Beyaz Yalan

Gecenin on ikisinde yatağında mışıl mışıl uyuyor olmak yerine neden bu saçma sapan partide olduğuna anlam veremiyordu. Arkadaşı sağolsun, sabahtan evini basmış ve giyinmesi, süslenmesi için ısrar etmişti. O da kıramayıp hiç hoşlanmadığını herkesin bildiği partiye konuk olmuştu.

Etrafta iğrenç diye nitelendirilebilecek görüntülerin oluştuğu ona göre kesinlikle söylenilebilitesi yüksek olan bir şeydi. Büyük odanın dört bir köşesinde de seksi kıyafetler giymiş kadınlar; insanın içine ürpertecek ve tahrik edici hareketlerle direklerde akrobatik hareketler yapıyordu. Ve önlerinde sanki bir adamın uçtuğunu görürcesine şaşkınlıkla açılmış ağızlarını toplamak için uğraşan erkekler duruyordu. Morun yeşille bütün oluşturduğu ve vücudunu bir tül gibi saran kısa ve şık elbisesi onu olduğundan daha güzel gösteriyordu. Önünde perçemiyle dağınık bir görüntü sergileyen saçları saçları, başkalarının onu gizemli olarak tanımlamasını sağlıyordu. Öyleydi evet. Gizemli narin bir çiçek. Paylaşılamayan bir kavram. Evet o buydu. YDY kızlarından farklıydı. Her şeyini bir gecede ortaya dökmek yerine; tutsaklarıyla oyun oynamayı seven bir afacan.

Kalabalık salonun ortasında arkadaşının elini tutmasıyla ite kalka yürüyordu. Sosyetenin bütün kızları barmen masasında yerini almış ve sıradaki şarkıyla birlikte erkeklerini etkilemeyi bekliyordu. Kimisi kısa yırtık etek giymiş, kimisi sanki çok sıcakmış gibi üzerindekileri çıkarmış ve sütyeniyle duruyordu. Yanında onlara katılan arkadaşı John vardı. Her ikisi de birbirine arkadaşlıktan öte duygular beslemiyordu. Sym ona bakınca John'un da diğer erkekler gibi kızları kestiğini gördü. İşte böyleydi. Arkadaşım desen bile kapı eninde sonunda aynı yere çıkıyor: erkeklerde düşünce kayması... İçinden her neyse deyip arkadaşının parmağıyla gösterdiği boş koltuklara doğru ilerledi. Kafası öne eğilmiş giderken bir erkeğin bedenine çarptığını hissetti. Sarsılıp kafasını kaldırdığında bunun Alex'ten başkası olmadığını gördü. İlk önce şaşırmış daha sonra ise ifadesizleşmişti. "Symp?" Çocuğun sesi ifadesiz suratına bir konuşma eklemesini sağlamıştı. ''Ah Alex. Seni burada görmek ne büyük bir zevk.'' Sym'in bakışları nedendir bilinmez John'a kaydı. Alex eski sevgilisiydi ve evinde hala onun çizmiş olduğu kendi portresi bulunuyordu. Sanatsal yönü çok kuvvetliydi ve duyguları ile hissettikleri Sym'le benzerlik gösteriyordu. Onu sevme nedenlerinden bazılarıydı bunlar...

Alex'in bu olumlu gibi gözüken; ama olumsuzluğu her halinden belli ölan tepkisi Symphony'yi hiç şaşırtmamıştı. Eski sevgilisiyle karşılaşsa ve yanında bir kız görse o da bu şekilde davranırdı. Ki o kız değil erkek görmüştü o ayrı. Ve yanındaki arkadaşıydı sevgilisi değil. Salonda bir kola kutusundan çıkmak istercesine tepinip duran gaz gibi orta yerde donakalmıştı ve gidip uyumak istiyordu. Eski sevgilisini hiç görmemiş gibi. Normalde de eski sevgililerini günlük hayatta görmekten hiç hoşlanmazdı. Onlarla olan; geçmiş bitmişti ve yeni bir arkadaşlık gibisinden bir şey söz konusu pek olamazdı. Hayatı boyunca hep o terketmişti. Hiç kimse onu terkedecek cesareti kendinde bulamıyor muydu? Belki evet. Ama G ve E onun bırakılamamasının nedenini dişiliğine ve tutkulu oluşuna bağlıyordu.

Kışın YDY'de hava nasıl geçiyorsa yine öyle bir gündü ve Alex, Sym'i evinden almış okula götürüyordu. Oğlanın görüntüsü, Alex'in yine o her zamanki sanatsal yönünü dışa vuruşuyla kendine bir beden kazandırmış gibi geliyordu Sym'e. Tam gösterişli okulun, demir parmaklıklı hapishane duvarlarını andıran kapısının önüne vardıklarında Sym ona durmasını söyledi ve hissettiği her şeyi anlattı. Alex çıktığı ve arkadaş olduğu seneler boyunca kendini iyi tanıttıysa eğer; bu durumu kendine yediremezdi. Ah egosu vardıya! Erkeklerin miniminnacık* egosu... Sanki kendileri çok değerliymiş gibi sindiremedikleri laflar... O zamandan dördüncü sınıfa kadar Alex ne zaman Sym'i görse yolunu değiştirmeye başlıyordu. Bunu farketmişti. Ve o da aynısını yapmaya başladı bir süre sonra. Neden onu takmayan birini takacaktı?! İşte bugün, iki sene sonra teni onun tenine dokunmuştu. Aslında özel bir his hissetmiyordu artık ona karşı. Ama geçmiş işte. Dokunulan yerler hala sızlıyor.

Alex'in kıpırdanması ve gitmek için hazırlandığını anlayabilmişti. Çocuğun suratı bir yanda duran ve biraz daha ağzını açacak olursa; toplamak için çok uğraşacağı kesin olan John'a, bir yandan da Sym'e kayıyordu. Sym'in aklına bir an John'un onun sevgilisi olduğunu sandığı geldi. Bunun doğru olup olmadığını bilmiyordu ama Alex'in mırıldandığı sözler üzerine, o da hareketlenmişti ve iğne atsan yere düşmeyecek olan azgın insanların arasından dışarıya doğru çıkan Alex'i takip ediyordu. Tam ona yetimiş, omzuna dokanacaktıki; arkasında bir şaplak hissetti. Tanrım ne kadar iğrenç yaratıklar. Ah arkasını dönüp onlara laf sayamı bıra, onlarla konuşmak bile istemiyordu. Etrafta onca 'gel beni sev' diyen davetkar popolar varken neden onun bu iğrençliğe katlanması gerekiyordu? Salondan çıktığında çatı katı onu davet etti Manhattan'ın güzelliğine. Gerçekten cennet gibi bir yerdi! Manzara oldukça iç açıcıydı ve her şey ama her şey yaşadıkları yerin kaliteli olduğuna örnekti. Önde duran Alex'e yaklaştı ve ''Ne kadar güzel değil mi? '' dedi manzarayı göstererek. ''İçeride o kadar iğrenç insan varki...'' Ah oradan buradan vücuduna yayılan ışıklar ne kadar masum bir güzellik katıyordu ona...