunu düşünüyorum.' Son söylediğim cümle bir nevi şakaydı, bunları söylerken gülüyordum zaten.

Beni umursamıyor gibi davranıyor olabilirdi ama umursadığını biliyordum. Daha çok beni değil tabii ki, Thomas'ı. Benim onu aldatma olasılığım söz konusuydu ama bunu o da yapabilirdi. Kendime bir söz verdim ve bunu tutacağım. Gerçi sırf söz verdiğim için değil, ondan başkasına pek ihtiyacım yok. Hastalıklı bir biçimde bağlı değilim elbette ama o benim en uysal yanımı ortaya çıkarıyor. Daha saf ve temiz oluyorum sanki, ona değer vermemin sebebi de bu. Neyse bu muhabbeti kapatalım, konumuz bu değil.

Alex karşımda gömleğinin kollarını düzeltirken yüzündeki istekli ifadeyi normal bir hale sokarak daha kibar bir şekle bürünüyor. Masaya oturuşu da değişiyor, bana hafiften de olsa sulanmayı kesmiş anlaşılan. Masadan kalkıp sandalyesine doğru yürürken daha kendini beğenmiş davranıyor, yeni ama artık normal olarak görülen Alex haline dönmüştü. Sözcükleri davranışlarına uygun olarak döküldü biçimli dudaklarından. Beni umursamıyor gibi davranıyordu. Belki de gerçekyen öyleydi, bilmiyorum. Gerçek mi değil mi diye bulmaca çözmeye uğraşmayacağım. Alex tabii ki ciddiyetini koruyamadı, yüzünde yebniden muzip bir gülümseme belirdi. Sinir bozucu gıcık. Bu oyunumuzun hala bitmediğini gösteriyordu, bu da benim işime geldi tabii. Oldukça masum bir şekilde gülümseyerek oturduğum sandalyeden kalktım ve bu kez masaya ben oturdum. Kütüphaneci kimin umrundaydı ki? Artık bizimle uğraşmayı bırakmış gibi gözüküyordu zaten. Uzun ve siyah kirpiklerimi kırpıştırarak bu sefer ben konuştum. 'Tamam, beyaz bayrak çıkarıyorum. Sadece arkadaş olalım, gerçekten şu eski sevgili düşmanlığı sıktı. Beni affettiysen sorun yok.' Masum gülümsememin içinde şeytanlık barındırdığımı o da biliyor. Ona doğru eğilerek yüzümü daha da yaklaştırıyorum. Onu haklı çıkaracak mıyım? Belki.